خوش آمدید

آغاز حرکت اسرا و اهل بیت امام حسین به شام (۶۱ ق)

 با پایان یافتن روز دهم محرم سال ۶۱ قمرى و شهادت امام حسین (علیه السلام) و یاران با وفایش ، یزیدیان به غارت کاروان حسینى پرداختند . آنان خیمه هاى امام را سوزانده و از به یغما بردن جزئى ترین وسایل دریغ نکردند . سر انجام کاروان امام حسین (علیه السلام) این بار به رهبرى امام سجاد (علیه السلام) و حضرت زینب کبرى در شامگاه روز یازدهم محرم به طرف کوفه حرکت داده شدند و نهضت حسینى ، به شکلى دیگر ادامه یافت . هر چند دشمن توانسته بود نیروهاى امام را در ظاهر شکست دهد ، ولى رسوایى هاى حکومت جور بنى امیه و افشاگرى هاى امام سجاد (علیه السلام) و حضرت زینب روى امویان را در تاریخ سیاه کرد و قیام امام حسین (علیه السلام) و راه پاک او را جاودانه ساخت.

يـازدهم محرم‌الحرام سال ‌۶۱ هجرى قمرى

عـصـر روز عـاشـورا ابـن سـعـد سـر مـبارك سيد الشهدا را به خولى سپرد تا به عبيداللّه بن زياد برساند.‏
عـمـر بـن سعد تا روز يازدهم محرم يعنى يك روز پس از شهادت امام حسين (ع) در كربلا ماند. روز يـازدهم كشته هاى لشكر كوفه را جمع آورى كردند, بر آنها نماز خواندند و آنها را دفن كردند, ولـى جـنـازه حسين (ع) و يارانش را در صحرا بدون غسل و كفن رها كردند و زنان و خواهران و دختران امام حسين (ع) را با خود به طرف كوفه بردند .

 در روز عاشوراى سال ۶۷ قمرى ، شش سال پس از واقعه ى کربلا ، درست همان روزى که سپاهیان یزید به فرمان عبید الله بن زیاد فاجعه ى خونین کربلا را به وجود آورده و امام حسین (علیه السلام) و یارانش را مظلومانه به شهادت رسانده بودند ، لشکریان عبدالملک بن مروان به فرماندهى عبید الله بن زیاد و لشکریان مختار بن ابى عبیده ثقفى به فرماندهى ابراهیم بن مالک اشتر در ساحل “نهر خاذر” در چهار فرسخى شهر “موصل” با هم به نبرد پرداختند و از طرفین تعداد بى شمارى کشته شدند . سر انجام لشکریان شام با از دست دادن هفتاد هزار تن ، رو به هزیمت نهاد و طعم تلخ شکست را پذیرا شدند . مهم ترین حادثه ى این نبرد ، کشته شدن عبید الله بن زیاد فرمانده لشکریان شام به دست ابراهیم بن مالک اشتر بود که با یک ضربت شمشیر ، از کمر به دو نیم شد و به هلاکت رسید.

دهم محرم

 امام حسین (علیه السلام) پس از حرکت به سوى کوفه ، با پیمان شکنى مردم آن سامان مواجه گردید سپاهیان یزید که به دستور عبید الله بن زیاد و به فرماندهى عمر بن سعد وارد صحراى کربلا شده بودند ، مانع از رفتن امام از آن مکان گردیدند . سر انجام در دهم محرم سال ۶۱ هجرى دستان خود را به خون پاک فرزند رسول (صلى الله علیه وآله) آغشته ساخته و یارانش را به شهادت رساندند . امام حسین (علیه السلام) در هنگام شهادت ۵۷ سال داشتند و یازده سال از امامت ایشان گذشته بود . امام حسین (علیه السلام) از روز نخست از مدینه با شعار امر به معروف و نهى از منکر حرکت کرد . از این دیدگاه به دست مى آمد که منطق امام حسین (علیه السلام) منطق اعتراض و تهاجم بر حکومت ضد اسلامى بود ، منطق او این بود که چون جهان اسلام را منکرات و فساد و آلودگى فرا گرفته و حکومت وقت به صورت سر چشمه ى فساد در آمده است . او به حکم مسؤولیت شرعى و وظیفه ى الهى خود باید قیام کند.

