در شیروان قبل از پیروزی انقلاب

سال پنجاه و هفت پس معرفی دولت بختیار همه جا علیه حکومت شاه و دولت بختیار شعار داده می‌شد. موج انقلاب فراگیر شده بود و کسی مخالفتی نمی‌کرد. مأمورین هم متعرض مردم نمی‌شدند. یا به عبارتی کار از دست آنها در رفته بود و قدرت برخورد نداشتند. من به اتفاق خانواده، والده و تعدادی از دوستان با اتوبوس از قم عازم مشهد بودیم. در بین راه که می‌آمدیم، راننده که اهل قم بود و خیلی جوان انقلابی و خوبی بود، مرتب می‌گفت: بگو. سرنشینان هم می‌گفتند: مرگ بر شاه. سفر بسیار شیرینی بود تا رسیدیم به شهرستا ن شیروان. جلو مسجد جامع سر فلکة مرکزی، برای نماز صبح نگه داشت. کنار درب ورودی، زن و مردی بودند که گدایی می‌کردند. یک مشت پول خورد از جیبم در آوردم و مقابل آنها گرفتم وگفتم: بگو مرگ بر شاه و هر چه خواستی بردار. هیچ کدام مرگ بر شاه نگفتند و پول هم بر نداشند. وارد مسجد که شدیم، پسر بچه‌ای حدوداً بین هشت تا ده سال کفش‌ها را جفت می‌کرد. یکی از دوستان به این بچه گفت:آفرین پسر خوب تو هم بگو مرگ بر شاه. بچه چیزی نگفت و ما رفتیم داخل مسجد، برای نماز. تا آمدیم توی ماشین دیدیم که ظاهرا این بچه به شهربانی که آنهم حاشیه فلکة مرکزی بود مراجعه و گزارش کرده و ماموری به داخل ماشین آمده که خیلی هم آدم بی‌ادبی بود و ضمن بیان حرفهای ناشایست می‌گوید: باید همه سرنشینان پیاده شوند تا این فردیکه به شاه اهانت کرده، شناسایی شود. لذا راننده با لطا یف الحیلی توانست مأمور را از ماشین پیاده کرده و شر او را کم کند. تلخی این برخورد شیرینی سفر را تحت‌الشعاع قرار داد.

در شیروان پس از پیروزی

چند سال پس از پیروزی انقلاب اسلامی به عنوان داد ستان نظامی استان جهت سرکشی از یگانهای نظامی و انتظامی شهرستان شیروان وارد آنجا شدم. با اطلاع و هماهنگی قبلی، قرار شد از همان شهربانی نزدیک مسجد -که قبل از پیروزی انقلاب یکی از مأمورین آن داخل اتوبوس آمده و به ما و امام خمینی اهانت کرد و با بی‌ادبی‌های خودش حال همه را گرفت- باز دیدی داشته باشیم. با ماشین آمدیم جلو شهربانی حاشیة فلکة مرکزی مجاور مسجد، نیرو‌ها از قبل آماده بودند و از اینجانب با تشریفات نظامی استقبال کردند. تمام آن خاطرات قبل از انقلاب و برخورد زشت مأمور، درذهنم مجسم شد و با وضع فعلی مقایسه کردم واز خدا سپاسگزاری نمودم. از دست و زبان که بر آید کز عهده شکرش بدر آید.

