حكايت عارفانه ، احترام شایان امام صادق از عیسی قمی
بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ
یونس بن یعقوب میگوید: در مدینه بودم، در یکی از کوچههای مدینه با امام صادق(ع) ملاقات نمودم، به من فرمود:« ای یونس بشتاب به طرف خانه، که در کنار خانه مردی از ما اهل بیت منتظر است».
آمدم به در خانه، دیدم عیسی بن عبداللَّه قمی، کنار در خانه نشسته است، گفتم: تو کیستی؟ گفت: «من از اهالی قم هستم».
طولی نگذشت دیدم امام صادق(ع) آمد و وارد خانه شد و به من و عیسی فرمود: وارد خانه شوید، وارد خانه شدیم.
امام به من رو کرد: و فرمود: «ای یونس گوئی تصور میکنی که سخن من که عیسی از ما اهل بیت است» درست نیست؟!
گفتم: آری سوگند به خدا، جانم فدایت، زیرا عیسی، قمی است، بنابراین چگونه از افراد خاندان شما می باشد؟ (که در مدینه هستید).
فرمود: «ای یونس! عیسی بن عبداللَّه خواه زنده باشد و خواه از دنیا برود، مردی از خاندان ما است».
امام با عیسی (ع) درمورد نماز و... گفتگو کرد و هنگام وداع، بین دو چشم عیسی را بوسید.
و مطابق روایت دیگر فو مطابق روایت دیگر فرمود: «ای عیسی، از ما نیست کسی که در شهری زندگی کند و در آن شهر صد هزار نفر انسان یا زیادتر باشند که یکی از آنها پرهیزکارتر از او باشد».
به این ترتیب راز و رمز تقرّب عیسی به امام(ع) را باید در علم و عمل عیسی جستجو کرد نه این که تنها قمی بودن باعث آنهمه ارزش باشد.
ادامه ندارد
نوشته شده توسط ( newsvaolds ) در یک شنبه 27 اردیبهشت 1394
نظرات
، 0
بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ نوشته شده توسط ( newsvaolds ) در یک شنبه 27 اردیبهشت 1394 نظرات
، 0
بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ نوشته شده توسط ( newsvaolds ) در یک شنبه 27 اردیبهشت 1394 نظرات
، 0
بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ نوشته شده توسط ( newsvaolds ) در یک شنبه 27 اردیبهشت 1394 نظرات
، 0
بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ نوشته شده توسط ( newsvaolds ) در یک شنبه 27 اردیبهشت 1394 نظرات
، 0
بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ نوشته شده توسط ( newsvaolds ) در یک شنبه 27 اردیبهشت 1394 نظرات
، 0
بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ نوشته شده توسط ( newsvaolds ) در یک شنبه 27 اردیبهشت 1394 نظرات
، 0
بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ نوشته شده توسط ( newsvaolds ) در یک شنبه 27 اردیبهشت 1394 نظرات
، 0
بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ نوشته شده توسط ( newsvaolds ) در شنبه 26 اردیبهشت 1394 نظرات
، 0
بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ نوشته شده توسط ( newsvaolds ) در شنبه 26 اردیبهشت 1394 نظرات
، 0
بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ نوشته شده توسط ( newsvaolds ) در شنبه 26 اردیبهشت 1394 نظرات
، 0
بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ نوشته شده توسط ( newsvaolds ) در شنبه 26 اردیبهشت 1394 نظرات
، 0
بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ نوشته شده توسط ( newsvaolds ) در شنبه 26 اردیبهشت 1394 نظرات
، 0
بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ نوشته شده توسط ( newsvaolds ) در شنبه 26 اردیبهشت 1394 نظرات
، 0
بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ نوشته شده توسط ( newsvaolds ) در شنبه 26 اردیبهشت 1394 حكايت عارفانه ، احترام جان و مال مسلمان
امام صادق (ع) فرمود: رسول اکرم (ص) (در حجةالوداع که آخرین حج آنحضرت در سال دهم هجرت بود و مسلمانان بسیار در مراسم حج شرکت نموده بودند) در سرزمین «منی» در میان مسلمین ایستاد و رو به آنها کرد و پرسید: «محترمترین و ارجمندترین روزها چه روزی است؟» مسلمانان عرض کردند «امروز (عید قربان) است».
فرمود: محترمترین و عالیترین ماهها چه ماهی است؟
مسلمانان عرض کردند: «همین ماه» (ذیحجه) .
فرمود: چه سرزمینی (شهری) محترمترین سرزمینها است.
عرض کردند: این سرزمین (مکه).
