ملیت : ایرانی - قرن : 14 منبع : اثرآفرینان (جلد اول-ششم)
(1352 -1275 ش)، شاعر، ادیب، نویسنده، مترجم، روزنامهنویس. وى در قریه كچویه فرامرزان لار به دنیا آمد. پس از تحصیل علوم مقدماتى در زادگاهش به اتفاق خانواده به بحرین رهسپار گردید و براى تكمیل تحصیلات به چند كشور عربى مسافرت كرد و پس از چندى به بحرین بازگشت و به تدریس در مدرسهى ایرانیان پرداخت. سپس به ایران بازگشت و در تهران به خدمت وزارت فرهنگ درآمد و به تدریس در دبیرستانهاى تهران پرداخت. اما چندى طول نكشید كه از این كار دست كشید و به روزنامهنگارى روى آورد و بیست سال سردبیرى روزنامه «كیهان» را عهدهدار بود. وى چندین دوره از طرف مردم لار به نمایندگى مجلس شوراى ملى انتخاب شد. از آثار اوست: «راه زندگى»؛ «داستان دوستان»؛ «مجموعه داستان»؛ «مجموعهى مقالات فرامرزى»؛ «دستور زندگانى»، ترجمه؛ «سرگذشت یك بدبخت»، ترجمه.[1] نویسندهى برجسته و روزنامهنگار و سیاستمدار معاصر، متولد 1280 ش و فرزند عبدالواحد است. وى تحصیلات خود را در لار و بحرین به اتمام رسانید و در ادبیات فارسى و فقه و اصول و منطق و حكمت صاحبنظر شد. از 20 سالگى به خدمات فرهنگى اشتغال ورزید و در مدارس مختلف فارس و تهران به تدریس ادبیات فارسى و عربى مشغول شد. در زمانى كه مختار رئیس شهربانى بود، ادارهاى به نام ادارهى راهنماى نامهنگارى در شهربانى تاسیس كرد، دشتى ریاست آن اداره را عهدهدار بود و فرامرزى به ریاست آن اداره منصوب شد و تا شهریور 1320 در انجا خدمت مىكرد. آن اداره در حقیقت كار سانسور مطبوعات را انجام مىداد. بعد از شهریور 1320 فرامرزى به كار مطبوعاتى پرداخت و روزنامهى آیندهى ایران را انتشار داد. بعد از چندى، امتیاز روزنامهى كیهان را گرفت و با سردبیرى دكتر مصباحزاده آن را انتشار داد. در آذرماه 1321 كه قوامالسلطنه امتیاز تمام روزنامهها را باطل كرد، روزنامهى كیهان هم منحل گردید. بعد از مدتى مجددا كیهان به صاحبامتیازى دكتر مصباحزاده و مدیریت عبدالرحمن فرامرزى انتشار یافت. این روزنامه در اثر تلاش و قلم فرامرزى و چند تن دیگر از دوستان به زودى در محافل مختلف ایران معروف شد و در ردیف بزرگترین روزنامههاى روز شد. سرمقالاتى كه فرامرزى در آنجا مىنوشت طرفداران زیادى پیدا كرد و مخصوصا انتقادات و حملات فرامرزى به دولتها موجبات گرایش مردم به سوى این روزنامه را فراهم نمود. فرامرزى در حزب دموكرات ایران قوامالسلطنه وارد شد و روزنامهى بهرام را كه طرفدار قوامالسلطنه بود، اداره مىكرد. در انتخابات دورهى پانزدهم، فرامرزى از طرف حزب دموكرات ایران كاندیداى نمایندگى مجلس شد و از لار به پارلمان رفت. فرامرزى در مجلس پانزدهم با ایراد چند سخنرانى جاى خود را باز كرد و در زمرهى وكلاى متنفذ قرار گرفت. در دورهى شانزدهم نیز كرسى نمایندگى را حفظ نمود. در دورهى هفدهم از ایوانكى و ورامین نماینده شد و در دورهى هیجدهم هم وكیل ورامین بود. در انتخابات زمستانى دورهى بیستم كه منجر به انحلال مجلسین شد، فرامرزى به عنوان نمایندهى مردم بندر لنگه در مجلس عضویت داشت. از آن تاریخ به بعد، دیگر كارى به او ارجاع نشد تا اینكه در 1351 در 73 سالگى در تهران درگذشت.