ملاقات با شیخ احمد کروبی در الیگودرز

 با توجه به شناخت اجمالی که قبل از هجوم مأمورین به مدرسة فیضیه در سال 54 نسبت به وی پیدا کرده بودیم، دوست داشتیم ایشان را از نزدیک ملا قات کنیم. آدرس منزلش را جویا شدیم و با راهنمایی اشخاص خانه‌اش را پیدا نمودیم. درب منزل حدود پنج شش مرتبه نوشته شده بود: الغریب. الغریب. الغریب. زنگ درب را زدیم. خودش آمد درب را بازکرد و ما را به داخل منزل هدایت نمود. هوا سرد بود. زیرکرسی نشسیتیم. او شروع به صحبت کرد. تکیه کلامش که کلمه: خر بود. چند بار نیز خطاب به ما همین کلمه را تکرارکرد. و بعد از هر جمله‌ای با دستش محکم روی زانوی دوستم که نزدیک ایشان نشسته بود، می‌کوبید و به اصطلاح، در تایید حرفها‌ی خودش از وی اقرار می‌گرفت و از شکنجه‌هایی که پس از دستگیری وی، در مدرسة فیضیه، توسط ساواک نسبت به او انجام شده بود، می‌نالید و می گفت: آنها خیلی مرا کتک زدند وکمر مرا شکستند. ما هم جریان شهادت حاج آقا مصطفی و مجالس عزا -یی که برگزار شد و سخنرانی آقایان ربانی املشی، حجتی کرمانی، خلخالی و قطعنامه‌ای که در چهارده بند، توسط آقای خلخالی در مسجد اعظم قم قرائت شد- را به عنوان خبر داغ، برای ایشان نقل کردیم. لکن ایشان بر خلاف انتظار ما که این مطالب را یک پیروزی بزرگ می‌دانستیم و گوینده‌های آن را قابل تحسین کامل، اظهار داشت: بله شنیده‌ام که آن خرها در مسجد اعظم عرعرکرده‌اند. سوال کردیم، چرا؟ آنها که مطالب خوبی گفتند و قطعنامه خوبی خواندند. بعد ادامه داد که شما هم نمی‌فهمید: زیرا معنی قطعنامه خواندن یعنی اینکه ما رژیم شاه قبول داریم و از او تقاضا داریم و حال آنکه ما اصل نظام شاهنشاهی را قبول نداریم. بعد فهمیدیم که نظر امام خمینی هم همین بوده و ظاهرا قبل از اینکه در بین مردم پخش شود، ایشا ن مطلع بوده است. زیرا بعداً امام فرمودند: هی نگویید، قانون اساسی، زیرا مفهوم آن، اینست که ما نظام شاه را قبول داریم. ما اصل نظام را قبول نداریم و باید شاه سرنگون شود. پس از آن خداحافظی کرده و از منزل ایشان خارج شدیم.

سفری به الیگودرز

در سفر‌ی تبلیغی پس از شهادت حاج آقا مصطفی خمینی و به مناسبت ایام محرم الحرام در معیت یکی از دوستان طلبه، به یکی از روستا‌های اطراف شهرستان الیگودرز رفتیم. روستای محل تبلیغ غالباً مقلد امام خمینی بودند. وقتی علت را جویا شدم، فهمیدم که یکی از عوامل مؤثر در جریا ن، تبلیغات شیخ احمد کروبی، پدر آقای مهدی کروبی بوده است. مردم می گفتند: ایشان اسبی داشت و بدون هیچ گونه توقع مادّی، سوار بر اسبش می‌شد و تک تک روستا‌ها را می‌رفت و افراد را به تقلید از اما م خمینی دعوت می‌کرد و مردم نیز می‌پذیرفتند. در بین مردم مشهور بود که مقداری خودش را به جنون زده تا بتواند به اهداف تبلیغی خود برسد. مثلاً نقل می‌کردند، که سفری به قم داشته و پس از برگشت تعداد زیادی اطلاعیه ی امام خمینی -که اگر یک برگ آن را از کسی می‌گرفتند چند سال زندانی می‌شد- را با خودش آورده و از اول بازار الیگودرز به صورت علنی شروع به پخش نموده و حتی در مسیر چند برگ هم به شهربانی آن روز داده بود. وقتی دستگیرش کرده‌اند، گفته: هر کسی مسافرت می‌رود سوغاتی می‌آورد و من هم قم رفته بودم، دیدم اینها را در مدرسه ی فیضیه تقسیم می‌کنند.گرفتم و با خودم آوردم و به عنوان سوغاتی بین مردم تقسیم کردم. چون با حالت جنون آمیز حرف می‌زده، او را پس  از حبس کوتاه مدتی آزاد کرده‌اند. یا اینکه عمامه و لباسش را طور خاصی می‌پوشید و می‌گفتند: گاهی به برخی مغازه‌های خاصی که می‌شناسد وآنها نیز وضعیت او را می‌دانند مراجعه (باعرض معذرت) و با گفتن کلمه خر مثلاً می‌گوید: خر یک کیلو برنج بده یا به قصا ب می‌گوید: خر یک کیلو گوشت بده و بعد همه را جمع می‌کند و بین فقرایی که خودش می‌شناسد، تقسیم می‌کند. مردم هم این موارد را خبر دارند. همچنین نقل می‌کردند مردم تا بحال دو سه تا خانه خریده و بنام او سند زده‌اند؛ لکن خانه ها را به افراد فقیر بخشیده است. لذا آخرین خانه‌ای که در آن ساکن است، سندش را به نام وی انتقال نداده‌اند تا نتواند به کسی ببخشد و همچنین یکی از روستاییها که آدم روشنی هم بود، می‌گفت: من یک شب در مسجدی که در شهر نماز می‌خواند، پشت سرش نماز خواندم. بعد از نماز یک مر تبه بلند شد شروع کرد به نفرین به خاندان پهلوی و می‌گفت: بلند آمین بگویید و مردم از ترس سریع مسجد را ترک کردند. من سرم پایین بود و ساکت بودم یک مرتبه محکم دستش را به سرم کوبید و گفت: خر بگو آمین. و من هم آمین گفتم و بعد