آنگاه پیامبر (ص) فرمود:
فان دمائکم و اموالکم علیکم حرام کحرمة یومکم هذا فی شهرکم هذا فی بلد کم هذا الی یوم تلقونه:
«بیگمان بدانید که خونهای شما و اموال شما بر شما محترم است مانند احترام این روز در این ماه و در این سرزمین تا بر پا شدن روز قیامت که خدا را ملاقات کنید».
آنگاه فرمود: خداوند از کردار شما میپرسد، آگاه باشید آیا رسالت خود را ابلاغ کردم؟
همه مسلمین حاضر، عرض کردند: آری.
پیامبر (ص) عرض کرد: «خداوندا گواه باش!».
سپس فرمود: «آگاه باشید، هرگاه کسی از شما در نزدش، امانتی هست، به صاحبش رد کند، و بدانید که قطعاً (ریختن) خون مسلمان، حلال نیست، و (نیز) مال مسلمان، حلال نیست جز در موردی که رضایت داشته باشد، و به خودتان ظلم نکنید، و بعد از من از اسلام به کفر باز نگردید».
ادامه ندارد
حكايت عارفانه ، احترام به مرجع تقلید
پس از پیروزی انقلاب اسلامی در 22 بهمن 1357 شمسی به بعد نام بعضی از شهرها که نامناسب بود، عوض گردید مثلاً «شاهی»، در استان مازنداران به «قائم شهر» تبدیل شد. مردم شاهرود، پیش خود نام این شهر را به نام «امام شهر» عوض نمودند، روزی چند نفر از علمای شاهرود به حضور امام امّت حضرت امام خمینی (مدظلّه العالی) رسیدند و درضمن گفتگو به عرض رساندند که نام شهر ما نیز عوض شده و بجای شاهرود، «امام شهر» شده است.
امام فرمود: به احترام آیت اللَّه شاهرودی (آیت اللَّه العظمی مرحوم حاج سید محمود شاهرودی) که منصوب به این شهر است، بگذارید همین نام باشد.
در اینجا در حالی که سخن امام، در نگارنده شور و هیجان و سوز خاصی ایجاد کرده، رباعی زیر با تقدیم شیفتگان حق میکنم:
ما ساخته راه حسینیم همه ggggg برخاسته از جنگ حنینیم همه
ای ثارگر خط وره روح خداgggggدلباخته پیر خمینیم
همه
ادامه ندارد
حكايت عارفانه ، احترام به شاگرد نوجوان
یکی از علماء وارسته، دارای جلسات درس بود، شاگردان از خرد و کلان در آن جلسات شرکت مینمودند، و از آموزشهای او بهرهمند می شدند، او در میان شاگردان، به یکی از شاگردانش که نوجوان بود، احترام بیشتر میکرد و او را دیگران مقدم می داشت.
تا این که روزی یکی از شاگردان، از آن عالم وارسته پرسید: « چرا این نوجوان را آن همه احترام میکنی او را بر دیگران مقدم میداری با این که ما سن و سال بیشتری نسبت به او داریم؟!».
آن عالم وارسته، چند مرغ آوردند، آن مرغها را بین شاگردان تقسیم نمود و به هرکدام کاردی داد و گفت :(هر یک از شما مرغ خود را در جایی که کسی نبیند، ذبح کرده و بیاورد).
وقت موعود فرا رسید، و همه شاگردان، مرغ خود را ذبح کرده و نزد استاد آوردند، امّا آن نوجوان، مرغ رازنده آورد.
عالم به او گفت: چرا مرغ خود را ذبح نکردی؟
او در پاسخ گفت: «شما فرمودید در جائی ذبح کنید که کسی نبیند، من هر جا رفتم دیدم خداوند مرا میبیند».
عالم و شاگردانش، به تیزنگری و مراقبت او، پی بردند و او را تحسین کردند و دریافتند که آن عالم وارسته چرا این جون را آنهمه احترام می کند.
ادامه ندارد
حكايت عارفانه ، اتمام حجّت علی
ماجرای جنگ جمل در سال 36 ه ق در بصره بین سپاه علی (ع) و سپاه طلحه و زبیر، رخ داد که منجر به قبل پنج هزار نفر از سپاه علی (ع) و سی زده هزار نفر از سپاه جمل شد.
در آغاز جنگ، برای اینکه بلکه خونریزی نشود، حضرت علی(ع) کاملا اتمام حجت کرد، در اینجا به یک فراز از اتمام حجت علی (ع) توجه کنید:
آن حضرت عمامه سیاه به سر بست و پیراهن وعبای رسول خدا (ص) را در بر کرد و بر استر سوار شد و بدون اسلحه، به میدان تاخت و با ندای بلند مکرر، زبیر را (که از سران آتش افروز جنگ بود) به کنیهاش که ابو عبداللَّه بود صدا زد و فرمود: ای ابا عبداللَّه!ای مردم! درمیان شما، کدامیک «زبیر» است. زبیر وفتی که این ندا را شنید، به سوی میدان تاخت و نزدیک علی (ع) آمد به گونهای که گردن مرکب او با گردن مرکب علی (ع) به همدیگر متصل شد.
