ملیت : ایرانی - قرن : 14 منبع : مردان موسیقی سنتی و نوین ایران (جلد اول)
مرحوم سید زینالعابدین معروف به قراب از خوانندگان به نام و بزرگ زمان قاجاریه (دوران ناصرى) بود. فرزند وى سید حسین نیز از صدایى خوب و رسا بهرهمند بود و بعدها صاحب فرزندانى به نامهاى: محمود، احمد، مصطفى، قاسم، محمد، اصغر و دخترى به نام منصوره گردید كه همگى از صدایى خوش و ارثى برخوردار بودند ولى در میان ایشان از سایرین قاسم، مصطفى، محمد و احمد در موسیقى ایران كار كردند و سهمى در آن دارند. برادر كوچكتر قاسم، مصطفى كارمند وزارت دارایى بود و از شاگردان بسیار خوب حسین تهرانى بود و در نواختن تنبك موفق بود. مدتها در اركسترهاى مختلف رادیو، نوازندهى تنبك بود و در حدود سالهاى 51 و 52 وفات یافت. احمد برادر دیگر قاسم هم به نواختن تنبك آشنا و در خواندن آوازهاى ضربى هم دستى داشت. ولى بعد از قاسم، محمد هم از داشتن صوت خوش برخوردار بود و هم ضرب را به خوبى مىنواخت و در سالهاى حدود 29 و 30 با رادیو همكارى داشت و یكى دو بار هم در برنامههاى صبح جمعه رادیو برنامههایى اجرا كرد و در خواندن آوازهاى ضربى سنگین و نشاطآور تبحر داشت. قاسم قراب، از همان كودكى به دنبال پدر مىرفت و هر زمان بنا به مناسبتى خوانندگى مىكرد و گوشهها و ردیفهاى آواز ایرانى را از پدر فرامىگرفت و در واقع استاد اولیهى وى پدرش سید حسین بوده ولى پس از چندى به هنرستان عالى موسیقى مىرود و مدتى افتخار شاگردى حسینخان سنجرى نصیبش مىگردد و در كلاسهاى شبانهى این هنرستان، علاوه بر فراگیرى و تكمیل گوشهها و ردیفهاى آواز، در قسمت نتخوانى سلفژ هم كار كرد. قاسم قراب، اولین كنسرت خود را در سینما تهران به سال 1317 با همكارى و همراهى پدرش برپا كرد كه با موفقیت كمنظیرى در آن دوران روبرو گشت. وى از سال 1321 همكارى خود را با رادیو تهران آغاز كرد و شب اول اجراى برنامه با همكارى و تار عبدالحسین خان شهنازى، به مدت 20 دقیقه در دستگاه «شوشترى منصورى» اجرا كرد و پس از چندى نام مستعار «فاریا» را براى خود برگزید و از آن به بعد به نام فاریا در برنامههاى رادیو شركت مىجست. وى در دوران فعالیتهاى هنرى خود در رادیو، همراه با اركسترهاى مختلف ترانههاى زیادى اجرا كرد كه بسیارى از آنها، ترانههایى موفق و جالب بودند. فاریا، تعصب فراوانى نسبت به موسیقى سنتى ایران دارد و مىگوید: «برخلاف اظهار نظر تنى چند بىاطلاع و مغرض كه موسیقى ایرانى را غمانگیز مىدانند؛ باید بگویم این موسیقى غمانگیز كه نیست، بلكه بسیار شاد هم مىباشد، زیرا نوازندگان و خوانندگان آن باید قادر باشند كه حق مطلب را ادا نمایند. موسیقى ایرانى هم جزئى از فرهنگ پربار ما ملت است كه باید مثل فرهنگ و ادبیاتمان، این فرهنگ صوتى را حفظ و در احیاى آن كوشا باشیم و به همین دلیل هم، من فقط در موسیقى سنتى ایران فعالیت كردم». فاریا در سال 1298 در شهر كاشان دیده به جهان گشوده و در سال 1323 ازدواج كرده كه ثمرهى این ازدواج 4 فرزند 2 پسر به نامهاى: عبداللَّه و امیر و 2 دختر به اسامى: مهشید و شهره مىباشند كه همگى یا موسیقى آشنا و صداى خوش و خوب را از پدر و مادرشان به ارث بردهاند. خانم فاریا كه خود از شاگردان خوب و با استعداد استادان: اسماعیل مهرتاش و ابراهیم منصورى بوده، از صداى خوش برخوردار و فرزندان خود را در موسیقى ایرانى راهنما مىباشد.
