کاروان پيامبر به نزديکي مکه رسيده و تا رسيدن به حرم، راهي نمانده است. حضرت علي عليه السلام که براي ديدار پيامبر در تب و تاب است، خود و قافله اش را به پيامبر رسانيد. ديدگان پيامبر پيش از رسيدن به مکه به ديدار برادرش روشن گرديد .
پيامبر از حضرت پرسيد: چگونه و با چه نيتي احرام بستي؟ اميرالمومنين پاسخ داد: چون نمي دانستم که شما چه نيتي کرده ايد، من نيت نمودم که:
" اللهم اِهلالاً کاهلال نبيک "؛ خدايا نيتي بسان نيت پيامبرت.
پيامبر مي فرمايد: "علي جان! تکليف تو در اين حج، همان تکليف من است، حال به سوي سربازانت برگرد و با آنها به مکه بيا."
و اينک کعبه بي تاب از شوق حضور بهترين ميهمان، در حريمش، رسيدن ايشان را لحظه شماري مي کند. امروز يادگار ابراهيم، ميهماني را در طوف خود خواهد ديد که تا برپايي قيامت، عزيزتر از او به زيارتش نخواهد آمد. قافله و قافله سالار به حرم مي رسند. صلاي لبيک قطع مي شود و مکه، يگانه فرزند خود را در آغوش مي گيرد. رسول الله رو به سوي مسجد الحرام پيش مي رود و در حالي که زبان به حمد و ثناي پروردگار و درود و صلوات بر حضرت ابراهيم گشوده است، از باب "بني شيبه" به مسجد وارد مي شود.
لحظات نيکبختي "حجرالاسود" فرا رسيده است، حبيب خدا ابتدا اين سنگ بهشتي را استلام مي کند و آنگاه در گرداگرد کعبه به طواف مشغول مي شود، نماز طواف در پس مقام ابراهيم ادا مي گردد و سپس نوبت به سعي ميان صفا و مروه مي رسد، همانجا که روزي دويدن هاي هاجر را به خود ديده است، هفت بار گام زدن در راه صفا و مروه، آخرين عمل از عمره تمتع است و پيامبر رو به زائران و همراهان مي فرمايد:
" آنان که قرباني با خود نياورده اند از احرام خارج شوند، اما آنان که چون من قرباني با خود دارند بايد تا زمان ذبح قرباني در منا، در احرام بمانند."
