در دوره قاجاریان، منوچهر خان به عنوان معتمدالدوله حاکم اصفهان بود، یک جوان ارمنی در این عصر، پنج حلقه انگشتر طلا را به قیمت گزاف در اصفهان خریده بود: تمام دارائی اش را صرف خرید آن پنج حلقه نموده بود، او از اصفهان به جلفه رفت، و در جلفه فهمید که انگشترهایش گم شده است، به اصفهان باز گشت و پس از پرس و جو آن را نیافت، نزد معتمد الدوله دفت و جریان خود را بیان کرد و از وی درخواست نمود تا دستور بدهد اعلام عمومی کنند که هر کس این انگشترها را پیرا کرده و بیاورد، صدتومان (به پول آن روز )مژدگانی دارد.
جاچیان این مطلب را به گوش مردم رساندند.
روز جمعه فرا رسید، عصر جمعه، طبق معمول، علماء و بزرگان برای خواندن دعای سمات در منزل معتمد الدوله بودند، در همان وقت به معتمد الدوله خبر دادند که یک نفر کشیکچی بازار (گزمه و نگهبان بازار )آمده و با شما کار دارد، معتمد الدوله اجازه ورود داد، و کشیکچی وارد شد و پس از ادای احترام، گفت: آن انگشترهای ارمنی را من پیدا کرده‏ام .
معتمد گفت: از کجا پیدا کردی؟
کشیکچی گفت: شب گذشته فانوسی دستم بود در کنار مغازه‏های مردم گردش می‏نمودم، نگاه می‏کردم که چیزی در بیرون مغازه نمانده باشد دزدها بردادند و ببرند، قفلها را می‏دیدم، تا مبادا اشتباها بعضی از آنها باز باشد، در این هنگام چند انگشتر طلا را در کنار مغازه‏ای یافتم.
در آن مجلس یکی از علماء حکیم بود، از او پرسید: تو روزی چقدر مزد می‏گیری؟ او گفت: پنج عباسی (معادل یک ریال ).
عالم گفت: می‏خواستی این انگشترها را به بازار بغداد و یا اسلامبول ببری و به قیمت گزاف بفروشی و دارای ثروت کلان گردی؟!
کشیکچی گفت: من این انگشترها را از این رو به اینجا آورم تا به صاحبش که ارمنی است داده شود، از این رو که اگر نمی‏آورم، در روز قیامت، حضرت عیسی علیه‏السلام به پیامبر (ص)عرض می‏کرد که یکی از افراد امت تو، انگشترهای یکی از افراد امت مرا یافت و به او باز نگرداند، آن وقت پیامبر ما در نزد حضرت عیسی ع چنین مطلبی به پیامبر ما بگوید. پیامبر ما، بی جواب بماند، من برای حفظ آبروی پیامبرم، تصمیم گرفتم که انگشترها را به صاحبش باز گردانم .
حاضران از طرد تفکر آن کشیکچی پاکدل و با صفا، تحت تأثیر قرار گرفتند، و او را تحسین و تشویق نمودند.
براستی یک چنین آدمی که در پائینترین شغل در خدمت مردم است، بهتر است یا آنانکه با تزور و کلاه برداریهای مختلف، اموال مردم را چپاول می‏کنند و اصلاً بیاد حساب روز قیامت نیستند؟(147).