عایشه وقتی که از این موضوع، آگاه شد، گفت: «ای بیچاره خواهرم اسماء (همسر زبیر) او بیوه شد».
به او گفتند: نترس علی (ع) با اسلحه به میدان نیامده، بلکه با زبیر گفتگو میکنند.
علی (ع) در این گفتگو به زبیر (که پسر عمّهاش بود ) فرمود: «این چه کاری است که برگزیدهای، و این چه اندیشهای است که در ضمیر داری که مردم را بر ضد ما میشورانی».
زبیر گفت: «خون عثمان را میطلبم».
علی (ع) فرمود: «دست تو و طلحه در ریختن خون عثمان، در کار بود، و اگر بر این قیده هستی، دست خود را برگردنت ببند و خویش را به ورثه عثمان بسپار تا قصاص کنند».
اس زبیر! من تو را به اینجا خواندم تا سخنی از پیامبر (ص) را به یاد تو آورم، تو را به خدا سوگند می دهم که آیا یاد داری آن روزی را که رسول خدا (ص) از خانه «بنی عمرو بن عوف) میآمد و دست تو را در دست داشت، وقتی به من رسید، بر من سلام کرد و با روی خندان به من نگریست، من نیز جواب سلامش را دادم و با روی خندان به او نگریستم اما سخنی نگفتم
ولی تو گفتی: ای رسول خدا علی (ع) دارای (فخر) است، آنحضرت در پاسخ تو فرمود: مه انّه لیس بذی زهو امّا انّک ستقاتله و انت له ظالم: «آهسته باش قطعاً در علی(ع) فخر نیست، و بزودی تو برای جنگ با او (علی ) بیرون شوی، در حالی که تو ظالم باشی».
ونیز آیا به یاد داری آن روزی را که: رسول خدا (ص) به تو فرمود: «آیا علی (ع) را دوست داری» در پاسخ گفتی: « چگونه علی را دوست ندارم با این که او برادر من است و پسر دائی من می باشد» فرمود: «ای زبیر بزودی با او میجنگی و در این جنگ، تو ظالم هستی؟!».
زبیر گفت: آری یادم آمد، سخن رسول خدا (ص) رافراموش کرده بودم، ای ابوالحسن از این پس، هرگز با تو ستبز نکنم و با تو جنگ نمی نمایم ...
حضرت علی (ع) به صف سپاه خود باز گشت، و زبیر نیز به سپاه جمل باز گشت و کنار هودج عایشه ایستاد و گفت: «ای ام المؤمنین! هرگز در میدان جنگی نایستادم جز این که از روی بصیرت میجنگیدم، ولی در این جنگ، در حیرت و تردید هستم!»
عایشه گفت: ای یکه سوار قریش! چنین نگو، تو از شمشیرهای علی بن ابیطالب(ع) ترسیدهای ... و چه بسیار از افرادی که قبل از تو از این شمشیرها ترسیدهاند.
عبداللَّه پسر زبیر، نیز پدر را ملامت کرد، ولی زبیر سخن آنها را گوش نداد و از جنگ کنار کشید و از بصره بیرون رفت (گرچه وظیفه او این بود که به سپاه امامش علی(ع) بپیوندد).
امیر مؤمنان علی (ع) در جنگ جمل با افراد دیگر نیز گاهی عمومی و گاهی خصوصی اتمام حجت نمود، ولی سرانجام سپاه دشمن جنگ را شروع کرد، و آنگاه علی (ع) فرمان دفاع را صادر نمود، و درجنگهای دیگر نیز علی (ع) نخست، حجت را بر دشمن تمام کرد، و آغازگر جنگ نبود، و در این اتمام حجتها افرادی پشیمان شدند واز جنگ پشت کردند.
ادامه ندارد
حكايت عارفانه ، اتمام حجت امام حسین
امام حسین (ع) در کربلا در برابر لشکر دشمن، بر شمشیرش تکیه داد و با صدای بلند فرمود:
«شما را به خدا آیا مرا میشناسید؟».
گفتند: آری تو فرزند رسول خدا (ص) هستی.
فرمود: «شما را به خدا، آیا میدانید که مادرم فاطمه (س) دختر محمد (ص) است؟»
گفتند: آری.
فرمود: «شما را به خدا آیا میدانید که جدّهام خدیجه، دختر خویلد، نخستین بانوئی است که به اسلام گروید؟».
