مشاهیر ایران و جهان - صمیمی، محمدحسین

ملیت :  ایرانی   -   قرن : 14 منبع : مردان موسیقی سنتی و نوین ایران (جلد چهارم)

محمدحسین صمیمى به سال 1328 خورشیدى در شهر دورود از شهرهاى استان خوزستان میان مردمى خونگرم و مهربان دیده به جهان باز كرد. با موسیقى از طریق رادیو آشنا شد و از همان كودكى بدان عشق پیدا كرد. وى در این باره مى‏گوید: «یادم مى‏آید كه خیلى بچه بودم و هنوز سنى از عمرم نگذشته بود كه با موسیقى مأنوس شدم و هر وقت نوایى یا آوایى مى‏شنیدم حالتى عجیب پیدا مى‏كردم و در عالمى دیگر سیر مى‏كردم. هر نغمه و هر ترانه‏اى را كه از رادیو یا در مكانى مى‏شنیدم در اعماق وجودم رخنه مى‏كرد و تار و پود هستى‏ام را مى‏لرزاند، آنچنان مجذوب این نغمات دلنشین مى‏شدم كه ساعت‏ها در خلوت خود آن را زمزمه مى‏كردم. در سن 9 سالگى توسط پسرعمه خود كه نى‏لبك مى‏زد با ساز نى‏لبك آشنا شدم و نى‏لبك خریدارى كردم و از او آهنگى را كه همیشه با نى‏لبك میزد، من هم با نى‏لبك خیلى زود توانستم آن آهنگ را یاد بگیرم و بنوازم و بعد از آن آهنگ‏هاى دیگرى را هم یاد گرفتم و نواختم به طورى كه در سن یازده سالگى در مدرسه با فلوت چوبى برنامه موسیقى اجرا مى‏كردم. پس از چندى متوجه شدم كه یكى از بستگانم ویولن دارد كه با نواختن این ساز آشنایى دارد، نزد او رفتم و متوجه شدم كه او هنگام نواختن این ساز چگونه آرشه را مى‏كشد و ساز مى‏زند. من با حسرت و شوق بسیار به آن چشم دوختم و گوش فرامى‏دادم و كنجكاوانه پنجه‏هایش را نگاه مى‏كردم كه چگونه مى‏نوازد دیگر توجهى به فلوت و نواختن آن نداشتم، رفته رفته كششى عجیب و فراوان نسبت به ویولن در خود احساس مى‏كردم، همه فكر و حواسم متوجه ویولن شده بود. عاقبت طاقت نیاوردم و یك روز به بهانه‏اى به منزل همان فامیلم رفتم و ویولن را برداشتم و داخل انبارى آنها شدم و در انبار را به روى خود بستم و ساعت‏ها با ویولن او ور رفتم و توانستم كه این ساز را روى شانه قرار دهم و طرز آرشه‏كشى را تمرین نمایم. پس از یك سال با هزاران زحمت و مشقت صاحب ویولنى ارزان قیمت شدم و با تمرینات شبانه‏روزى و مداوم موفق شدم چند آهنگى را كه با فلوت آشنا بودم و مى‏نواختم با ویولن بزنم. ساعت‏ها چه روزها و چه شب‏ها در كنار رادیو مى‏نشستم و به صداى نواختن ساز هنرمندان بزرگى چون: پرویز یاحقى، حبیب‏اللَّه بدیعى، على تجویدى، جلیل شهناز، فرهنگ شریف، لطف‏اللَّه مجد، رضا ورزنده، حسن كسائى، مرتضى محجوبى، مهدى خالدى و غیره گوش مى‏دادم، لذت فراوانى مى‏بردم و بهره بسیارى مى‏گرفتم، دستگاههاى موسیقى ایرانى و بیشتر گوشه‏ها را از همان راه گوش از رادیو یاد مى‏گرفتم، و سپس از روى كتاب‏هاى موسیقى به یادگیرى خط نت پرداختم و اولین آهنگ خود را در سال 1350 ساختم و اجرا شد كه مورد توجه مردم قرار گرفت. در سال 1349 در استان كرمانشاه با اركستر فرهنگ و هنر این استان مشغول همكارى شدم و سمت ویولن اول و تكنواز این اركستر را به عهده داشتم، سپس در تلویزیون همان استان همراه اركسترهاى محلى با خوانندگان على البرزى به اجراى برنامه‏هاى محلى كردى پرداختم. در یكى از همین سال‏ها بود كه مرحوم استاد منصور معارفى نوازنده زبردست تار از تهران به كرمانشاه آمد و من افتخار همكارى در اركستر را با این استاد پیدا نمودم و آهنگى را كه ساخته بودم و نت كرده بودم به استاد ارائه كردم كه ایشان پس از رؤیت آن گفت: «پسرجان این را خودت ساخته‏اى؟ من كه باور نمى‏كنم كار شما باشد؟» من خیلى از این حرف استاد ناراحت شدم ولى چیزى به روى خود نیاوردم و تنها گفتم: «بلى استاد، این آهنگ را من ساخته‏ام». استاد بعداً از من خواست دو سه قطعه براى وى بنوازم و من هم اطاعت امر كردم و نواختم و پس از سؤالاتى كه از من كرد، باورش شد كه آهنگ از من است و مرا مورد لطف و تشویق و عنایت خود قرار داد. با استاد منصور معارفى در كرمانشاه و شهرهاى مختلف استان كنسرت‏هاى مخلتف و متعددى داشتم كه بیشتر با استاد در كنسرت با هم دونوازى مى‏كردیم و آهنگ جدیدى ساختم كه همراه خواننده ضبط و از تلویزیون پخش گردید. در سال 1370 خدمت استاد نصراللَّه ناصح‏پور رسیدم و ایشان قطعاتى را به همراهى ساز من خواندند كه ضبط گردید و از كارهاى جالب و خوب خود مى‏دانم. پس از چندى به بروجرد آمدم و در این شهر اقامت گزیدم و ازدواج كردم كه خداوند دو فرزند پسر به نامهاى سامان هفده ساله كه با نواختن ویولن آشنایى خوب دارد و صبا دوازده ساله كه ساز ضرب را خوب مى‏نوازد و مرا در هنگام نواختن همراهى مى‏كنند و هر زمان كه امكان باشد به تعلیم و تدریس این ساز به هنرجویان مى‏پردازم.