http://darghaleh.monoblog.ir/

داخل بقیع با خانواده

سال هفتادونه بعنوان روحانی کاروان حجّ تمتّع، از شهرستان ساری عازم مکه شدم. آن سال مدینه بعد بودیم. پس از انجام مناسک حجّ، به مدینه مشرف شدیم. حاجیه خانم نیز که سال شست و سه ثبت نام شده بود، به عنوان زایر همراه من بودند. هتل مدینه طرف خیابان علی بن ابی طالب بود. یک روز با هم جهت شرکت در نماز جماعت ظهر از جلو غسّال خانة قبرستان بقیع در حال عبور بودیم، یک مرتبه فردی ایرانی از داخل بیرون آمد و اظهار داشت. حاج آقا: یک زن مرحوم شده و کسی جهت مراسم کفن و دفن وی وجود ندارد. بیایید کمک کنید، تا او را دفن کنیم. با خانواده رفتیم داخل محوطه.گفتم: چرا معطلید. گفت: الان دو سه نفر از خانمها که از خانواده ی معظم شهدا هستند، او را غسل داده‌اند و کفن کرده‌اند؛ لکن مامورین اجازه دفن نمی‌دهند و می گویند: بعد از نماز. مگر اینکه شما با آنها صحبت کنید و اجازه بگیرید.گفتم: اتفاقاً حرف خوبی می‌گویند، ما هم می‌رویم نماز می‌خوانیم برمی گردیم. لذا همگی رفتیم، نماز خوانده و برگشتیم. جنازه آماده شده بود. چند نفر دیگر، من جمله حجت الاسلام مرحوم موحدی ساوجی نیز به جمع ما پیوستند. آن چند خانمی که در غسل شرکت داشتند، خیلی مصربودند که وارد بقیع شوند؛ لکن من می‌گفتم ممنوع است. حالا ببنینم چه می‌شود. درب بقیع از طرف غسّال خانه باز شد. مأمورین ایستاده بودند و نگاه می‌کردند ما جنازه را بلند کرده و وارد شدیم. آن سه نفر خانم و همسر اینجانب نیز جلو چشم مأمورین پشت سر تابوت وارد بقیع شدند. جنازه را بردیم آخر قبرستان جایی که قبر آماده شده بود. نزدیکی‌ها‌ی قبر، یکی از کارگران داخل اعتراض کرد و گفت: نساء ممنوع.گفتم: ما مشکل. اجازو. (گفت زنها ممنوع است اینحا بیایند.گفتم عیبی ندارد اجازه داده‌اند) دیگر چیزی نگفت. نمازتوسط حاج آقا‌ی موحدی خوانده شد و جنازه دفن گردید و تلقین را هم ایشان خواندند. کار تمام شد. داشتیم برمی‌گشتیم. یک مرتبه دیدیم: ماموری با لباس فرم دارد می‌دود و فریاد می‌زند. نزدیک‌تر آمد، معلوم شد، معترض است که چرا زنها وارد بقیع شده‌اند. ما هم با خون سردی گفتیم: خوب حالا داریم برمی‌گردیم. بقدری عصبانی بود که چهره‌اش سرخ شده بود و می گفت: انتم ما تعرفون النظام. یعنی شما قانون بلد نیستید. و بعد ادامه داد: اول مرة بعد ثمانین عام یدخل النسا. یعنی پس از هشتاد سال اولین مرتبه است که زنها وارد بقیع می‌شوند. من گفتم: نه خانمهای همراه رئیس جمهور ایران، قبلاً وارد شده‌اند. گفت: آن استثنا است و دستور ملک بوده. بالآ خره ما خارج شدیم و این خانواده شهدا خیلی دعا می‌کردند و می گفتند: ما مرتب صلوات می‌فرستادیم که مأمورین چیزی نگویند و ما بتوانیم وارد شویم. البته خود من هم این امر غیر عادی را از برکت همان دعا‌ها و صلواتها می‌دانم. زیرا همه مامورین، هنگام ورود ما را مشاهده می‌کردند و خودشان درب را باز کردند و همانجا ایستاده بودند و هیچ گونه اعتراضی نکردند.