گفتند: آری.
فرمود: «شما را به خدا آیا میدانید که جعفر که در بهشت پرواز میکند عموی من است؟».
گفتند: آری.
فرمود: «شما را به خدا آیا میدانید این شمشیر که همراه من است، شمشیر رسول خدا (ص) است».
گفتند: آری.
فرمود: «شما را به خدا آیا میدانید که این عمامه که به سر دارم، عمامه رسول خدا (ص) است؟!».
گفتند: آری.
فرمود: «شما را به خدا آیا میدانید که علی علیهالسلام (پدرم) نخستین مردی بود که به اسلام گروید، و در علم و حلم از همه مسلمین پیشی گرفته و ولی و سرپرست همه مؤمنان از مرد و زن بود؟».
گفتند: خدا را گواه میگیریم آری.
فرمود: پس چرا ریختن خون مرا روا میدارید، در حالی که فردای قیامت، حوض کوثر در اختیار پدرم میباشد، و گروهی را از نوشیدن آن، محروم میکند، همانگونه که شتر تشنه را از آب باز دارند، و در روز قیامت پرچم حمد و سپاس در دست پدرم است؟.
گفتند: همه اینها را میدانیم، ولی هرگز تو را رها نخواهیم کرد تا از تشنگی جان دهی (ونحن غیر تارکیک حتی تذوق الموت عطشاً).
ادامه ندارد
حكايت عارفانه ، ابوذر در ملکوت آسمانها
روزی ابوذر در راهی عبور می کرد، رسول خدا (ص) را دید که همراه دحیه کلبی است (جبرئیل به صورت دحیه کلبی در محضر پیامبر (ص) بود) ابوذر از آنجا رد شد (و حالت و توجه عرفانی رسول خدا (ص) مانع از آن شد که سلام کند)
جبرئیل به رسول خدا (ص) عرض کرد: این مرد کیست ؟ رسول خدا (ص) فرمود: «ابوذر است».
جبرئیل گفت: اگر او سلام میکرد جواب سلامش را می دادیم.
رسول خدا (ص) به جبرئیل فرمود: «آیا ابوذر را می شناسی؟»
جبرئیل عرض کرد: «سوگند به خداوندی که تو را به حق به پیامبری فرستاد، ابوذر در ملکوت آسمانهای هفتگانه از زمین مشهورتر است».
رسول اکرم (ص) فرمود: چرا او به این مقام رسیده است؟!» جبرئیل عرض کرد: بزهده فی هذه الحطام الفانیة: «بخاطر زهد و وارستگیش نسبت به امور ناچیز و فانی دنیا».
ادامه ندارد
حكايت عارفانه ، آب به آسیای دشمن نریزید
گاهی بر اثر ندانم کاری و عواملی، دو گروه حزباللهی به مخالفت با هم میپردازند و در نتیجه آب به آسیاب دشمن میریزند در صورتی که باید امور جزئی را با گذشت و تدبیر حلّ کنند و مسأله اصلی که مبارزه با استکبار است را از دست ندهند، در این مورد به داستان ذیل توجه کنید:
زید فرزند امام سجاد (ع)، عارف وارسته و رهبر انقلابی بزرگ که در راه اسلام، قهرمانانه به شهادت رسید، نمونه رجستهای از تاریخ اسلام است، روزی با پسر عموهای خود (نوادگان امام حسن علیه السلام) در مورد موقوفات (بجا مانده از رسول اکرم (ص) و علی علیه السلام) اختلاف نظر پیدا کردند، و کم کم این مشکل به جائی رسید که عبدالله محض فرزند حسن مثنّی بن امام حسن مجتبی (ع) جریان را به فرمانداری مدینه کشاند، تا قضیه در آنجا زیر نظر «خالد بن عبدالملک بن حارث» (فرماندار مدینه) حل گردد (نتیجه این میشود که دو گروه حزباللهی، بر اثر اختلاف، سوژه به طاغوتیان بدهند و سرانجام آبرو و موقعیت معنویشان از دست برود).
خالد و دارودستهاش، در اندیشه آن بودند که از این ماجرا، بر ضدّ دودمان بنیهاشم (که مخالفت سرسخت بنیامیه) بودند سوءاستفاده کرده و آنها به جان هم بیندازند، خالد دستور داد زید و عبدالله در فلان ساعت نزد او بروند.
اما زید که مردی بیدار بود با یک تصمیم قاطع، نقشه دشمن را از نطفه قطع نموده و آن تصمیم این بود: بعد از ورود به نزد خالد (فرماندار مدینه) زید به عبدالله محض گفت شتاب مکن هرگز من با تو در نزد خالد نزاع نمیکنم و...، عبدالله مطلب را دریافت و خاموش شد.