دهم محرم‌الحرام سال ‌۶۱ هجرى قمرى

در سپيده‌دم روز دهم محرم‌الحرام سال 61 هجرى قمرى امام حسين (ع) يارانش را فراخواند تا نماز صبح را اقامه كنند. همراهان سي و دو سوار و چهل تن پياده بودند. امام به ياران و اصحابش نگاه كرد. آنها را اندك در عدد و فراوان در ايمان و عقيده يافت هر نفر از آنها برابر با بيست نفري بود كه در باطن بزدل و ترسو بودند. امام حسين (ع) سپاه را به سه جبهه تقسيم نمود. سمت راست به رهبري زهيربن قبن، سمت چپ به سرپرستي حبيب بن مظاهر و در قلب سپاه، خود ايشان اهل بيت (ع) و ديگر ياران ايستادند. پرچم را به دست برادرش عباس داد كه او بهترين نيزه‌انداز، بي‌باك ترين و نيرومندترين افراد بود.

جواب رد حضرت ابو الفضل العباس (علیه السلام) به امان نامه ى شمر بن ذى الجوشن (۶۱ ق)

 شمر بن ذى الجوشن در عصر روز نهم محرم ، چون دید که عمر بن سعد مهیاى نبرد با امام حسین (علیه السلام) است  به نزدیک خیام حسینى آمد و بانگ زد که : فرزندان خواهرم کجایند؟ ( منظورش حضرت عباس و سه برادرش به نام هاى عبدالله و جعفر و عثمان بود که از فرزندان فاطمه ى ام البنین (علیها السلام) بودند . زیرا آن مجلله از قبیله ى بنى کلاب و شمر هم از همین قبیله بود) امام حسین(علیه السلام) که صداى شمر را شنید ، به برادرانش دستور داد که جواب شمر را بدهند ، اگر چه او فاسق است و لیکن با شما قرابت و خویشى دارد . حضرت عباس به همراه سه برادرش به نزد شمر رفتند . شمر براى آنان امان نامه اى آورده بود ، مشروط بر اینکه از یارى حسین (علیه السلام) دست بردارند و سپاهش را ترک گویند . حضرت عباس (علیه السلام) فرمود بریده باد دست هاى تو و لعنت باد بر امانى که براى ما آورده اى . اى دشمن خدا ما را امر مى کنى که دست از برادر و مولاى خویش برداریم و سر در طاعت ملعونان برآوریم . آیا ما را امان مى دهى ، ولى براى پسر رسول خدا (صلى الله علیه وآله) امانى نیست؟ شمر از شنیدن این پاسخ دندان شکن خشمناک شد و به لشکر گاه خویش برگشت . در این شب امام حسین (علیه السلام) برادر خود حضرت ابا الفضل را به اردوگاه دشمن فرستاد که آن شب را مهلت بخواهد براى این که امام و یارانش به نماز و راز و نیاز با خداوند بپردازند.

نهم محرم‌الحرام سال ‌۶۱ هجرى قمرى

در روز نهم محرم‌الحرام سال 61 هجرى قمرى، شمر بن ذي الجوشن، با چهار هزار نفر، همراه با نامه‌اي از ابن زياد به عمر بن سعد مبني بر جنگيدن با امام حسين (ع) و قتل ايشان، براي دومين بار وارد كربلا شد.

عصر روز پنج شنبه نهم محرم، ابن سعد با دستوري كه از ابن زياد دريافت كرده بود، آماده جنگ با امام حسين (ع) شد و لشكر خويش را بانگ زد كه: اي لشكرهاي خدا سوار شويد و شما بهشت بشارت باد. پس جنود او سوار گشته و رو به اصحاب حضرت رو آوردند.

حفر زمین توسط امام حسین (علیه السلام) در پشت خیمه ها و خروج آب از آن به اندازه سیراب شدن همه ى یاران و پر شدن مشک ها و سپس ناپدید شدن آن چشمه (۶۱ ق)

هشتم محرم‌الحرام سال ‌۶۱ هجرى قمرى

در روز هشتم محرم‌الحرام سال 61 هجرى قمرى با اينكه سپاه امام حسين ‏‏(ع) در محاصره شديد قرار داشت، اميه بن سعد طايي خود را به ياران امام رساند.‏

اميه بن سعد طايي از شهداي كربلا به شمار مي‌آيد و روز عاشورا ‏به نقلي در حمله اول شهيد شد. وي در سواركاري نامي، شجاعي از كوفيان و از اصحاب ‏اميرالمومنين (ع) بوده است و در جنگ صفين نيز حضور داشتند در اين روز عطش بار ‏ديگر بر همراهان امام (ع) غلبه كرد و عمربن حجاج به محاصره شريعه فرات مباهات ‏مي‌كرد و به حضرت زخم زبان مي‌زد.‏

