ملیت : ایرانی - قرن : 14 منبع : شرح حال رجال سیاسی و نظامی معاصر ایران (جلد سوم)
در 1288 در گلپایگان متولد شد، پدرش محمد معظمى معروف به معظمالسلطان بود. عبدالله پس از اخذ دیپلم در كنكور اعزام محصل به اروپا شركت كرد و در 1309 ش جزء دسته سوم دانشجویان به فرانسه رفت و در مدرسه حقوق وارد شد و پس از شش سال توقف در اروپا درجه دكترا در علم حقوق گرفت. بعد از مراجعت به ایران به عضویت وزارت كشور درآمد، سپس به دانشیارى دانشكده حقوق برگزیده شد و به تدریس حقوق مدنى پرداخت. پس از پنج سال توقف در دانشیارى رتبه استادى گرفت و تدریس حقوق بینالملل خصوصى به عهده او واگذار گردید، ضمنا معاونت دانشكده حقوق را نیز عهدهدار شد. وى تا 1332 در دانشكده حقوق تدریس مىنمود و در این مدت نسبتا طولانى تألیفى از خود عرضه ننمود و همه ساله ترجمهاى از اساتید فرانسه را به دانشجویان دیكته مىكرد و بطور كلى در كار استادى توفیق زیادى نداشت. معظمى از 1322 وارد صحنه سیاسى ایران گردید و در دوره چهاردهم به نمایندگى مجلس از گلپایگان انتخاب و در نیمه دوم مجلس نایب رئیس دوم شد. در ادوار پانزدهم و شانزدهم نیز همچنان در مجلس باقى ماند و در دوره شانزدهم نیابت اول ریاست با او بود. در دوره هفدهم نیز به مجلس رفت و در آن ایام بحرانى كاندیداى ریاست گردید. پس از استعفاى سید ابوالقاسم كاشانى بین او و همكار دیگر دانشگاهیش یعنى دكتر شایگان بر سر احراز كرسى ریاست مبارزه شدیدى درگرفت و سرانجام دكتر معظمى پیروز شد و بر كرسى ریاست نشست. مدت ریاست مجلس شوراى ملى او زیاد طولانى نشد و مجموعا حدود یك ماه طول كشید. پس از 28 مرداد 1332 مجلسین منحل و دكتر معظمى هم از ریاست ساقط و مخفى گردید. پس از مرداد 1332 به دكتر معظمى شغلى داده نشد و مدتى نیز به یكى از شهرها تبعید گردید. پس از مراجعت از تبعیدگاه به كار دامدارى و دامپرورى پرداخت و با مهندس شریف امامى در كرج مؤسسه بزرگى بوجود آوردند كه از لحاظ مادى قابل ملاحظه بود. عبدالله معظمى در 62 سالگى در 1350 به مرص سكته قلبى درگذشت. وى در كار سیاسى ورزیده و متهور بود و از روزى كه پا به صحنه پارلمانى گذارد یكى از كارگردانان اساسى سیات ایران شد. چند بار به عضویت در كابینه دعوت شد ولى نپذیرفت و همچنان سنگر پارلمانى را براى خود حفظ كرد. پس از ترور دكتر عبدالحمید زنگنه رئیس دانشكده حقوق، ریاست دانشكده به او تكلیف شد ولى قبول نكرد.
