ملیت : ایرانی - قرن : 6 منبع : اثرآفرینان (جلد اول-ششم)
(وف 602 ق)، نویسنده و شاعر شیعى. پدرانش از مشاهیر شعیه خوارزم بودند. وى از رجال و وزراى دربار ملوك غور بود و نزد علاءالدین جهانسوز و پسرش سیفالدین محمد غورى و همچنین در دستگاه سلطان غیاثالدین غورى تقرب تمام داشت. از وى به عنوان پناه حاجتمندان نامبرده شده است. او داراى كتابى است كه به نثر بسیار روان در تاریخ هندوستان نوشته و به شیوهى «شاهنامه» به نظم درآورده است و به نام «تاریخ فخرالدین مباركشاه» معروف است و اطلاعات جالبى دربارهى طوایف ترك دارد. به گفتهى عوفى در «لباب الالباب» وى داراى قصاید و رباعیات مشهورى است و قصیدهاى در مدح ملك سیفالدین غورى دارد. به گفتهى نفیسى وى «منظومه»اى در تاریخ سلاطین غور به بحر متقارب سروده است و كتابى هم به نام «آداب الحرب و الشجاعه» نگاشته كه از كتابهاى مهم زبان فارسى است.
