ملیت : ایرانی - قرن : 14 منبع : مردان موسیقی سنتی و نوین ایران (جلد سوم)
سهیل ایوانى، هنرمند بااستعداد دیگرى از سرزمین كرمانشاه است كه در سال 1336 در خانوادهاى مذهبى و متدین دیده به جهان باز نمود. وى پیش از اینكه به دبستان رود، چون داراى صدایى خوش بود بنا به تشویق برادر خود شروع به خواندن نمود و بیشتر تصنیفهاى آن زمان را یاد مىگرفت و آنها را با صدایى خوش و لطیف اجرا مىكرد كه بنا به گفته وى نوار آنها هنوز هم موجود مىباشد. سهیل ایوانى، به قدرى به موسیقى دلبستگى پیدا نمود كه پس از درس، اوقات فراغت را به موسیقى گوش دادن و خواندن مىپرداخت. از سن دوازده سالگى، موسیقى را به طور جدى دنبال كرد و در كلاس موسیقى فرهنگ و هنر استان كرمانشاه زیر نظر هنرمند ارجمند آقاى محمود مرآتى شروع به مشق ویولن نمود به قدرى موسیقى را جدى گرفت و آن را دنبال كرد و با وجودى كه در رشته ریاضى تحصیل مىكرد و آن درس براى وى بسیار مشكل بود، معهذا در دروس خود پیشرفتهاى شایان توجهى داشت، او موسیقى را اولین هدف خود قرار داد و خیلى زود، وارد اركسترهاى فرهنگ و هنر استان شد و علاوه بر نوازندگى به تكنوازى نیز پرداخت. وى هنوز نوجوانى بود كه با هم سن و سالان خود در رادیو تلویزیون، در برنامههاى كودكان و نوجوانان شركت دائمى نمود و تا سن پانزده سالگى این همكارى ادامه داشت تا در آزمون سراسرى باربد كه به ابتكار مرحوم استاد نور على برومند در تهران برپا گشته بود در رشته كمانچه اول شد و پس از شركت در كلاسهاى دانشگاه تهران (هنرهاى زیبا) با بهترین نمره قبول و از این زمان ساز كمانچه را به عنوان ساز تخصصى خویش پذیرفت. وى در سالهاى انقلاب فرهنگى كه دانشگاه تعطیل شده بود به كرمانشاه برگشت و در این چند سالى كه به كلاسهاى دانشگاه دچار فترت شده بود، فرصت زیادى براى تمرین آشنایى با سازهاى دیگر مخصوصا سهتار، تار و سنتور و... پیدا كرد. سهیل ایوانى، مجددا در سال 1365 به تهران بازگشت و دوباره همكارى خود را با رادیو و اركستر بزرگ شروع كرد ولى غیر از نى، با كلیه سازهاى موسیقى سنتى ایران آشنائى كامل دارد و آنها را با قدرت اجرایى خوب مىنوازد و این ادعا نیست، بلكه به مرحله عمل نیز درآمده چرا كه در نوار كاست به نام «فضاى سینه حافظ» با خوانندگى محمدیان كه تقریبا اولین كار بعد از برگشت به تهران بوده، تمام سازهاى آن به غیر از «نى» از وى بوده كه میكس شده. سهیل ایوانى به كار آهنگسازى سخت علاقهمند است كه تمام نیروى خود را روى این كار گذارد و تعداد زیادى آهنگ بىكلام و باكلام و محلى كردى ساخت كه مرتبا از رادیو و تلویزیون پخش مىگردد و از طرف شوراى موسیقى مورد تشویق قرار گرفته است. یكى از آخرین كارهاى وى كاستى است به نام «خیال خوبان» با خوانندگى هنرمند خوشصدا و بافرهنگ ملك مسعودى و نوازندگى عدهاى از هنرمندان زبده در شركت آواى دل كه مورد توجه واقع شد. وى در اردیبهشت سال 1369 به عنوان نوازنده كمانچه با اركستر صدا و سیما جهت اجراى برنامههاى موسیقى سنتى به كشور ژاپن رفت و هنر كمانچهنوازى این ساز سنتى ایران را به نمایش گذارد.
