ملیت : ایرانی - قرن : 9 منبع : اثرآفرینان (جلد اول-ششم)
(777- بعد از 845 ق)، مورخ و شاعر. ملقب و مشهور به فصیح. خاندانش اهل روى خواف بودند و خود در هرات به دنیا آمد و همان جا نشوونما یافت. وى در خدمت شاهرخ و پسرش بایسنقر عهدهدار مشاغل دولتى بود. در 836 ق مورد غصب واقع و چندى هم مقید و محبوس شد. فصیح بعد از معزولى و بیكارى، به تألیف كتاب خود «مجمل» پرداخت. سرانجام در 845 ق از زندان خلاص شد و به ملازمت شاهرخ تیمورى رسید. از آثار وى «مجمل فصیحى» است كه به صورت اجمال از هبوط آدم تا تاریخ زمان خود را نگاشته است.[1] (بخش 1) خوافى، احمد بن جلالالدین محمد از رجال و نویسندگان نیمهى اول قر. 9 ه. (و. 777- ف. پس از 845 ه.ق). از مردم خواف بود و نسبش به ابوامامه صدى بن عجلان بن وهب باهلى صحابى مىرسد و محل تحصیل و نشو و نماى او ظاهراً هرات بود. در سال 807 بعد از مرگ تیمور، شاهرخ او را از هرات با دو تن از امرا به سمرقند براى تحویل گرفتن خزانهى خاصهى شاهرخ از عمر شیخ خازن فرستاد. وى تا سال 818 در خدمت یكى از امراى بزرگ علاءالدین على ترخان كار مىكرد، و از آن سال به ملازمت شاهرخ درآمد و در سال 819 ترقى كرد و منصب «موجه دیوان» بدو ارزانى شد. در سال 820 به شركت دو تن دیگر به تصدى دیوان اعلى (شاهرخ) تعیین شد ولى در 821 معزول گردید. باز در 834 جهت مهمات دیوانى مأمور كرمان گردید. در 827 مراجعت كرد و در بادغیس هرات به حضور شاه شرفیاب شد. در 828 موجهى دیوان امیرزاده بایسنغر بدو داده شد، و چند سال در این سمت بود تا در 836 به خدمتش خاتمه دادند. بعد از این سال- كه معزول و مورد جریمه واقع شد- از احوال او اطلاع دقیقى در دست نیست. در 843 مورد غضب گوهرشاد آغازن شاهرخ واقع شد و در خانهى امیربیگ محبوس گردید و پس از چندى آزاد شد و مجدداً در 845 در خانهى امیربیگ مقید گردید و بار دیگر خلاص شد. اثر مهم او مجملالتواریخ معروف به مجمل فصیحى (ه.م) است.
