ملیت : ایرانی - قرن : 4 منبع : اثرآفرینان (جلد اول-ششم)
(381 -295 ق)، محدث، مقرى، زاهد و عابد. معروف به ابنمهران. اصلش از اصفهان و ساكن نیشابور و شیخالاسلام آنجا بود. ابوعبداللَّه حاكم نیشابورى گوید كه وى امام عصرش در قراآت بود. در طلب اسانید قراآت به عراق و شام مسافرت نمود. در عراق قرآن را بر زید بن ابىبلال و ابوحسین بن بویان یا ثوبان و ابوبكر نقاش و ابوعیسى بكار و ابن مقسم و در دمشق بر ابوالحسن محمد بن نضر خرم تلاوت نمود. مهدى بن طراره و جماعتى بر او قرآن را تلاوت نمودند. در نیشابور از ابوبكر محمد بن اسحاق بن خزیمه و ابوالعباس سراج ثقفى و ابوالعباس ماسرجسى و مكى بن عبدان و جماعتى دیگر حدیث شنید. حاكم ابوعبداللَّه حافظ و ابنمسرور و ابوسعد كنجرودى و عبدالرحمان بن علیك و ابوسعد احمد بن ابراهیم مقرى از وى روایت كردهاند. از آثارش: «الغایة فى القراءات»؛ «الشامل فى القراءات»؛ «سجود القرآن»؛ «غرائب القرآن»؛ «الاتفاق و الانفراد»؛ «اختلاف عدد السور»؛ «الوقف و الابتداء»؛ «وقوف القرآن»؛ «رؤوس الآیات»؛ «آیات القرآن».
