ملیت : ایرانی - قرن : 14 منبع : گلزار مشاهیر
مدرس. تولد: 1284، بجنورد. درگذشت: 1365، مشهد. حسین سامىراد، فرزند اسماعیلخان، تحصیلات ابتدایى را در زادگاه خود به پایان برد و دورهى دبیرستان را در دارالفنون گذراند. در سال 1305 در میان نخستین گروه دانشجویان اعزامى به خارج از ایران، براى طىى دوره پزشكى و گرفتن تخصص به پاریس رهسپار گردید و پس از اخذ تخصص در رشتهى بیمارىهاى كودكان و گذراندن دورهى «مالاریاشناسى» از ایتالیا به ایران بازگشت. در سال 1316 پس از پایان خدمت نظام، مأمور تأسیس بهدارى خراسان گردید و همزمان با آغاز جنگ دوم جهانى، ریاست بیمارستان امام رضاى مشهد را به عهده گرفت. و براى جبران كمبود پزشك در خراسان و تأسیس آموزشگاه عالى بهدارى كه هستهى اولیهى دانشگاه فردوسى را تشكیل مىداد، اقدام نمود. پس از تأسیس دانشكدهى پزشكى مشهد و دانشگاه فردوسى به مدت 28 سال ضمن تدریس، ریاست مؤسسات علمى را نیز به عهده داشت. در سال 1342 به نمایندگى مردم مشهد به مجلس شوراى ملى رفت و چون عنوان استادى دانشگاه تهران را یافته بود، در آن دانشگاه به تدریس پرداخت و در سال 1350 بازنشسته شد. از جمله مشاغل اجتماعى او مىتوان به این موارد اشاره نمود: ریاست جمعیت شیر و خورشید سرخ مشهد (1339 -1327)؛ تأسیس درمانگاه خیریهى رازى در مشهد (در زمان جنگ جهانى دوم)؛ ریاست جمعیت حمایت از جذامىهاى مشهد (تا پیش از آمدن به تهران)؛ عضویت در هیئت مدیرهى انجمن مبارزه با سل در مشهد؛ عضویت در هیئت مدیره انجمن تعاون بهداشتى در مشهد. دكتر سامىراد تألیفاتى در زمینهى علوم پزشكى و تربیتى دارد و مقالاتى از وى در نشریات علمى كشورهاى مختلف منتشر شده است. از جمله آثارش مىتوان از كتابهاى زیر نام برد: راه پرورش كودكان (1322)؛ سلامتى بیمارىهاى كودكان (1334)؛ تشخیص برنكو پنومونى سلى و غیر سلى (به زبان فرانسوى، پایاننامهى تحصیلى). (تو 1284 ش)، نویسنده و استاد دانشگاه. در بجنورد متولد شد. پس از تحصیل دوره ابتدایى و متوسطه، رهسپار پاریس شد و در دانشكدهى پزشكى پاریس به تصحیل مشغول گردید. پس از اخذ مدرك دكترى به ایران بازگشت و در سال 1319 ش به سمت دانشیار فیزیولوژى و رییس آموزشگاه عالى بهدارى مشهد انتخاب شد. از آثار وى: «راه پرورش كودكان»؛ «سلامتى و بیمارى كودكان».[1] در 1284 ش تولد یافت. پدرش دكتر اسمعیلخان طبیب و جراح معروف تهران بود. سامى راد پس از انجام تحصیلات ابتدائى و متوسطه به اروپا رفت و تحصیلات عالى خود را در رشتهى طب دنبال نمود و از دانشگاه سوربن پاریس درجهى دكترا دریافت كرد. بعد از مراجعه به ایران، وارد وزارت بهدارى و دانشگاه تهران شد. مدتها در دانشكدهى تهران به تدریس اشتغال داشت تا به ریاست دانشكدهى پزشكى و دانشگاه فردوسى خراسان منصوب شد و در این سمت نسبت به توسعهى دانشگاه و تجهیز بیمارستانها جدیت كامل كرد. وى یك دوره نیز نمایندهى مجلس شوراى ملى شد كه گویا دورهى بیستویكم بوده است. در 1366 درگذشت.
