بشر و بشیر، پ‍سران غالب اسدی روایت کرده اند عصر روز عرفه، در عرفات در خدمت امام حسین(ع) بودیم که آن حضرت با گروهی از خاندان و فرزندان شیعیان خود از خیمه بیرون آمدند و با کمال تضرع و خشوع به دامنه کوه رحمت روی آوردند و در سمت چپ کوه ایستادند و به جانب کعبه روی گردانیدند و دست ها را مقابل صورت مبارکشان گرفتند و دعای عرفه را خواندند.
دعای عرفه، از مشهورترین دعاهاست که دربردارنده مضامین عارفانه ای چون شناخت پروردگار و تضرع به درگاه لایزال اوست.
راویان می گویند: در پایان دعا و ذکر یا رب، یا رب، امام حسین(ع) چنان حاضران را تحت تأثیر قرار داده بود که به جای دعا کردن برای خودشان، به دعای امام حسین(ع) آمین گفتند و صدای گریه مردم، صحرای عرفات را پر کرده بود تا اینکه آفتاب غروب کرد و به سوی مشعرالحرام رفتند.
دعای عرفه، شامل مطالب بسیاری است که گزیده ای از آنها چنین است: شناخت خداوند و بیان صفات الهی؛ تجدید عهد و پیمان با پروردگار؛ شناخت پیامبران و تحکیم ارتباط با آنها؛ توجه به آخرت؛ اظهار عقیده قلبی؛ سیر اندیشه در آفاق جهان؛ یادآوری نعمت های بی کران الهی بر انسان و حمد و سپاس خداوند بر آن نعمت ها و عنایت ها که از آغاز وجود و تکوین آدمی تا آخر عمر، پیوسته به او افاضه می شود.
