ملیت : ایرانی - قرن : 14 منبع : شرح حال رجال سیاسی و نظامی معاصر ایران (جلد دوم)
از یك خانوادهى روحانى است كه در 1271 دیده به جهان گشود. پدر و مادر وى در دوران كودكى درگذشتند و او تحت ولایت دائى خود بزرگ شد. سرورى پس از انجام تحصیلات مقدماتى به مدرسهى علوم سیاسى رفت و پس از فراغت از تحصیل در 1300 به خدمت در دادگسترى درآمد و با سمت وكیل عمومى (دادیار) خدمات قضائى خود را آغاز نمود. زمانى كه تیمورتاش وزارت دادگسترى یافت، از عدلیه خارج شد. پس از تیمورتاش مجددا به خدمت قضا بازگشت و كینهى او را در دل گرفت. سرورى تا انحلال عدلیه در 1305 در مشاغل دادیارى و بازپرسى و رئیس محكمه انجام وظیفه كرد و در وزارت عدلیه مرحوم داور، مدعىالعموم تهران شد و پس از چندى مدعىالعموم دیوان جزاى عمال دولت (دیوان كیفر) گردید. محاكمهى عبدالحسین تیمورتاش در زمانى صورت گرفت كه سرورى دادستان دیوان كیفر بود و ادعانامه را علیه وزیر دربار مقتدر ایران، او تهیه نمود. پس از چندى مستشار دیوان عالى تمیزشد. در 1312 بنا به درخواست داور، به وزارت مالیه رفت و دادستان دیوان عالى تمیز شد. در 1312 بنا به درخواست داور، به وزارت مالیه رفت و دادستان دیوان محاسبات شد و چندى نیز مدیر مالیاتهاى غیرمستقیم و مدیر كل وزارتى بود، سپس براى مطالعات قضائى به اروپا عزیمت نمود و پس از بازگشت از اروپا دكتر متین دفترى وزیر عدلیه او را به معاونت خود برگزید. در 1318 دكتر متیندفترى به نخستوزیرى انتخاب شد و سرورى در آن كابینه كفیل وزارت دادگسترى بود. در كابینهى منصورالملك نیز مدتى كوتاه كفالت آن وزارتخانه را بر عهده داشت تا اینكه مجید آهى به وزارت رسید و سرورى بازرس دولت در بانك ملى گردید. پس از شهریور 1320 مجددا معاون وزارت دادگسترى شد. وقتى هژیر وزارت كشور را عهدهدار گردید، او را به معاونت خود برگزید و سرانجام در تاریخ 15 شهریور 1323 در كابینهى ساعد به وزارت كشور منصوب شد. سرورى در كابینهى سهامالسلطان بیات كه بلافاصله بعد از ساعد تشكیل یافت، همچنان وزیر كشور بود. سرورى در دوران وزارت كشور خود، دست به یك سلسله اقدامات اساسى زد از جمله چاقوكشان را به بندرعباس تبعید نمود و مردم تهران را از شر آنها نجات داد. در كابینهى حكیمالملك كه در 1326 تشكیل شد، سرورى مدتى به وزارت دادگسترى تعیین گردید و اعلام جرم علیه قوامالسلطنه و تقاضاى تعقیب او را از مجلس كرد. پس از سقوط كابینهى حكیمالملك مدتى ریاست هیئت تصفیهى كارمندان دولت را برعهده گرفت ولى چون به عواقب آن وقوف داشت، از آن كار مستعفى و دكتر سجادى جانشین او شد و حاصل این كمیسیون، رسیدگى به پروندهى عدهاى از كاركنان عالىرتبه بود كه آنها را در سه بند (الف)، (ب) و (ج) قرار داده بودند. در انتخابات اولین دورهى سنا از تهران به سناتورى انتخاب شد و در تمام دورهى اول در مجلس سنا عضویت داشت. در 1331 كه لطفى وزیر دادگسترى وقت دیوان عالى كشور را منحل كرد، در تشكیلات جدید دیوان كشور، سرورى را به ریاست و حشمتالله قضائى را به دادستانى منصوب نمود. ولى پس از سقوط كابینهى مصدق بیكار شد. در 1334 حسین علاء به نخستوزیرى رسید و مادهى سوم برنامهى دولت وى اصلاح تشكیلات دادگسترى بود. جمال اخوى وزیر دادگسترى آن كابینه نخواست یا نتوانست منظور نخستوزیر را عملى كند لذا جاى خود را به عباسقلى گلشائیان داد، گلشائیان با استفاده از اختیارات قانونى خود، به انحلال دیوان كشور مبادرت ورزید و میرزا علىآقا هیئت رئیسه دیوان عالى كشور و محمدعلى ممتاز رئیس كل دادگاههاى استان و عدهاى از قضات این عمل را خلاف قانون تلقى نمودند و از خدمت در دادگسترى استنكاف ورزیدند و گلشائیان در تشكیلات جدید دیوان كشور محمد سرورى را دعوت به خدمت و مجددا به ریاست دیوان عالى كشور منصوب نمود و مدت دوازده سال بر قوه قضائیه ریاست كرد و در 1346 در 75 سالگى بازنشسته گردید. سرورى در دوران خدمات ادارى خود به مشاغل دیگرى نیز اشتغال داشت و همواره در زمره رجالى بود كه چند شغل دیگر را نیز براى خود ذخیره مىنمود. او از 1317 عضویت شوراى عالى بانك ملى را بر عهده داشت و چندین دوره نیز ریاست بر آن شورا داشت و زمانى نیز مشاور حقوقى آن بانك بود. ریاست شوراى عالى بانك كشاورزى و ریاست شوراى عالى شركت سهامى بیمه ایران نیز مدتها به عهدهى او قرار داشت. سرورى مردى دانشمند، محافظهكار، بىتكلف، صحیحالعمل و متواضع بود. از تمام امكانات مشروع دولتى براى خود استفاده مىكرد. با حزب عامیون نزدیكى و پیوند زیادى پیدا كرد. در 1369 در 99 سالگى در آمریكا درگذشت.
