ملیت : ایرانی - قرن : 13 منبع : اثرآفرینان (جلد اول-ششم)
(1283/1282 -1238 ق)، خطاط، نقاش، ادیب و شاعر، متخلص به داورى. در شیراز به دنیا آمد. علوم ادبى و عربى و آداب سخنورى و خوشنویسى را در محضر پدر و برادر مهتر خود وقار، آموخت و فنون نقاشى و چهرهنگارى و نیز زبان و ادبیات تركى را از شخصى به نام حاجى اسداللَّه فراگرفت. داورى در سرودن انواع مختلف شعرى بویژه قصیده مهارت داشت. خطوط هفت گانه را خوش مىنوشت و در نستعلیق قوىدست بود. صاحب «طرائق الحقائق» مدت دو ماه نزد وى تعلیم خط گرفته است. او همچنین در هنر نقاشى بخصوص آبرنگ، شیرین قلم و صاحب ابتكار بود و تذهیب و آرایش تصاویر را نیكو مىدانست. دیوان بیگى، مولف «حدیقه الشعراء»، وى را «شمس القلادهى» خاندان وصال دانسته است. از كارهاى هنرى این استاد، تذهیب و نقاشى «شاهنامهى» فردوسى است كه بعدها توسط لطفعلى خان شیرازى و میرزا آقاى نقاش تكمیل شد. داورى در زادگاه خود درگذشت و در كنار میرزاى سكوت، در حرم شاهچراغ به خاك سپرده شد. «دیوان» اشعار وى در حدود پانزده هزار بیت دانستهاند. در بعضى منابع «رسالهاى در عروض» و كتابى در «معانى و بدیع» و «فرهنگ» بزرگى به زبان تركى به وى نسبت دادهاند. از آثار چهرهپردازى وى: چهار قطعه تصاویر آبرنگى از قیافه رجال برجستهى دورهى ناصرى كه در مرقعى با خطوط متنوع ترتیب یافته است؛ تصویر محمد شفیع وصال كه بر روى تشكى نشسته است. از خطوط او: یك نسخه شش دفتر «مثنوى» مولانا، به قلم كتابت خفى عالى، با رقم:؛... و انا العبد... محمد المتخلص بداورى ابن المرحوم وصال... سنهى 1267»؛ یك نسخه «لوایح» جامى، به قلم كتابت خفى خوش، با رقم: «... فى سنهى 1276... و انا العبد داورى بن وصال»؛ یك نسخه «چهار مقالهى» نظامى عروض، به قلم كتابت خوش، با رقم: «... حرره داورى بن وصال غفر له، سنهى 1279»؛ یك نسخه «سحر حلال»، به قلم كتابت خوش، با رقم: «... داورى بن وصال 1282». چهار اثر دیگر وى در «احوال و آثار خوشنویسان» ذكر شده است.[1] محمد متلخص به داورى سومین پسر وصال از شاعر از قرن سیزدهم (و. 1238- ف. 1282 ه.ق.). وى در 1279 در تهران بود و در شیراز به بیمارى دق درگذشت و در بقعه شاه چراغ شیراز مدفون گردید.
