ملیت : ایرانی - قرن : 4 منبع : اثرآفرینان (جلد اول-ششم)
(356 -284 ق)، مورخ، محدث، ادیب شاعر و موسیقیدان. در اصفهان متولد شد و در بغداد نشو و نما یافت و نزد ابن درید و ابنانبارى و محمد بن جریر طبرى تحصیل كرد. وى از على بن عباس بجلى و محمد بن جعفر قتّات و ابوبكر بن درید و نفطویه حدیث شنید. دارقطنى و ابراهیم بن احمد طبرى و ابوالفتح بن ابىالفوارس از وى حدیث روایت كردهاند. ابوالفرج در ادبیات، نحو، لغت، تاریخ، سیر، انساب، طب، نجوم و حدیث متبحر بود و شعر را نیكو مىگفت. با اینكه نسب اموى داشت، شیعى زیدى بود و این را از عجایب شمردهاند. وى در بغداد درگذشت و همان جا دفن شد. مهمترین اثرش كه او را جاودانه ساخته، كتاب «الاغانى» است كه رجال قرن چهارم، مانند صاحب بن عباد و عضدالدولهى دیلمى به آن توجه بسیار داشتند و گفتهاند كه عضدالدوله این كتاب را از خود در سفر و حضر دور نمىداشت. از دیگر آثار وى: «الاماء الشواعر»؛ «الدیارات»؛ «مقاتل الطالبین»؛ «اعیان الفرس»؛ «آداب الفرباء من اهل الفضل و الاداب»؛ «اخبار جحظة البرمكى»، «اخبار الطفیلیین»؛ «اشعار الاماء و الممالیك»؛ «جمهرة النسب»؛ «دعوة التجار»؛ «كتاب التنزیل فى امیرالمؤمنین (ع)»؛ «كتاب الخمارین و الخمارات»؛ «كتاب الغلمان المغنین»؛ «مجرد الاغانى » و « دیوان» شعر.[1] اصفهانى على بن حسین (و. 284 ه.ق./ 897 م.- ف. 356 ه.ق./ 967 م.) نویسنده و ادیب قرن چهارم. وى در ادب عرب شاگرد ابن درید و ابنالانبارى و محمد- ابن جریر طبرى بود و كتاب مشهورش الاغانى (اغانى) است، دیگر از آثار او «مقاتل الطالبین»، «الاماء الشواعر» و «الدیارات» است.