ممنوعیت استفاده از نهر فرات براى کاروان امام حسین (علیه السلام) به دستور عمر بن سعد (۶۱ ق)  /

 پس از آن که عبید الله بن زیاد لشکریان فراوانى براى نبرد با ابا عبدالله الحسین (علیه السلام) به کربلا گسیل داشت و آن حضرت را کاملاً در محاصره ى لشکریان خود قرار داد ، نامه اى به عمر بن سعد فرمانده سپاه کربلا نوشت و به او دستور داد به محض رسیدن نامه ، از حسین براى یزید بیعت بگیرد و چنان چه این پیشنهاد را پذیرفت ، بعد تصمیم خود را خواهیم گرفت . در نامه ى دیگرى که به عمر بن سعد نوشت ، تأکید کرد : میان حسین و آب فرات را فاصله بیاندازید و اجازه ندهید وى از آن استفاده کند . همان طورى که آنها عثمان بن عفان را از آب منع نمودند . ابن سعد بلا فاصله عمروبن بن حجاج زبیدى را با پانصد سوار ، مأموریت داد تا مانع استفاده ى امام حسین و یارانش از آب فرات گردند . این واقعه ى ناجوانمردانه ، سه روز پیش از شهادت امام حسین (علیه السلام) بود البته حضرت اباالفضل العباس (علیه السلام) از سیاهى شب استفاده مى کرد و براى خیمه ها آب مى آورد و حضرت على اکبر با پنجاه نفر در شب عاشورا براى خیمه ها آب کافى آوردند . ولیکن از بامداد تا شامگاه روز عاشورا هیچ گونه آبى براى امام حسین (علیه السلام) و یاران و کودکانش مهیا نشد و آنان در شدت گرما و عطش ، متحمل مصائب این روز عظیم شدند.

هفتم محرم‌الحرام سال ‌۶۱ هجرى قمرى

در اين روز عبيدالله بن زياد نامه‌اي به نزد عمربن سعد فرستاد و به او ‏دستور داد تا با سپاهيان خودبين امام حسين (ع) و اصحابش و آب فرات فاصله ايجاد كرده ‏و اجازه نوشيدن حتي يك قطره آب را به امام ندهند، همانگونه كه از دادن آب به عثمان بن ‏نعمان خودداري شد.‏

دعوت “حبیب بن مظاهر” از طایفه ى بنى اسد براى یارى امام حسین(علیه السلام) (۶۱ ق)

ششم محرم‌الحرام سال ‌۶۱ هجرى قمرى

در روز ششم محرم‌الحرام حصين بن تميم با چهارهزار نفر، حجازبن ابجر ‏عجلي با هزار نفر و يزيدبن حارث با هشتصد نفر وارد كربلا شدند تا به سپاه عمر سعد ‏بپيوندند.

در اين روز بود كه ابن زياد بر كوفه ديدباني گماشت تا مبادا كسي از ‏شهر به كمك امام برود سپس ميان خود و اردوي عمربن سعد سواراني تيز رو گماشت ‏كه پيوسته اخبار را گزارش مي‌دادند در اين روز بيست هزار سوار نزد آن ملعون جمع شد و ‏موافق بعضي از روايات، پيوسته لشكر آمد تا به تدريج سي هزار سوار نزد عمر جمع شد و ‏ابن زياد براي پسر سعد نوشت كه عذري براي تو نگذاشتم در باب لشكر بايد مردانه ‏باشي و آنچه واقع مي‌شود در هر صبح و شام مرا خبر دهي.‏

پنجم محرم‌الحرام سال ‌۶۱ هجرى قمرى

در روز پنجم محرم‌الحرام سال 61 هجرى قمرى عبيدالله بن زياد مردي را به ‏دنبال شبث بن ربعي فرستاد تا وي را به كربلا گسيل كند.

شبث بن ربعي در آن روز خود را به بيماري زده بود و قصد داشت كه ‏ابن زياد او را از رفتن به كربلا معاف كند ولي عبيدالله بن زياد براي او پيغام فرستاد كه ‏مبادا از كساني باشي كه خداوند در قرآن فرموده است چون به مومنين رسند گويند از ‏ايمان آورندگانيم و هنگامي كه به نزد ياران خود كه همان شيطانند، روند اظهار دارند ما با ‏شماييم و مومنين را به سخره مي‌گيريم و به او خاطرنشان ساخت كه اگر بر فرمان ما ‏گردن مي‌نهي و در اطاعت مايي، در نزد ما بايد حاضر شوي.‏