ملیت : ایرانی - قرن : 14 منبع : مردان موسیقی سنتی و نوین ایران (جلد سوم)
داریوش پیرنیاكان به سال 1334 شمسى در بخش گرگر كه از توابع استان آذربایجان شرقى است دیده به جهان گشود وى كه مثل بسیارى از هنرمندان از كودكى به موسیقى علاقمند و شیفته این هنر گردیده بود در انتظار موقعیتى بدو كه بتواند با نواختن «تار» آشنائى پیدا كند. در یكى از نشریات انجمن موسیقى ایران درباره پیرنیا كان آمده «داریوش پیرنیاكان »، پس از اتمام تحصیلات ابتدایى شوق موسیقى و نواختن تار را به خرمن استاد محمد حسن عذارى كشاند و مقدمات موسیقى را نزد او فرا گرفت. پیر نیاكان به تدریج با شادروان استاد غلامحسین بیگچهخانى استاد مرحوم فرنام و سپس با استاد بزرگ تار شادروان علىاكبر شهنازى آشنا شد و از محضر این بزرگان، بهره كافى یافت. همزمان با این آشنایىها وارد دانشكده هنرهاى زیبا در رشته موسیقى شد. آشنایى با استاد دكتر داریوش صفوت، او را به مركز حفظ و اشاعه موسیقى ایران و البته به سازمان رادیو و تلویزیون ملى ایران كشاند و در این مركز با اساتید نامآورى چون شادروانان: فروتن، هرمزى و كریمى آشنا شد و در ارائه نواختن سهتار محضر استاد بزرگ زمان احمد عبادى را نیز درك كرد. پیرنیاكان كنسرتهایى در داخل و خارج از كشور، از جمله در كشورهاى: آلمان،سوئیس، انگلستان و فرانسه همراه استاد شجریان اجرا كرده است و همكارى او از سال 1359 تا به حال با شجریان ادامه دارد. پیرنیاكان شاگردان زیادى را از سال 1360 تا به حال تربیت كرده كه چند تن از آنها امید آینده سهتار نوازىاند. در حال حاضر در مركز حفظ و اشاعه موسیقى ایران به تدریس تار و سهتار مشغول است. پیرنیاكان یكى از بهترین شاگردان علىاكبر شهنازى در ارائه كلاسیك و فاخر اوست. در گروهنوازى و مخصوصا در تكنوازى و جواب آواز، پنجهاش غرورآفرین و دلنشین، استعداد و توانائیش در هنر تارنوازى و سهتار قالب تحسین است.
