ملیت : ایرانی - قرن : 14 منبع : اثرآفرینان (جلد اول-ششم)
(تو 1277 -1275 ش)، حقوقدان و نویسنده. در تبریز به دنیا آمد. وى تحصیلات عالى خود را در تهران به پایان رسانید و موفق به دریافت درجهى دكترا در علوم قضایى از دانشكده حقوق پاریس شد. علاوه بر آن در محضر میرزامهدى آشتیانى حكمت آموخت و به زبانهاى روسى، انگلیسى، فرانسه و عربى آشنایى پیدا كرد. جوان در دورههاى یازدهم، دوازدهم و سیزدهم نماینده مجلس بود. از آثار او: «افسانههاى دینى در مصر قدیم»؛ «تاریخ اجتماعى ایران باستان»؛ «رد كتاب تصوف و رد حكمتالاشراق»؛ «مبانى حقوق».[1] فرزند شیخ على مجتهد تبریزى، متولد 1275 در تبریز. تحصیلات قدیم و جدید را فراگرفت و از مدرسهى حقوق تهران درجهى لیسانس دریافت كرد. در 1304 به اروپا رفت، در پاریس به تحصیل حقوق پرداخت و درجهى دكترا گرفت. پس از مراجعت به تهران، مشغول خدمات قضائى شد. بعد به وزارت كشور رفت و به شهردارى شهر مشهد انتخاب گردید. پس از چندى، از مشاغل دولتى صرفنظر نمود و حرفهى وكالت دادگسترى را انتخاب كرد و در تهران ابتدا به عضویت انجمن بلدیه انتخاب شد و به مقام نایبرئیسى انجمن ارتقاء مقام یافت. در همین سمت موجبات معروفیت خود را كاملاً فراهم نمود. در دورهى دهم از شهر رى به وكالت مجلس انتخاب شد. در دورههاى یازدهم و دوازدهم و سیزدهم هم وكیل مجلس بود. در دورهى سیزدهم به علت مخالفت با پیمان سهگانه كه فروغى و سهیلى آن را به تصویب رسانیدند، استعفا داد. در همان دوره طرحى تهیه و به مجلس تقدیم نمود كه به موجب آن بایستى به وضع دارائى و ثروت كارمندان دولت در بیست سال گذشته رسیدگى مىشد. این طرح در مجلس رد شد. از او تألیفاتى باقى مانده كه مهمتر از همه مجلدات مبانى حقوق در پنج مجلد است. كتاب دیگرى به نام تاریخ اجتماعى ایران باستان نوشت كه مورد انتقاد شدید سعید نفیسى قرار گرفت.
