ملیت : ایرانی - قرن : 14 منبع : اثرآفرینان (جلد اول-ششم)
(1334 -1259 ش)، نقاش. در اصفهان به دنیا آمد و از سلسله سادات امامى اصفهانى بود. جد بزرگوارش میرزا نصراللَّه امامى نقاشباشى است كه در دورهى ناصرى، نقاشباشى عصر خود بوده است. میرزا آقا پس از مدتى به تهران رفت و در مجمعالصنایع دولتى كه زیر نظر میرزا رضى صنیع همایون اداره مىشد، به تحصیل پرداخت و كلیه رموز و فنون علم تصویر و تذهیب را فراگرفت. سپس رهسپار زادگاه خود شد و در آنجا، كارگاهى در سراى سنگتراشان ملك تهیه كرد و عمده آثارش را در این كارگاه مصور ساخت، ولى در اواخر عمر انزوا گزید و در منزل مسكونى خود، به خلق آثار هنرى پرداخت. او در چهرهپردازى و جانورسازى و گل و مرغ و نماسازى و طراحى نقوش قالى و كارهاى روغنى و تذهیب و تشعیر و سایر شیوههاى این فن مهارت داشت و هنرمندى ذوفنون به شمار مىآمد. میرزا آقا در رشته تخصصى هنر سوخت كه یكى از شیوههاى بسیار دشوار تصاویر چرمى به شمار مىآید، استادى پیشرو بوده و احیاكنندهى این هنر فراموش شده محسوب گشته و به غیر از هنر سوخت، در رشتهى قلمدان و جلدسازى یعنى در شیوهى روغنى نیز دست پر مهارتى داشته است. از شاگردان مشهور این هنرمند، استاد حسین اسلامیان، استاد حسین خطایى و استاد محمود فرشچیان درخور ذكر هستند. میرزا آقا در اصفهان درگذشته و همان جا به خاك سپرده شده است. از آثار وى: یك جفت در روغنى كه از شاهكارهاى وى است، با: «رقم كمترین میرزا آثا امامى»؛ تصویر استادانه پیرمردى كه در مقابل او، جوانى را ترسیم نموده است، با رقم: «میرزا آقا امامى»؛ قاب آینه نفیسى كه به تقلید از شیوهى صفویه عمل آورده و بدون رقم است؛ مینیاتور ارزندهاى به تقلید از آثار استاد محمدى كه تصویر دو دلداده است و بدون رقم.
