ملیت : ایرانی - قرن : 6 منبع : اثرآفرینان (جلد اول-ششم)
(453- شهادت 518 / 515 / 513 ق)، شاعر، ادیب و نویسنده. ملقب به مؤیدالدین، عمید فخر الكتاب. معروف به طغرایى. وى از استادان بزرگ شعر و ادبیات عرب است كه در خانوادهاى كه نسب خود را به ابوالاسود دؤلى مىرسانید، در اصفهان تولد یافت. نسبت طغرایى به جهت اشتغال او به منصب طغرانویسى یا نگارش فرمانهاى رسمى حكومتى بود. ابتداى امر در نزد خواجه نظامالملك به سر برد و در قصاید خود او را مدح گفت. در 505 ق دیوان طغرا و انشاء سلطان مسعود بن محمد بن ملك شاه سلجوقى به وى واگذار شد و در هیمن سال به سبب گرفتارى كه در بغداد براى او پیش آمد، قصیدهى معروف «لامیه العجم» را سرود و همین قصیده از اسباب عمده اشتهار او در ادب عربى است. طغرایى در جنگى كه میان سلطان مسعود با برادرش سلطان محمود، در نزدیكى همدان درگرفت، اسیر و به دست وزیر سلطان محمود به ناحق كشته شد. از دیگر آثار وى: «ارشاد الاولاد»؛ «تركیب الانوار»؛ «جامع الامرار»؛ «حقایق الاستشهادات»؛ «ذات الفوائد»؛ «الرد على ابن سینا»؛ «مفاتیح الرحمه و مصابیح الحكمه»؛ «دیوان» طغرائى.[1] (ع.) ابواسماعیل مؤیدالدین حسین بن على اصفهانى از جمله فاضلان و ادبیان دوره سلجوقى (و. 453- مقت. بین 513 و 516 ه.ق). وى وزارت مسعود بن محمد بن ملكشاه را داشت و مشیر و صاحب تدبیر او بود. او را دیوان شعرى به عربى بوده است كه قصیده معروف «لامیة العجم» از جمله قصاید آن دیوان است.
