در چه مواقعى مى‌توان نماز را به جاى نياورد؟

http://uupload.ir/files/rnwj_1.jpg

در چه مواقعى مى‌توان نماز را به جاى نياورد؟

خداوند متعال درباره وجوب نماز مى فرمايد:«...إِنَّ الصَّلَوةَ كَانَتْ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ كِتَـبًا مَّوْقُوتًا»[1]؛«همانا نماز در اوقات معين بر مؤمنان مقرر شده است.» بنابراين نماز هيچ گاه نبايد ترك شود. حتى اگر كسى نمى تواند به شكل عادى انجام دهد، باز هم نماز را بايد بخواند؛ مثلاً اگر كسى ايستاده نمى تواند نماز بخواند بايد نشسته آن را به جا آورد و اگر نشستن هم برايش ممكن نيست بايد خوابيده نماز بخواند... و تنها در يك مورد نبايد نماز بخواند و آن هنگام عادت ماهيانه زنان است.[2]

پي نوشت :
[1]- نساء (4)، آيه 103
[2]- سعيد شمس، پرسمان قرآني نماز، سبط اكبر، پاييز 1387ش، سوم، ص 312
كتاب پرسش ها و پاسخ هاي نماز، سيد حسن موسوي (مركز تخصصي نماز)




ادامه مطلب


[ پنج شنبه 14 دی 1396  ] [ 11:54 AM ] [ فروزان ]
[ نظرات(0) ]

دلايل ترك نماز، پس از ازدواج چيست؟

http://uupload.ir/files/nxkm_%D9%86%D9%85%D8%A7%D8%B2_%D8%A7%D8%B2%D8%AF%D9%88%D8%A7%D8%AC.jpg

دلايل ترك نماز، پس از ازدواج چيست؟

(از زماني كه ازدواج كرده ام، نماز را ترك كرده ام. دليل اين موضوع چيست؟)
قبل از پاسخ به سوال اين نكته را يادآور مي شويم كه برخي افراد به هنگام روبرو شدن با مشكلي گرايش شديدي به نماز و دعا پيدا مي كنند اما پس از پشت سر گذاشتن مشكل همه چيز را تمام شده مي دانند لذا به سرعت وضعيت گذشته خود را فراموش كرده و به مسائل معنوي كم توجه مي شوند و حتي بعضي به آن پشت مي نمايند.
خداوند متعال در وصف چنين افرادي فرموده است:«وَ إِذا مَسَّ الْإِنْسانَ ضُرٌّ دَعا رَبَّهُ مُنيباً إِلَيْهِ ثُمَّ إِذا خَوَّلَهُ نِعْمَةً مِنْهُ نَسِيَ ما كانَ يَدْعُوا إِلَيْهِ مِنْ قَبْلُ وَ جَعَلَ لِلَّهِ أَنْداداً لِيُضِلَّ عَنْ سَبيلِهِ قُلْ تَمَتَّعْ بِكُفْرِكَ قَليلاً إِنَّكَ مِنْ أَصْحابِ النَّارِ»[1]؛«هنگامى كه انسان را زيانى رسد، پروردگار خود را مى‏ خواند و به سوى او باز مى گردد؛ امّا هنگامى كه نعمتى از خود به او عطا كند، آن چه را به خاطر آن قبلا خدا را مى خواند از ياد مى‏ برد و براى خداوند همتايانى قرار مى‏ دهد تا مردم را از راه او منحرف سازد؛ بگو:«چند روزى از كفرت بهره ‏گير كه از دوزخيانى!»
مهم ترين دليلي كه ممكن است موجب ترك نماز پس از ازدواجتان شده باشد اين است كه شما به هدفي كه براي نماز خواندن ترسيم نموده بوديد – يعني ازدواج - دست يافته ايد و پس از ازدواج ديگر دليلي براي نماز خواندن خود نمي يابيد.
به اين معنا كه ممكن است شما بالاترين هدفي كه براي زندگي خود ترسيم نموده بوديد دست يابي به ازدواج بوده باشد و براي رسيدن به اين هدف نيز بهترين راهي كه پيش روي خود مي ديديد روي آوردن به خدايي بود كه مي توانست شما را به هدفتان برساند، لذا به امور معنوي از جمله خواندن نماز توجه مي كرديد؛ اما پس از رسيدن به هدف خود (يعني ازدواج)، ديگر دليلي براي خواندن نماز نمي بينيد لذا آن را ترك كرده ايد.
اما نبايد دو نكته را فراموش كرد:
اول: نياز انسان به درگاه الهي تنها منحصر در امر ازدواج و ديگر مشكلات نمي باشد بلكه انسان هم چون چراغي كه براي روشن ماندن خود به طور دائم نياز به جريان الكتريسيته دارد در تمامي مراحل زندگي خود چه در امر ازدواج و چه ديگر امور مختلف زندگي از جمله سختي هاي آن نياز به فيض الهي دارد چرا كه به تعبير خداوند متعال همه ما نيازمند خداوند متعال مي باشيم آن جا كه مي فرمايد:«يا أَيُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَراءُ إِلَى اللَّه‏»[2]؛«اى مردم شما(همگى)نيازمند به خداييد.»
دوم: ترك نماز يعني بستن تمامي راه هاي رسيدن به آثار و بركات دنيوي و اخروي و قبول اين موضوع يعني قبول از دست دادن آرامش روحي، از دست دادن شادابي روح، از دست دادن رحمت الهي و به طور خلاصه از دست دادن سعادت دنيا و آخرت.

