حضور قلب در نماز
برای بهره مند شدن از آثار و برکات نماز، رعایت آداب باطنی آن ضروری است.
توضیح اینکه، نماز دارای دو بعد است: یکی بعد ظاهری که به منزله پیکر نماز است. دیگری بعد باطنی که روح و حقیقت آن است و هر یک از این دو بعد، احکام و آداب و یژه ای دارد. در اولین گام برای بهره بردن از برکات نماز رعایت احکام فقهی آن ضروری است. گاه انسان در اثر کم توجهی به احکام فقهی نماز متوجه می شود که همه نمازهایش باطل بوده است! گام دوم، رعایت آداب باطنی نماز است. و از مهم ترین این آداب، حضور قلب وخشوع در نماز می باشد. این سخن، سخنی به گزاف نیست که بهره هر کسی از نماز به اندازه حضور قلب اوست(1).
خداوند خواندن نماز را نشانه مؤمنان نمی شمارد، بلکه خشوع در نماز را از ویژگی های آنان می داند.
قد أفلح المؤمنون الذین هم فی صلاتهم خاشعون(2).
به راستی که مؤمنان رستگار شدند؛ آنهایی که در نمازشان با خشوع هستند.
سر محرومیت از برکات و آثار نماز این است که ما آن را با حضور قلب و توجه نمی خوانیم. کار برخی از نمازگزاران شبیه کار کسانی است که تنها حرکت های نمایشی انجام می دهند. این گونه نماز خواندن هرگز نمی تواند معراج آدمی باشد و او را به قرب الهی برساند.
1) برای آگاهی بیشتر ر.ک: مصباح یزدی، محمد تقی، به سوی او، ص 225 - 359.
2) مؤمنون (23)، 1 - 2.
منبع : تفسیر موضوعی قرآن کریم «بررسی دوازده موضوع از منظر قرآن» نویسنده : حسین عبدالمحمدی
ادامه مطلب
آیینه دل را به سوی خدا بگردان
امام صادق علیه السلام فرموده اند:
انی لاحب للرج المومن منکمن اذا قام فی صلاته ان یقبل بقلبه الی الله تعالی و لا یشغله بامر الدنیا، فلیس من مومن یقبل بقلبه فی صلاته ان یقلبه الی الله تعالی و لا یشغله بامر الدنیا، فلیس من مومن یقبل بقلبه فی صلاته الی الله، لا اقبل لله الیه بوجهه و اقبل بقلوب المومنین الیه بالمحبه له بعد حب الله ایاه (1)
من دوست می دارم که چون مومنی از شما به نماز ایستد، آیینه دل را به سوی خدا بگرداند و مشغول امر دنیا نگردد. هیچ صاحب ایمان در نمازش روی دل به سوی خدا نکند، مگر اینکه خداوند نیز روی خود به وی کند آنگاه که خدا خودش او را دوست داشت دل مومنان را نیز متمایل به او و سرشار از محبت او می سازد.
1) امالی مفید، ص 164، من لا یحضره الفقیه، ج 1، ص 135، المستدرک ج 1، ص 256، محجه البیضاء ج 1، ص 352، و جامع السعادت، ج 3، ص 328.
منبع :پاداشهای نمازگزاران نویسنده : رحیم کارگر محمدیاری
ادامه مطلب
اختلاف حالات نمازگزاران در هنگام دخول در نماز
1 - اگر نمازگزار با اين حالت وارد نماز شود، همانند كسانى كه به خدا توجّه دارند وارد نماز شده است ، و اگر اين حالت تا پايان نماز استمرار داشته باشد، به آمال و آرزوى خويش نايل و كامياب خواهد شد.
2 - اگر نمازگزار در حالى كه مولاى او وى را مشاهده مى كند، بلغزد و از او روى برگرداند، حالش بسان حال لغزش كنندگان خواهد بود كه هنگام گام برداشتن در مسير، گاهى افتاده و گاهى مى ايستند، و چه بسا همين لغزش ، دنيا و آخرت وى را تباه نموده و به واسطه آن ، اقبال و توجّه به پروردگارش - جلّ جلاله - و خشنودى او از دستش برود.
