ملیت : ایرانی - قرن : 14 منبع : شرح حال رجال سیاسی و نظامی معاصر ایران (جلد اول)
در 1267 ش در تهران متولد شد. پدرش حاج میرزا ابراهیم معروف به ملاباشى از روحانیون مطلع و متنفذ بود. احمد تحصیلات خود را از مكتبخانه آغاز كرد و در مدارس ادب و دارالفنون تهران ادامه تحصیل داد، چندى هم علوم حوزهاى آموخت. بعد از استبداد صغیر با رتبهى ملازم سومى در ژاندارمرى استخدام شد. پس از شش ماه از خدمت استعفا نمود و در اداره باغات دولتى استخدام شد. پس از چندى با درجهى وكیلى در وزارت جنگ وارد شد و چندى در آنجا بود تا در ژاندارمرى خزانه با درجهى نایب دومى استخدام گردید. سپس وارد مدرسهى صاحب منصبى ژاندارمرى شد. پس از فراغت از تحصیل با درجهى سروانى مأمور خدمت در شیراز شد. چندى فرماندار نظامى كازرون بود و بعد به فرماندهى گروهان ژاندارمرى بوشهر منصوب گردید. در جریان جنگ بینالمللى اول با سربازان تحت فرماندهى خود به اقدامات نظامى علیه انگلیسها پرداخت. پس از شكست به كرمانشاه رفته و خود را به دولت موقت معرفى نمود. چندى در موصل و چندى در بصره و استانبول بسر برد و پس از پایان چنگ به ایران بازگشت. در دورهى پنجم مجلس شوراى ملى از دشتستان وكیل شد و در آن مجلس از یاران و همكاران مدرس گردید و اقلیت چند نفرى را تشكیل دادند. در استیضاحى كه مدرس از سردار سپه به عمل آورد، احمد اخگر هم یكى از امضاكنندگان بود ولى این استیضاح صورت عمل نیافت. اخگر وقتى درخشیدن ستاره بخت سردار سپه را احساس كرد، از مدرس جدا شد و به دار و دستهى داور پیوست و در مجلس پنجم به انقراض قاجاریه رأى داد. پس از اتمام دورهى پنجم، اخگر به ارتش بازگشت و با درجهى سرهنگى در بازرسى ارتش مشغول خدمت شد. در 1322 از طرف قواى نظامى انگلیس بازداشت و قریب یك سال در اراك زندانى بود. در انتخابات دورهى هفدهم از بوشهر به وكالت مجلس انتخاب شد و تا پایان دورهى مزبور از نزدیكان مصدق بود. بعد از 28 مرداد چندى زندانى شد و سرانجام در 1348 درگذشت. اخگر هم شاعر بود، هم نویسنده و مترجم. در عمر نسبتاً طولانى خود با غالب مطبوعات همكارى داشت. بعد از شهریور 1320 شخصاً روزنامهى اخگر را انتشار داد كه جنبهى ادبى آن بیشتر به چشم مىخورد. دو سال هم سالنامهى اخگر را انتشار داد. وى تا آخر عمر در انجمنهاى ادبى فعالیت چشمگیرى داشت. (1348 -1267 ش)، روزنامهنگار و شاعر، متخلص به اخگر. معروف به ملاباشى. در تهران متولد شد. تحصیلات خود را در مدارس ادب، دارالفنون و نظامى به پایان رسید و چندى در رشتهى علوم دینى در مدرسهى سپهسالار به تحصیل پرداخت. آن گاه وارد خدمت نظام شد و تا درجهى سرهنگى ارتقا یافت. اخگر همزامان با نهضت مشروطه خواهى در صف ملیّون قرار گرفت و به مبارزه با استبداد پرداخت. در سال 1303 ش از طرف مردم دشتستان و اصطهبانات به نمایندگى مجلس شوراى ملى انتخاب شد و از آن پس، بار دیگر به خدمت نظام اشتغال ورزید تا بازنشسته گردید. وى در راه ترویج فرهنگ و شعر و ادب كوشید و به نشر مجلهى ادبى «اخگر» و طبع سالنامه همت گماشت. از آثار منظوم او: مثنوى «بیچوننامه»؛ كتاب «اسرار خلقت»؛ چند اثر دیگر به نام «علم عروض» و «علم قافیه» كه در مجلهى «اخگر به چاپ رسیده است؛ «امثال منظوم»، «چراغ برق».[1]