پي نوشت :
[1]- زمر (39)، آيه 8
[2]- فاطر (35)، آيه 15
كتاب پرسش ها و پاسخ هاي نماز، سيد حسن موسوي (مركز تخصصي نماز)



ادامه مطلب


[ پنج شنبه 14 دی 1396  ] [ 10:30 AM ] [ فروزان ]
[ نظرات(0) ]

آيا بدون نماز، مي توان به مراتب بالاي عرفاني رسيد؟

http://uupload.ir/files/1dc6_%D8%B9%D8%B1%D9%81%D8%A7%D9%86_11.jpg

آيا بدون نماز، مي توان به مراتب بالاي عرفاني رسيد؟

(كساني مدعي مراتب بالاي عرفاني هستند؛ ولي نماز نمي خوانند ! سوال من اين است كه آيا كسي مي تواند بدون نماز به مراتب بالاي عرفاني رسيد؟)
چنين افرادي نه تنها به هيچ مرتبه اي از عرفان نرسيده اند؛ بلكه به درجات حيواني سقوط كرده اند؛ زيرا عبادت رمز كمال انسانيت است و هر چه يقين و عرفان انسان بيش تر باشد، عبادت او از اوج بيش تري برخوردار خواهد بود؛ همان گونه كه اين امر در عبادت ها و نمازهاي حضرت علي ( عليه السّلام ) پيشواي عارفان جلوه گر بوده است تا جايي كه در محراب نماز به شهادت رسيد.
اين ها گمراهاني اند كه گمان مي كنند معرفتي پيدا كرده اند؛ در حالي كه هم خود و هم ديگران را فريب داده و گمراه مي كنند. آنان نزديكي و فناي في الله را جهت توجيه بي توجّهي خود نسبت به عبادات هم چون نماز، روزه و... مطرح مي كنند و مي گويند:
اين عبادات قشري است و ما به باطن و لب آن نائل گشته ايم!! اين سخن پوچ و بي معنا است؛ زيرا هر يك از مراتب وجود انسان اعم از جسم و روح حظي از عبادت دارد و عابد حقيقي با تمام وجود، نيايشگر حق و حافظ ظاهر و باطن شريعت است.
شيخ صدوق در«باب حادي عشر» اين گرايش ها را شرك به خدا مي داند.
عرفان و شناخت واقعي، بنده را لحظه به لحظه مطيع تر مي كند؛ به طوري كه از عبادت و نيايش هاي خود لذت وافري مي برد. چنين عاشق عابدي، گاهي يك شب را به ركوع و شبي را به سجود و... مي گذراند و هرگز خسته و ملول نمي شود و نمي تواند غذاي معنوي و روحي عبادت و عشق به الله را ترك كند.
در روايتي امده است: بدانيد! نماز غذايي روحي و آسماني است كه خداوند براي زمينيان قرار داده است و آن را براي شايستگان رحمت خويش گوارا كرده است؛ خوراكي روحي و رواني كه در هر شبانه روز پنج نوبت از آن تغذيه مي كنند و ريشه مي يابند.[1]

پي نوشت :
[1]- مجتبي كلباسي، انتشارات ستاد اقامه نماز، 1388، نهم، ص 119
كتاب پرسش ها و پاسخ هاي نماز، سيد حسن موسوي (مركز تخصصي نماز)



ادامه مطلب


[ پنج شنبه 14 دی 1396  ] [ 10:20 AM ] [ فروزان ]
[ نظرات(0) ]