آنگاه زید به خالد اعتراض کرد و گفت: «آیا رواست که فرزندان پیامبر (ص) را برای موضوعی ناچیز به حضور خود جلب کنی؟!».
خالد از این اعتراض، ناراحت شد، و با اشاره او یکی از دارودستههایش به زید گفت: «ای فرزند ابوتراب و حسین (ع) ساکت شو».
زید بر سر او فریاد کشید و گفت: «ای قحطانی! ساکت باش و دهانت را ببند، شما لیاقت آن را ندارید که جوابتان را بدهم».
و پس از بگومگوی خشونت آمیز زید از مجلس برخاست و بیرون رفت.
به این ترتیب، زید مسأله را به گونهای ساخت که نه تنها به حزباللهیها آسیب نرسید و آب به آسیاب دشمن ریخته نشد، بلکه فرماندار و اطرافیانش، به عنوان طاغوتی و نالایق در رسیدگی امور معرّفی شدند، و صحنهسازی و خیمهشب بازی آنها بینتیجه ماند.
ادامه ندارد
حكايت عارفانه ، یک نمونه از کلاهبرداری کابینه هویدا
جلال آهنچیان تاجر معروف بازار بود، با حسن زاهدی (وزیر کشور دولت هویدا) و ناصر گلسرخی (وزیر منابع طبیعی) و منوچهر پرتو (وزیر دادگستری او) رابطه برقرار کرده و به کلاهبرداری اشتغال داشت، به عنوان نمونه:
آهنچنیان به گلسرخی (وزیر منابع طبیعی دولت هویدا) میگفت: فلان بازاری یا مالک، یک میلیون متر مربع زمین در فلان منطقه دارد که متری هزار تومان میارزد، یا چند هکتار زمین در فلان روستا دارد که یک میلیون تومان میارزد، کافی است که آگهی دهید و این زمین را به استناد ماده 65 جزء اراضی منابع طبیعی (ملی) اعلام کنید.
آنگاه من (آهنچیان) از صاحب زمین پانصد میلیون تومان برای شما (گلسرخی) میگیرم و یک هفته بعد اعلام کنید که در روزنامه اشتباه شده و زمین جزء منابع طبیعی نیست.
با این توطئه، آهنچیان آن پول گزاف را با گلسرخی برای خود چپاول میکردند، و آهنچیان مبلغ کلانی نیز از صاحب زمین برای خود میگرفت، این کار عادت آهنچیان و گلسرخی شده بود.
ادامه ندارد
حكايت عارفانه ، یک معجزه از رسول خدا
یک نفر اعرابی(یعنی عرب بادیه نشین و عشایر)در صحرا آهوئی را صید کرده و طنابی به گردنش بسته بود و آن را به سوی شهر مدینه میآورد.
پیامبر اسلام(ص) در بیرون مدینه عبور میکرد،ناگاه صدائی شنید که میگوید:«ای رسول خدا»، رسولخدا (ص) به اطراف نگاه کرد و صاحب صدا را ندید، بار دوّم همان صدا را شنید،باز به اطراف نگاه کرد،ناگاه آهوئی را دید که یک فرد اعرابی آن را با خود میبرد، معلوم شد آن صدا از آن آهو بود.
پیامبر (ص) نزد آهو رفت و فرمود: چه حاجت داری؟
آهو گفت:من در کنار این کوه دو بچه شیرخوار دارم، تو واسطه آزادی من باش، تا بروم آنها را شیر بدهم و باز گردم.
رسولخدا (ص) فرمود:آیا حتماً باز میگردی؟
آهو گفت:«خداوند مرا به عذاب ربا خواران عذاب کند اگر باز نگردم».
پیامبر (ص) در مورد آزادی آهو، با اعرابی صحبت کرد،اعرابی راضی شد، پیامبر (ص) آهو را آزاد کرد، آهو رفت و پس از ساعتی باز گشت.
همین حادثه باعث شد که اعرابی از خواب غفلت بیدار گردید، و به رسولخدا (ص) عرض کرد:هر خواستهای بخواهی میپذیرم.
پیامبر (ص) فرمود:این آهو را آزاد کن.
اعرابی آن آهو را آزاد ساخت، آهو آزاد شد و به سوی صحرا میدوید و میگفت:«گواهی میدهم که معبودی جز خدای یکتا نیست، و تو (ای محمّد)رسول خدا (ص) هستی».
ادامه ندارد
حكايت عارفانه ، یک سؤال ریاضی از امام علی
شخصی به حضور امام علی (ع) آمد و پرسید: عددی را به دست من بده که قابل قسمت بر2و3و4و5و6و7و8و9و10 باشد بی آنکه باقی بیاورد.
