ملیت : ایرانی - قرن : 14 منبع : شرح حال رجال سیاسی و نظامی معاصر ایران (جلد اول)
در سال 1278 در یزد متولد شد. پدرش علیرضا به شغل چاىفروشى در بازار یزد مشغول بود. غلامعباس تا سن 16 سالگى در یزد به تحصیل اشتغال داشت. علاوه بر تحصیل مقدماتى زبان انگلیسى را به خوبى فراگرفت و عازم شیراز شد و سرانجام در پلیس جنوب كه توسط انگلیسها براى حفظ مالالتجارهى اتباع خودشان تشكیل یافته بود استخدام شد و تا پایان جنگ بینالمللى اول با درجهى گروهبانى در آن واحد نظامى مشغول بود. در این مأموریت با چند تن از افسران و درجهداران هندى آشنا شد و از آنها خواست كارى در هندوستان براى وى تدارك ببینند. آرام در حوالى سال 1300 به هندوستان عزیمت نمود. ابتدا در دكان یك چاىفروش یزدى در دهلى استخدام شد. دو سالى در بازار دهلى به كار آزاد اشتغال ورزید. سرانجام در 1302 به عنوان عضو محلى سركنسولگرى ایران در هندوستان استخدام شد. آرام در سال 1314 به استخدام در وزارت امور خارجه درآمد و یك سال بعد با رتبه 2 ادارى به تهران انتقال یافته عضو اداره اطلاعات شد و چندى بعد متصدى وابستگى سفارت ایران را در لندن عهدهدار شد و سپس دبیر سوم سفارت گردید. پس از بازگشت از این مأموریت مجدداً در اداره اطلاعات مشغول به كار شد. سایر مشاغل وى عبارت بودند از: دبیر یكم سفارت ایران در سویس، دبیر یكم سفارت ایران در امریكا، رایزن سفارت ایران در واشنگتن و كاردار موقت در همان سمت. آرام در سال 1330 به تهران بازگشت و به اداره بازرسى رفت و در همان سال به ریاست اداره چهارم سیاسى برگزیده شد و سپس رایزن سفارت ایران در بغداد گردید. از بغداد به واشنگتن رفت. ابتدا كاردار موقت و سپس وزیرمختار شد. در 1335 به تهران احضار و به مقام مدیركلى سیاسى وزارت امور خارجه منصوب گردید و یكسال بعد در مقام سفیركبیرى ایران در ژاپن و تایپه قرار گرفت. مدت مأموریت آرام در ژاپن دو سال بیشتر بطول نینجامید تا به تهران احضار و در كابینهى دكتر منوچهر اقبال به وزارت امور خارجه منصوب شد و تا شهریور 1339 در مسند وزارت قرار داشت و سپس سفیركبیر ایران در عراق گردید و در سال 1341 در ترمیم كابینهى دكتر على امینى مجدداً به وزارت امور خارجه برگزیده شد و تا سال 1345 در دولتهاى امیر اسداللَّه علم، حسنعلى منصور و امیر عباس هویدا همچنان در مسند وزارت امور خارجه برقرار بود. در سال 1345 آرام و اردشیر زاهدى شغل خود را با یكدیگر تعویض كردند. آرام بجاى زاهدى به سفارت كبراى ایران در انگلستان منصوب گردید و زاهدى نیز به وزارت امور خارجه تعیین شد. آرام تا سال 1349 در انگلستان بود و در آن سال به تهران احضار و بازنشسته شد و پس از چندى با تصویبنامه هیئت وزیران به سفارت كبراى ایران در چین منصوب شد. مدت چهار سال در این مأموریت بود تا در سال 1353 در دوره ششم مجلس سنا با مقام سناتور انتصابى به مجلس سنا رفت و در دورهى هفتم نیز با همان سمت سناتور انتصابى در مجلس سنا بود. پس از انقلاب اسلامى دستگیر و قریب سه سال در بازداشت بسر برد. تدریجاً بیمار و از حالت اعتدال خارج شد. پس از آزادى از زندان یكسالى زنده بود تا در 1363 درگذشت. آرام همسر و اولاد نداشت. آرام مورد توجه و عنایت حسین علاء قرار داشت و قسمتى از ترقیات وى مدیون حمایتهاى بىدریغ و بىدلیل علاء بوده است. آرام از سال 1962 تا 1966 رئیس هیئت نمایندگى ایران در جلسات مجمع عمومى سازمان ملل متحد بود.
