احاديث , سخنان تصادفي امام رضا (ع)

دلم برای خانه تنگ می‌شد. احساس می‌کردم سینه‌ام را لای گیره نازک‌کارها فشار می‌دهند. تا می‌خواستم قرار بگیرم، چشم‌های نمناک پدرم در ترمینال، خاطرم را تصرف می‌کرد. آخرین بار با هم آمده بودیم مشهد. در یک مسافرخانه نزدیک حرم اتاقی گرفته بودیم که یک گلدان شمعدانی معطر گذاشته بودند روی طاقچه‌اش. نزدیک غروب، قبل از این که برویم حرم، یک لیوان آب می‌ریختم پای گلدان و چند قطره هم می‌پاشیدم روی برگ‌هایش که بوی اسرارآمیز شمعدانی، اتاق را بردارد. در حرم هم زیارتمان که تمام می‌شد، خودم را می‌رساندم به سقاخانه و یک لیوان آب هم برای خودم می‌ریختم و احساس می‌کردم بوی شمعدانی وجودم را استشمام می‌کنم.

شب از جنسی دیگر است. در شب چیزهایی یافت می‌شود که در روز نیست. آسمانی که چون پارچه‌ای سیاه است و هزاران ستاره طلایی را روی تاریکی‌اش سنجاق کرده‌اند. ماهی که گاهی یک برش است و گاهی گرد و دوست داشتنی و این‌ها و چیزهایی دیگر که از جنس آرامش است، شب را دوست داشتنی کرده‌اند.

شب است وخواب در چشمم شکسته
به مژگان خوشه اشکم نشسته
شب است و بغض سنگین در گلویم
ره این نای بی نایم ببسته
زیارت می کنم ارباب خود را
ز راه دور با این قلب خسته
کنار تربت شاه خراسان
نشسته یک جهان دل دسته دسته
خداوندا نصیب این گدا کن
طواف کوی آن شاه خجسته​

پیرمرد،
خسته و تکیده از کجا رسیده بود؟
از زلال صبح روستا،
از کنار بوی گندم و درخت
از تلاشِ روزهای سخت.
آمد و وضو گرفت
از زلال حوض صحن
در دلش،
حرف‌های بی‌شمار
از گذشت روزگار
پیرمرد،
بی‌قرارِ بی‌قرار
ساعتی گذشت،
پیرمرد خسته و تکیده چون بهار شد
حال و روز خوب او دوباره برقرار شد.

عکس : محمد زائرنیا

اینجا، این اتاق، کنار این پنجره
وقتی که نوبت استراحت است و یا شیفت کاری شروع نشده، جای من همین جاست. درست روبروی این قاب، جایی که لاجوردی و طلایی گنبدها از هر رنگی دلنشین‌ترند و از هر تصویری واقعی‌تر.
با او از خودم می‌گویم، از خانواده‌ام می‌گویم، از مادرم که هر صبحی که قرار است بیایم پیش او، کیسه‌ای کوچک از گندم برای کفترها دستم می‌دهد.

چقدر دلم گرفته آقاجان. کارم از مشاوره و دکتر و نمی‌دانم چه و چه گذشته. انگار هیچ دارویی هنوز کشف نشده است که بتوانی آن را بخوری و یک‌باره تمام غم‌های دلت بریزد بیرون و سبک شوی. نه، کشف نشده است، چون اگر شده بود دیگر این همه آدم غمگین و دلگیر در دنیا وجود نداشت.

برای نظاره‌ مهربانی‌ات یک گوشه می‌خواهم. یک گوشه‌ امن، آرام. میان هیاهوها تو می‌شنوی اما من نمی‌شود رها باشم. دلم می‌برد مرا به یک تنگنا. آهسته رها می‌شوم در خود. آرام و بی‌صدا. توی خلوتم، شلوغی‌های دلم را بیرون می‌ریزم و غرق می‌شوم در طلایی‌ها. دلم می‌پرد توی آبی‌ها. آسمانت، فواره‌ها حتی. میان قوس نگاهم از عطر دعا، کم‌کم شبنمی نمناک می‌بارد. آهسته دلم را می‌پرانم تا تمام حجم این فضای مبارک، به برکت حضورت. شب می‌رود از این سیاهی‌ها. دلم صاف می‌شود نم‌نم. تو را کم‌کم قاب می‌گیرم برای رفتن. آماده‌ات می‌کنم برای بردن. تو را خوب در حجم قلبم می‌گنجانم؛ مبادا رخنه‌ای بی‌رنگ ماند. نگاهم را حتی خودم گم می‌کنم توی این شلوغی‌ خوبی‌ها. آری تو خوبی، ولی خوبی‌هایت دوچندان می‌شود پیش چشمانم حالا.
برای نظاره‌ مهربانی‌ات یک گوشه می‌خواهم. یک گوشه‌ امن، آرام. میان هیاهوها تو می‌شنوی اما من نمی‌شود رها باشم. دلم می‌برد مرا به یک تنگنا...