3 - اگر نمازگزار در حال گفتن وَجَّهْتُ وَجْهِىَ لِلَّذى فَطَرَ السَّمواتِ وَالاَْرْضَ از هيبت قرار گرفتن در محضر حضرت حقّ و رعايت حُرمت او كه واجب است ، غفلت داشته باشد و يا خود را به غفلت بزند، در اين گفتارش كه مى گويد: با تمام وجود به خداوندى كه آسمانها و زمين را پديد آورده ، توجّه نموده و روى آورده ام . دروغگو بوده ، و نمازش را با خيانت و دروغ و بهتان آغاز نموده است . و حال كسى كه آغاز نمازش تصريح به دروغ و باطل و دشمنى باشد، چگونه خواهد بود؟ آيا مستحقّ ذلّت و خوارى نخواهد بود؟!
4 - اگر نمازگزار در حال قيام براى انجام نماز و وارد شدن در آن صفت شخص تنبل و كسى را داشته باشد كه نماز را بر خود سنگين مى داند، لازم است حال كسانى را كه با حالت كسالت و تنبلى به نماز مى ايستند در صريح قرآن بنگرد،(1) و با خود بيانديشد كه اگر پيش از حضور در اين نماز، دوستى يا برخى از ياوران پادشاه ، كه محبوب اوست بر او وارد مى شدند، چگونه براى احترام آنان بپا مى خاست و بدون احساس تنبلى و سنگينى بر آنان و توجّه مى نمود، و لازم است بداند كه خداوند - جلّ جلاله - محقّقاً در نزد او از بندگانش پست تر است . و چه خطر هولناكى !
1- اشاره به آيه شريفه 142 از سوره نساء (4) كه درباره منافقين مى فرمايد: وَإ ذا قامُوا إِلَى الصَّلوةِ، قامُوا كُسالى !. : (و هنگامى كه به نماز مى ايستند، با حالت كسالت و بى ميلى مى ايستند.)؛ و نيز آيه شريفه 54 از سوره توبه (9) كه مى فرمايد: وَلاَياءْتُونَ الصَّلوَة ، إِلاّ وَ هُمْ كُسالى . : (و همواره حالت كسالت و بى ميلى به نماز مى آيند و در آن وارد مى شوند.)
منبع : فلاح السائل
مؤ لف : علاّمه بزرگوار سيّد بن طاووس
ادامه مطلب
نماز كسى تامّ و كامل است كه...
امام صادق (ع ) فرمود: نماز كسى تامّ و كامل است كه طهارت كامل داشته ، و كامل و بالغ بوده (1)، و ساتر داشته باشد، و راست بايستد، و نسبت به خدا شناخت و معرفت داشته و [در پيشگاه او] بايستد، و آرام گرفته و اظهار خشوع و تواضع نموده و استوار باشد، آنگاه ميان حالت نوميدى و آزمندى ، و شكيبايى و بى تابى بايستد، به گونه اى كه گويى نويد پروردگار تنها متوجّهِ او، و وعده عذاب تنها براى اوست ، و تمام اموال و دارايى خويش [يا: آرمانهاى خويش ] را در راه خدا بذل نموده و تمام اهداف [يا: وجود و تعلّقات خود را] خيال انگاشته ، و نَفْس خود و هرچيز ارجمند در نزد خويش را در راه خشنودى خداوند بذل نموده ، و بدون اينكه انتظار چيزى را بكشد، پيش به سوى او وسطِ راه و راه راست را طى نمايد، و وابستگى هاى اهتمام ورزيدن را با چشمِ توجّه به خداوندى كه قصد سير به سوى او را نموده و مى خواهد به درگاه او وارد شده ، قطع نمايد، و از او اجازه ورود بگيرد.
پس هرگاه كسى اينچنين عمل كند،نمازش همان نمازى خواهد بود كه به خواندن آن امر، و از آن خبر داده شده است كه : براستى نماز انسان را از كردار و گفتار زشت و ناپسند باز مى دارد.(2)
1- در مدرك اين حديث ، كتاب كنز الفوائد به جاى اين عبارت آمده است : و اهتمام تمام داشته ...
222- اشاره به آيه شريفه 45 از سوره عنكبوت (29) كه مى فرمايد:
إِنَّ الصَّلوةَ تَنْهى عَنِ الْفَحْشآءِ وَالْمُنْكَرِ.
منبع : فلاح السائل
مؤ لف : علاّمه بزرگوار سيّد بن طاووس
ادامه مطلب
درباره وبلاگ
آرشیو ماهانه
آرشیو موضوعی
آمار وبلاگ
دیگر امکانات
دستور آسان نماز شب از زبان حجت الاسلام عالی وصیت شهدا