امام علی (ع) بی درنگ به او فرمود:
«اضرب ایّام اسبوعک فی ایّام سنتک.»
«روزهای هفته را بر روزهای یکسال خودت ضرب کن که حاصل ضرب آن، قابل قسمت بر همه اعداد مذکور (بدون باقیمانده) میباشد.»
سؤال کننده: هفت را در 360 (ایام سال) ضرب کرد حاصل ضرب آن 2520 شد، این عدد را بر 2و3و4و5و6و7و8و9و10 تقسیم کرد، دید بر همه این اعداد قابل قسمت است بدون آنکه باقی بیاورد.
ادامه ندارد
حكايت عارفانه ، یادی از شهادت قاضی نورالله شوشتری
یکی از علمای بر جسته و فقها و محدثین عالیقدر اواخر قرن دهم و اوئل قرن یازدهم، شهید عالیمقام آیت الله سید نورالله بن شریف الدین حسینی مرعشی، معروف به «قاضی نورالله شوشتری»، بود که بسال 1019هجری قمری در اکبرآباد آگره هند در سن حدود هفتاد سالگی به شهادت رسید و قبر شریفش در آنجا مزار شیعیان است.
او از علمای شیعه بود، و در هندوستان زندگی میکرد، ولی کاملاً مذهب خود را مخفی مینمود و مردم خیال میکردند او از علمای اهل تسنن است، سلطان وقت «اکبر شاه» او را به عنوان قاضی القضاة هند منصوب کرد و او این منصب را مشروط بر اینکه طبق مذاهب چهارگانه اهل تسنن بر اساس اجتهاد خود قضاوت کند پذیرفت.
او طبق مذهب شیعه امامیه قضاوت میکرد، و اگر در موردی، به او اعتراض میشد، به معترضین میگفت مطابق یکی از مذاهب چهارگانه است.
مدتی از این ماجرا گذشت تا اینکه اکبر شاه از دنیا رفت و پسرش جهانگیرشاه بجای او نشست، و قاضی نورالله همچنان در منصب قضاوت بود، تا اینکه یکی از علمای اهل تسنن متوجه شد که قاضی نورالله شیعه امامیه است و جریان را فاش کرد و به جهانگیرشاه گزارش دادند، جهانگیر نخست ادعای مخالفین را رد کرد، سرانجام یکی از طلاب اهل تسنن ظاهراً به عنوان شیعه شاگرد او گردید، او مدتی به شاگردی خود ادامه داد و در این مدت دریافت که قاضی نورالله کتابی بنام «مجالس الؤمنین» نوشته است، با اصرار و التماس، این کتاب را به عنوان عاریه موقت از او گرفت، و به شاه و اطرافیانش رسانید، آنها بر اساس آن کتاب یفین کردند که او شیعه امامیه است، جو سازان مردم را بر ضد آن سید بزرگوار شوراندند، و سرانجام جهانگیرشاه نادان حکم رفض و کفر او را از علمای اهل تسنن گرفت و طبق فتوای آنها دستور داد آنقدر با تازیانه بر بدنش زدند که اعضای بدنش بریده بریده شد و به شهادت رسید، و به نقل بعضی سرش را بریدند.
یکی از آثار او کتاب «احقاق الق» است، یکی از علمای متعصب اهل تسنن بنام فضلبن روزبهان اصفهانی کتابی در رد کتاب «نهج الحق علامه حلی» نوشت، و نام آن را «ابطال الباطل» گذاشت.
قاضی نورالله (قدس سره) کتاب احقاق الحق را در رد کتاب ابطال الباطل، تألیف کرد.
این کتاب ارزشمند در سالهای اخیر با پاراقیهای مفصل توسط مرحوم آیت الله العظمی نجفی مرعشی (قدس سره) تکمیل و تهذیب شده و بنا است در 30جلد به قطع وزیری منتشر گردد که 24جلد آن چاپ و منتشر شده است.
در سنگ قبر شهید قاضی نورالله شوشتری این ماده تاریخ شهادت او که به حساب ابجد مطابق با سال 1019 است نوشته شده است:
ظالمی اطفاء نورالله کرد gggggقرةالعین نبی را سر برید
از کتابهای معروف او کتاب «مجالس الؤمنین» در دو جلد به فارسی است که چندین بار چاپ شده و در دسترس است.
کتاب احقاق الحق (به آن شکلی که خود قاضی نورالله شوشتری تألیف کرده) توسط عالم بزرگوار میرزا محمد نائینی (متوفی 1305به فارسی ترجمه شده است.
