ملیت : ایرانی - قرن : 10 منبع : اثرآفرینان (جلد اول-ششم)
(1018 / 1017 -940 / 933 ق)، نقاش، خطاط و شاعر، متخلص به صادقى. معروف به صادقى كتابدار. از بزرگان ایل خدا بندهلو بود كه در نزدیكى محلهاى به نام ورجو یا ویجویهى تبریز به دنیا آمد. بیست ساله بود كه پدرش كشته شد. پس از آن مدتى با امیرخان موصول و بدرخان و سكندر خان افشار به سر مىبرد. در عهد شاه اسماعیل دوم به كتابخانهى دولتى راه یافت و در زمان سلطنت محمد خدابنده و شاه عباس كبیر منصب كتابدارى را عهدهدار بود. تا آن كه علیرضا عباسى در حدود 1007 ق این منصب را از او گرفت، ولى صادقى تا آخر عمر، مواجب كتابدارى را از دیوان اعلى دریافت مىداشت. صادقى در نظم و نثر فارسى و تركى مهارت داشت و از دوران جوانى نیز به هنر نقاشى و طراحى علاقهى زیادى نشان مىداد و از شاگردان استاد مظفر على هروى نقاش محسوب مى شد. وى در هنر خطاطى نیز دست داشت و به روایتى شاگرد میر على هروى بود. او در 1010 ق، در اصفهان، تألیفات خود را جمعآورى و تدوین نمود و شرح حال مختصرى بر آنها نوشت. اثر معروف وى «مجمع الخواص»، به زبان تركى جغتایى است كه شرح حال بسیارى از شاعران معاصر خود را در آن آورده و از آن معلوم مى شود كه سفرهاى بسیارى به شهرهاى مختلف كرده است. از دیگر آثار وى: «زیده الكلام»؛ مثنوى «فتح نامهى عباس نامدار»؛ منظومهى «قانون الصور»، در نقاشى؛ «دیوان» غزلیات پارسى و تركى؛ مقالات و حكایاتى موسوم به «شرح حال منظوم»؛ مثنوى «سعد و سعید»؛ مجموعهى «منشأت و مكاتبات»، به فارسى و تركى؛ «تذكره الشعرا»یى مشتمل بر رباعیات معمایى؛ «حظیات». از آثار نقاشى او: تصویر مردى كه در شیوهى اصفهان ترسیم شده و در پشت سرش، درخت پرحالتى جلب نظر مى كند، با رقم: «صادقى افشار»؛ تصویر زن زیبایى در شیوهى فرنگى كه دستارى از گردنش آویزان است، با رقم: «راقمه صادقى كتابدار 1015»؛ تصویر رستم، پهلوان قدیمى ایران، كه كلاه پردار سفید به سر گذاشته و دیو تیرهرنگ سهمناكى را به قتل مىرساند و رقم «صادقى» دارد. در «احوال و آثار نقاشان» به هشت اثر دیگر وى اشاره شده است.