نماز نخواندن؛ بخاطر شرمساري از گناهان در پيشگاه خداوند

http://uupload.ir/files/h0kw_1.jpg

نماز نخواندن؛ بخاطر شرمساري از گناهان در پيشگاه خداوند

(وقتي مي خواهم نماز بخوانم هميشه ياد گناهانم مي افتم و از خداوند خجالت مي كشم و از اين كه در پيشگاه خداوند براي نماز حاضر شوم، احساس شرمساري مي كنم، قصد دارم ديگر نماز نخوانم نظر شما چيست؟)
دل نگرانى انسان در مورد اعمال گذشته، بشارت دهنده وجود روح تقوا و خداترسي مي باشد. اين گونه نگرانى ها و اندوه ها نسبت به خطاها و سستى ها به ويژه در يك جوان بيانگر لطف خداوند و عنايت ويژه الهي مي باشد.
حسرت بر اعمال بد و نادرست گذشته و اندوهگين بودن به خاطر آن امرى مطلوب و پسنديده است به شرطى كه از حد و اندازه تجاوز نكند. هدف از ندامت و پشيمانى از اعمال گذشته و غصه دار بودن به خاطر آن ها اين است كه چنين اشتباهى در آينده تكرار نگردد و خطاها و كاستى هاى گذشته را با عزم و اراده اى مستحكم در آينده جبران شود و با عبرت آموزى از گذشته و دستيابى به عوامل خطاهاى گذشته، راه آينده را با استوارى و صلابت پيموده و به سعادت حقيقى در دنيا و آخرت نائل گردد.
ولى اگر غصه و تأسف و اندوه برگذشته، افق آينده را در نظر ما تيره و تار سازد و پاى رفتن و حركت ما را سست نمايد تا جايي كه ما را از نماز دور كند، اين دور شدن از هدف و تسليم دوام شيطان شدن و از چاله به چاه افتادن است.
خداوندى كه خالق و آفريننده ما است و از ضعف و ناتوانى و جهالت ما از همان ابتداى آفرينش و قبل از آن آگاه بوده و مى دانسته ما انسان هاى خدا باور و معتقد به او دچار لغزش و خطا مى شويم، درى به نام توبه بر روى ما گشوده است و ما را دعوت نموده كه بعد از لغزش با توبه و پشيمانى و عذرخواهى بلند شويم و قد راست نماييم و رشته اتصال بين خود و خدا را كه با گناه و خطا پاره كرده ايم دوباره گره بزنيم.
بايد توجه داشت كه دام هاى شيطان بسيار متنوع و رنگارنگ است. شيطان كه استاد مكر و فريب است براى هر فردى دامى ويژه او دارد براى بندگان با تقواى الهى دامى و براى بندگان فاسق دامى ديگر دارد. هدف شيطان بازداشتن از ياد خداوند و فاصله انداختن بين بندگان و خداوند به هر طريق ممكن است. اندوه بر گذشته اگر باعث نااميدي و ياس از درگاه الهي و در نتيجه ترك نماز گردد، در واقع شاد كردن شيطان و كمك به او در پياده كردن اغراض شوم اوست.
نكته اي كه نبايد هيچ گاه فراموش كرد اين است كه نماز علاوه بر اين كه انسان را از گرفتار شدن به گناهان بيش تر باز مي دارد، خود يكي از راه هاي پاك نمودن گناهان گذشته مي باشد.
پيامبر خدا فرموده اند:«فَإِذَا قُمْتَ إِلَى الصَّلَاةِ وَ تَوَجَّهْتَ وَ قَرَأْتَ أُمَّ الْكِتَابِ وَ مَا تَيَسَّرَ لَكَ مِنَ السُّوَرِ ثُمَّ رَكَعْتَ فَأَتْمَمْتَ رُكُوعَهَا وَ سُجُودَهَا وَ تَشَهَّدْتَ وَ سَلَّمْتَ غُفِرَ لَكَ كُلُّ ذَنْبٍ فِيمَا بَيْنَكَ وَ بَيْنَ الصَّلَاةِ الَّتِي قَدَّمْتَهَا إِلَى الصَّلَاةِ الْمُؤَخَّرَة»[1]؛« آن گاه كه نماز را اقامه كردي و توجّه به خداي متعال يافتي و سوره حمد يا سوره ديگري از سوره هاي قرآن را قرائت نمودي سپس به ركوع رفتي و ركوع و سجود را كامل به جاي آوردي و تشهد و سلام را انجام دادي خداوند متعال همه گناهاني را كه بين نماز قبلي و اين نماز انجام داده اي مي بخشد.»
لذا پس از يادآوري گناهان قبل از نماز، به طور صادقانه از خداوند متعال طلب مغفرت نموده و با اميد به درگاه الهي نماز خود را با حضور قلب اقامه نماييد كه بر اساس وعده الهي، رحمت خداوند متعال شامل حال شما خواهد شد.

پي نوشت :
[1] - من لا يحضره الفقيه ج‏2، ص 202
كتاب پرسش ها و پاسخ هاي نماز، سيد حسن موسوي (مركز تخصصي نماز)



ادامه مطلب


[ چهارشنبه 13 دی 1396  ] [ 5:02 PM ] [ فروزان ]
[ نظرات(0) ]