ملیت : ایرانی - قرن : 5 منبع : اثرآفرینان (جلد اول-ششم)
(430/429 -350 ق)، ادیب، نویسنده و مورخ. وى در دو روش نثر مصنوع و مرسل استاد بوده است. چون شغلش پوستیندوزى از پوست روباه بود، به ثعالبى مشهور شد. آثار مشهور او عبارتاند از: «یتیمه الدهر»، در شرح احوال شعراى بزرگ عهد مولف از شام تا ماوراءالنهر، كه از حیث انشاء بلیغ و از باب اشتمال بر احوال و اشعار بسیارى از شعراى آن عصر، خاصه شعراى تازىگوى ایران، اهمیت بسیار دارد. وى این كتاب را به وسیله ذیلى به نام «تتمه الیتیمه»، تكمیل كرده است. از دیگر آثار وى: «الاعجاز و الایجاز»؛ «خاص الخاص»؛ «ثمارالقلوب فى المضاف و المنسوب»؛ «نثر النظم»؛ «التمثیل و المحاضره».[1] ابومنصور عبدالملك بن محمد نیشابورى (ف. 429 ه.ق.) ادیب و نویسنده و مورخ قرن چهارم و آغاز قرن پنجم است. وى در نثر مصنوع و مرسل عربى هر دو استاد بود. از آثار او یتیمة الدهر (ه.م.)، الاعجاز و الایجاز، خاص الخاص، ثمار القلوب فى المضاف والمنسوب، نثر النظم، كتاب التمثیل و المحاضرة و چند كتاب دیگر است.