ادامه ندارد
حكايت عارفانه ، یادی از آیت الله کاشانی
یکی از روحانیون مجاهد و بزرگ ایران و جهان اسلام، آیت الله سید ابوالقاسم کاشانی (قدس سره) است، وی بسال 1293 قمری در تهران دیده به جهان گشود و بسال 1371 قمری در سن 78 سالگی در تهران از دنیا رفت و قبرش در جوار مرقد حضرت عبدالعظیم (ع) است.
وی در شانزده سالگی همراه پدرش به نجف اشرف رفت و در حوزه علمیه نجف به تحصیل ادامه داد و به مقام رفیع اجتهاد نائل شد.
پس از اشغال عراق توسط انگلیسیها، آیت الله کاشانی در راستای فتوای مرجع عالیقدر مرحوم آیت الله العضمی میرزا محمدتقی شیرازی مبنی بر قیام مسلحانه بر ضد انگلیسیها، به عنوان رهبر قیام مسلحانه در پیشاپیش مسلمین بود، تا آنجا که آیت الله کاشانی از طرف انگلیسیها به عنوان رهبر مجاهدین ضد انگلیسی، محکوم به اعدام شد، از این رو مخفیانه به ایران آمد و آغازگر نهضت اسلامی در ایران آن عصر (حدود 1320 تا 1330) بر ضد استعمار انگلیس گردید.
قیام او بر ضد دولتهای دست نشانده، در ایران موجب شد که مکرر او را حبس و تبعید کردند.
او در 21 خرداد سال 1326 پس از یکسال تبعید به قزوین، آزاد شد و به تهران بازگشت و به مبارزات خود ادامه داد.
در این ایام جریان تشکیل حکومت غاصب اسرائیل به پیش آمد، آیت الله کاشانی به عنوان رهبر مبارزه بر ضد استعمار غرب، مردم را به حمایت از مسلمین دعوت کرد، هزاران نفر در مسجد امام خمینی (مسجد شاه سابق) در تهران، اجتماع کردند و آمادگی خود را برای رفتن به فلسطین برای حمایت از مردم مسلمان اظهار کردند، که بوسیله دولت شاهنشاهی وقت، از رفتن آنها به سوی فلسطین جلوگیری شد.
مبارزات بی امان آیت الله کاشانی و اعلامیههای شدید اللحن او بر ضد دولت انگلیس و دولت دست نشانده آن در ایران موجب شد، که در بهمن سال 1327 شمسی با برقراری حکومت نظامی، ساعت یک بعد از نیمه شب، منزل آیت الله کاشانی در محاصره مأمورین به فرماندهی سرتیپ دفتری قرار گرفت، و در همان شب او را دستگیر کرده و با یک جیب ارتشی به طرف خرم آباد و قلعه فلک الافلاک برده و بعد از چند روز از آنجا به لبنان تبعید کردند.
او یکسال و چهار ماه در تبعیدگاه لبنان به سر برد، پیامها و اعلامیههای او در این ایام به ملت مسلمان ایران میرسید، او همچنان مردم را به مقاومت و مبارزه دعوت میکرد و آنان را بر ضد استعمار انگلیس میشوراند.
اعتراضات شدید مردم به دولت ایران موجب شد که آیت الله کاشانی در 20 خرداد 1329 از تبعید به تهران باز گشت و بیش از نیم میلیون نفر (در آن روز) در استقبال پرشکوه ورود آیت الله کاشانی شرکت کردند، او پس از ورود به تهران، رهبری مبارزات را همچنان در دست داشت و با حمایت مسلمین، در موضوع ملی کردن نفت ایران، و قطع ید انگلیسیها از نفت ایران، پیروزیهای چشمگیری بدست آورد، مهمترین شعار استقبال کنندگان آیت الله کاشانی این بود:«خدا، استقلال، آزادی!»
او در فرازی از اعلامیه خود در رابطه با قطع استعمار انگلیس میگوید:
«... ملی شدن صنعت نفت در ایران، تنها چاره بیچارگیهای ما است، زیرا بدین وسیله:
اولاً: ثروت بی کرانه که خداوند تبارک و تعالی به ملت ایران عطا فرمود، از دست دشمنان بشر که مقصدی جز منفعت طلبی و مکیدن خون ملل ضعیف ندارند بیرون آمده و به صاحبان حقیقی آن میرسد.
ثانیاً: با عملی شدن حاکمیت ملی، شرکت غاصب انگلیسی نتواند عمّال خود را به جان و مال و ناموس مردم مسلط کند، و بدین وسیله مقاصد پلید خود را انجام دهد...»
