ملیت : ایرانی - قرن : 14 منبع : مردان موسیقی سنتی و نوین ایران (جلد چهارم)
درویش رضا منظمى در سال 1318 در خرمآباد لرستان متولد شد. از هشت سالگى به موسیق آشنا و مشغول نواختن نوعى ساز بادى (فلوت مانند) محلى شد، تا اینكه در سال اول دبیرستان كمانچه را از محل تولد خود تهیه كرد و بر آن علاقه مخصوص یافت. البته كمانچه بطور كلى سازى محلى است و بیشتر نوازندگان لرستانى با آن سروكار دارند. او ابتدا معلمى نداشت تا اینكه در سال 1340 براى فراگیرى جدى موسیقى عازم تهران شد و به مدت پنج سال از محضر استاد بزرگ كمانچه حسینخان یاحقى استفاده كرد. مدتى را نیز در هنرستان موسیقى تعلیم دید و براى تكمیل كار خود وارد دانشكده هنرهاى زیباى دانشگاه تهران (بخش موسیقى) شد و با كسب فیض از محضر استاد نورعلى خان برومند و دكتر داریوش صفوت، ردیفهاى میرزا عبداللَّه را آموخت. در دانشكده با محمدرضا لطفى آشنا شد و این دو تن با یكدیگر طرح بنیانگذارى گروه شیدا را ریختند و به مرحله عمل رساندند. منظمى با لطفى و گروهش مدت چندین سال را در رادیو- تلویزیون و جشن هنر شیراز و جشن طوس همكارى داشت. تا اینكه براى مدتى گروه را ترك گفت و براى امر مهم اشاعه فرهنگ موسیقیایى موطن خود عازم خرمآباد شد. در سال 1369، به دعوت دانشكده هنرهاى زیباى دانشگاه تهران براى تدریس به تهران آمد و از آن زمان تا بحال در دانشكدهى مذكور به تدریس ردیفهاى میرزا عبداللَّه مشغول است. منظمى در حال ضمن تدریس به دانشجویان، مشغول نگارش ردیفى براى كمانچه و معتقد است آنچه كه تاكنون به صورت نُت در دسترس هنرجویان است، داراى اشتباهات و تناقضات بسیارى است كه باید هر صاحبنظرى تا حد امكان در رفع آن بكوشد. منظمى موسیقیدانى آرام و متعهد است و همیشه حرمت هنر و هنرمند را مدنظر داشته است. گذران معیشت وى نه از راه موسیقى بلكه از طریق شغل شریف دبیرى ریاضیات بوده و در همان موطن خویش (خرمآباد) براى اشاعهى هنر محلى خود، كلاسهاى موسیقى تشكیل داده و شاگردان بسیارى تربیت نموده كه در نواختن كمانچه شایق و كوشا هستند. ایشان ضمن تدریس در در دانشگاه، در بخش معاونت آموزش حوزه هنرى سازمان تبلیغات اسلامى هنرجویان را آموزش مىدهند. منظمى اساس و پایه موسیقى ایرانى را ردیف و ردیفنوازى مىداند و عقیده دارد كسى كه موسیقى ایرانى را بدون فراگیرى درست ردیف طى كند، مسیر پوچ و هرزى را طى كرده است. چرا كه تنها با وقوف و آگاهى به ظرایف نغمات و گوشههاى موسیقى ایرانى است كه مىتوان نوازندهاى مایهدار و یا آهنگسازى خلاق تربیت كرد. وى فراگیرى ردیف را براى موسیقیدان همچون یادگیرى دستور زبان و منطق و علم كلام و فن خطابه براى سخنرانى مىداند و روش اصلى و اصولى آموزش را، همان روش شفاهى (سینه به سینه) با كمك از نُت (به صورت تحقیقى) مىداند.
