ملیت : ایرانی - قرن : 11 منبع : اثرآفرینان (جلد اول-ششم)
(وف 1030 / 1029 ق)، دانشمند، طبیب، موسیقیدان و شاعر، متخلص به فغفور. در ابتدا رسمى تخلص مىكرد و زمانى كه به هند رفت تخلص فغفور را برگزید. وى گاهى میر نیز تخلص مىكرد. محمد حسین از سادات لاهیجان گیلان بود. دوران جوانى را در همان ولایت به فراگیرى دانش و ادب به ویژه دانش پزشكى گذراند.علم طب را نزد دایى خود، حكیم تاجالدین حسین، آموخت و بیشتر كتابهاى مربوط به علم طب را مطالعه كرد و به همین جهت او را حكیم نیز گفتهاند. وى در زمینهى ادبیات فارسى و عربى، خط، شطرنج، علم ادوار و موسیقى نیز تبحر داشت. در اوایل عمر به خدمت خاناحمد گیلانى كه خود شاعر و مشوق شاعران و عالمان بود رسید و منظومه «شهر آشوب» را در آن زمان به نظم درآورد. سپس به گرجستان،آذربایجان و اصفهان مسافرت كرد. در اصفهان با حكیم شفایى آشنا شد. در زمان شاهعباس مورد توجه على قلى خان شاملو كه دیوان بیگى و ایشیك آقاسى پادشاه بود قرار گفت. وى مسافرتى هم به هند داشت و در اگره مدتى در خدمت حكیم على گیلانى از پزشكان معروف ایرانى در هند بود. در هند با خانخانان عبدالرحیمخان ملاقات كرد و تحت ملازمت وى قرار گرفت و به وساطت وى از مقربان شاهزاده پرویز شد و در مدح او اشعار زیادى سرود. فغفور در اللهآباد بر سر راه آگره درگذشت. از آثار وى: رسالاتى در «موسیقى»؛ رساله در «حساب اصابع»؛ «دیوان» شعر، در چهار هزار بیت.