مبارزات هوشیارانه و پرصلابت این روحانی مجاهد باعث شد که مداخلات صد و پنجاه ساله انگلستان بر جان و مال ملت ایران، قطع گردید، گرچه بعداً با خیانت جبهه ملی و کودتای سپهبد زاهدی در 28 مرداد سال 1332، استعمار آمریکا با قیافهای نو وارد کشور گردید و آیت الله کاشانی خانه نشین شد، ولی پیام او در پیشانی تاریخ معاصر ایران همواره میدرخشد که: «زنده باد استقلال در پرتو اسلام، مرگ بر هر گونه استعمار و سلطه خارجی.»
ادامه ندارد
حكايت عارفانه ، یادی از اولین دایه پیامبر
پیامبر اسلام(ص) در کودکی سه روز اوّل و به قولی هفت روز اول از مادرش آمنه شیر خورد و سپس ثویبه اسلمیّه (و به نقل بعضی ثویّه) کنیز ابولهب او را شیر داد، و بعد حلیمه سعدیه.
بنابراین نخستین دایه پیامبر(ص) ثویبه بود، هنگامی که پیامبر(ص) متولد شد، مژده ولایت او را ثویبه به ابولهب داد، ابولهب به خاطر این مژده، او را آزاد نمود.
ثویبه بعدها هر وقت نزد پیامبر(ص) میآمد، آنحضرت به یاد محبتهای او به او احترام و احسان میکرد، خدیجه(س) نیز به او احترام و محبت میکرد.
حتی رسولخدا(ص) بعد از هجرت، برای او لباس و هدیههای دیگر میفرستاد، او بعد از فتح خیبر در سال هفتم از دنیا رفت. جالب اینکه: وقتی ابولهب از دنیا رفت، بعد از یکسال، برادرش عباس او را در خواب دید، از او پرسید: حالت چطور است!
ابولهب گفت: در آتش دوزخ هستم، ولی هر شب دوبار تخفیفی به عذاب من داده میشود و از دو انگشت (شست و اشاره) دستم آب میمکم، و این تخفیف به خاطر آن است که من ثویبه را به مژدگانی ولادت محمد(ص) که او خبر داد، آزاد ساختم.
ادامه ندارد
حكايت عارفانه ، یادی از امام هادی
امام دهم حضرت هادی (ع) در 15 ذیحجّه سال 212 ه ق در مدینه متولد شد 33 سال (از سال 220 تا 254) امامت کرد، و در سوّم رجب سال 254 در سنّ 42 سالگی در شهر سامره بر اثر زهری که به دسیسه «مُعْتَزّ» (سیزدهمین خلیفه عباسی) توسّط معتمد عباسی به آن حضرت خورانده شد، به شهادت رسید، مرقد شریف او در شهر، سامرا واقع در کشور عراق است.
یکی از طاغوتهای عصر امامت آن حضرت «واثق » (نهمین خلیفه عباسی) بود، گروهی از دژخیمان واثق برای سرکوبی شورشیان حجاز به مدینه آمده بودند، و فرمانده آنها یک نفر از افسران ترک (منسوب به ترکیه فعلی) بود.
ابوهاشم جعفری میگوید: امام هادی (ع) به ما چند نفر که در محضرش بودیم (و سخن از تاخت و تاز دژخیمان واثق به میان آمد فرمود: برخیزید باهم برویم و از نزدیک آمادگی و تجهیزات این فرمانده ترک را مشاهده کنیم، ما همواره آن حضرت از خانه بیرون آمدیم و به سوی لشگر آن فرمانده ترک حرکت کردیم، و در کنار آن لشکر در چند قدمی ایستادیم و به تماشا پرداختیم.
ناگاه فرمانده ترک سوار بر اسب به سوی ما آمد، وقتی که نزدیک رسید، امام هادی (ع) به زبان ترکی چند کلمه با او سخن گفت، او به قدری مرعوب عظمت معنوی آن امام، قرار گرفت که هماندم از اسب پیاده شد و سم مرکب امام را بوسید.
سپس از آن فرمانده پرسیدم: چه موجب شد که این گونه مرعوب امام هادی (ع) قرار گرفتی؟ (با اینکه او را نمیشناختی؟)
فرمانده گفت: آیا این شخص (امام هادی) پیامبری از پیامبران است؟
گفتم: نه.
فرمانده گفت: این آقا (اشاره به امام هادی) مرا به همان نامی که در کودکی در منطقه ترکستان داشتم صدا زد با اینکه هیچ کس تا کنون نمیدانست که من چنین نامی داشتم .
ادامه ندارد
سلامـ .... ... ..
موضوعات وبلاگ
آمار وبلاگ
جستوجگر وبلاگ
(( طراح قالب آوازک ، وبلاگدهي راسخون ، نويسنده newsvaolds ))