امام باقر عليه السلام فرمود:
شبي حضرت علي عليه السلام به شب زنده داري و عبادت مشغول شد تا آن هنگام که سفيده ي سحر دميد، هماندم (بر اثر بي خوابي و خستگي) خواب، آن حضرت را فرا گرفت.
رسول خدا صلي الله عليه و آله در مسجد، نماز صبح را با جماعت خواند، پس از نماز، حضرت علي (عليه السلام) را در مسجد نديد، نزد فاطمه (س) آمد و فرمود: «دختر عزيزم! چرا پسر عمويت علي (عليه السلام) در جماعت نماز صبح ما در مسجد، شرکت ننموده است؟».
فاطمه (س) ماجرا را بازگو نمود.
پيامبر صلي الله عليه و آله فرمود:
ما قآته من صلاة الغداة في جماعة افضل من قيام ليله کله.
«آن پاداشي که به خاطر نماز جماعت صبح به او مي دادند و از او فوت شده، بهتر است از تمام نمازهايي که در همه ي ساعات آن شب، خوانده است».
حضرت علي (عليه السلام) از صداي پيامبر صلي الله عليه و آله بيدار شد، پيامبرصلي الله عليه و آله به او رو کرد و فرمود: «اي علي! کسي که نماز صبح را با جماعت بخواند، گوئي همه ي شب را با عبادت در رکوع و سجود به سر آورده است، اي علي! آيا نمي داني که زمين، از خواب آن شخص آگاهي که قبل از طلوع خورشيد مي خوابد، به سوي خدا ناله مي کند؟».(1)
رسول اکرم (صلي الله عليه و آله) آنچنان به نماز اهميت مي داد و بستگان و مسلمانان را به سوي نماز فرا مي خواند که به مجرد فرا رسيدن وقت نماز، به بلال حبشي (مؤذن) مي فرمود: ارحنا! يا بلال: «اي بلال ما را راحت کن، و خاطر ما را شاد نما».
اري! رسول خدا صلي الله عليه و آله در اضطراب و هيجان بود تا وقت نماز فرا رسد، و به سوي خدا رو آورد، و چشم و دلش را با اداي نماز، روشن سازد که خود فرمود: و قرة عيني في الصلوة: «و نور چشمم در نماز است»، يکي از همسرانش مي گويد: ما با رسول خدا صلي الله عليه و آله گفتگو مي کرديم، چون وقت نماز فرا مي رسيد، آنچنان چهره اش دگرگون مي شد که گوئي ما را نمي شناخت و ما نيز، او را نمي شناسيم، آري! آن حضرت اين گونه در ياد نماز بود.(2)

1- بحارالانوار، ج88، ص17.
2- اسرار الصلاة، شهيد ثاني، ص112.

منبع: کتاب نماز از ديدگاه قرآن و عترت /س