ملیت : ایرانی - قرن : 10 منبع : اثرآفرینان (جلد اول-ششم)
(942 -854 /844 ق)، نقاش، خطاط و شاعر. بنا به روایات متعدد در شهر هرات متولد شد و در آن شهر نشو و نما یافت. استاد از روزگار طفولیت از مادر و پدر دور ماند و نزد میرك تربیت شد. وى از زمان سلطان حسین بایقرا تا زمان شاه طهماسب مىزیست. بهزاد استاد مسلم و سرآمد مینیاتور ایرانى بود. او با برطرف كردن شیوه محدود و بىروح مغول، مكتب مجلسآراى پرغناى خود را كه زاییده تصورات پرمایه و قدرت معجزنگارش بود، به دنیاى تصویرها كشانید. و سبك حقیقتجویى (رئالیسم) را در نقش تصویرها عریان ساخت. وى شاگرد خاص سیداحمد تبریزى بود و فن تصویر را از خلیل میرزا آموخت و در زمان شاه اسماعیل ریاست كتابخانهى سلطنتى را به عهده گرفت. در خط و شعر نیز دست داشت. از جمله شاگردان وى: جلالالدین میرك اصفهانى، میر مصور، ملا یوسف، مظفر على، ملا درویش محمد نقاش خراسانى، رستمعلى و حیدرعلى، خواجه عبدالعزیز، قاسمعلى و سلطان محمد، تمراز و بهرامقلى و غیره بودند. برخى آثار رقمدار اصیل وى در كتاب «بوستان» سعدى مضبوط در كتابخانهى قاهره مصر، عبارتاند از: «منظره مسجدى با گنبد سبز و كاشىكارى مزین و خطوط لاجوردى و طلایى كه در كمال مهارت تصویر شده است»؛ «جلسهى تدریس و بحث و مذاكره در مسجد»؛ «تصویر حكایت یوسف و زلیخا»؛ و از دیگر تصاویر او: «تصاویر خمسه نظامى كه به سال 900 یا 896 ق تصویر شده است»؛ «تصویر جنگ بر روى جیحون»؛ «مجلس بزم سلطان حسین بایقرا»؛ «منظرهى قصر زیبایى در فصل زمستان»؛ «تصویر سلطان محمد خوارزم شاه»؛ «تصویر شیبكخان محمد شاه بختخان شیبانى»؛ «تصاویر ظفرنامهى تیمورى به خط سلطان محمد نور». بیست و سه اثر دیگر وى در «احوال و آثار نقاشان» ذكر شده است.[1] (بخش 1) نقاش و مینیاتورساز مشهور اواخر عهد تیمورى و اوایل دوره صفوى (و. بین 844 و 855 ه.ق.) لقب وى كمالالدین و از مردم هرات و شاگرد پیر سید احمد تبریزى است. او نخست در دربار سلطان حسین بایقرا بود و امیر علیشیر نوائى وزیر مشوق و حامى او بود. بعدها شاه اسماعیل صفوى وى را از هرات به تبریز برد و او تا اوایل سلطنت شاه طهماسب اول (984 -930) حیات داشته و پادشاه اخیر نزد او نقاشى مىآموخته است. مینایتورهاى بسیارى به بهزاد منسوب است كه اصالت غالب آنها مورد تردید است.
