«سال از هزار بیش و غمش یار جان، هنوز
در یاد دوستان تو ین داستان هنوز»
هنوز پرچم خونین استنصار در دورترین کویر غربت برافراشته است. هنوز رد پی عبور کاروانی خونین و زخمی تا چهل منزل آن سوتر از مظلومیت پیداست.
«سال از هزار بیش و غمش یار جان، هنوز
در یاد دوستان تو ین داستان هنوز»
هنوز پرچم خونین استنصار در دورترین کویر غربت برافراشته است. هنوز رد پی عبور کاروانی خونین و زخمی تا چهل منزل آن سوتر از مظلومیت پیداست.
هنوز وقتی نسیم صبح گاهی، گونه هی روزی تازه را نوازش می دهد، پیغام دردی کهنه را در گوش روزگار فرو می خواند ...
و یا هنوز پیام فرزند پیامبر، آن قدر نبود که امروز هم جان شیعه را بیاشوبد؟
مگر صدی ناله ی زاده زهرا، آن قدر بلند نبود که هنوز دل شیعه را بسوزاند؟
مگر مصیبت پسر علی، آن قدر بزرگ و سنگین نبود که بری همیشه داغی تازه بر دل هی شیعیان بگذارد؟
یا امروز هم هر نوزاد شیعه که به دنیا پا می گذارد، بوی خیمه هی سوخته را در ین خاک کهن استشمام نمی کند؟
و بانگ ضجه نوزادی تشنه را در کنار رودی خروشان نمی شنود؟
یا ابر ین مصیبت و درد، آن قدر سیاه و گسترده نیست که آسمان و دل شیعه را تا روز قیامت هر لحظه بارانی کند و سیلاب خشم و کینه ی مقدس در سرزمین حیات و ممات شیعه بیافریند؟
یا حجم تنهیی آن قدر نیستکه هیچ همراهی و همدلی نتواند آن را پر کند؟
بری شیعه، هر روز عاشوراست و هر جا کربلا، و هر ماه محرم.
فروردین و اردیبهشت، ذی القعده و ذی الحجه، ژولی و ژانویه بری شیعه، محرم است.
مدینه و اصفهان و پاریس، همه بری شیعه کربلاست.
شنبه و دوشنبه و جمعه بری شیعه، «عاشورا».
هر صبح که برمی خیزد
قبضه ی شمشیری را در دستان خود می فشارد که از پدران خویش به ارث برده. و قطره اشکی از دیده می افشاند که از مادران سوگوار خود به یادگار گرفته است.
هر صبح که برمی خیزد
چشم منتظر به راهی می گمارد که روزگاری دراز از انتظار بارش ظهوری مبارک، ترک خورده و خشک شده است.
هر صبح که برمی خیزد
گوش به سکوت جاده ی بی انتها می خواباند که می داند طنین گام هیی آسمانی آن را به صحنه بی انتهی قیامت متصل می کند.
هر صبح که برمی خیزد
میوه شیرین زیارت را از شاخه هی عرش می چیند و دانه دانه کلمات نورانی آن را در کام دل می گذراند.
شیعه، هرجا که باشد در «خیمه گاه» حسین است.
و به هر سو که نگاه می کند، خیمه هی کربلا را می بیند
خیمه ی سیدالشهدا و خیمه ی قمر بنی هاشم؛
خیمه ی حبیب، خیمه مسلم؛ خیمه گاه محل انتظار است؛
انتظار پیکر، انتظار خونخواهی، محل تیز کردن شمشیر است. محل غسل شهادت، محل تلاوت قرآن، محل آماده شدن بری جان فشانی و یثار و ...
خیمه گاه محل مرور کردن درس هی معرفت است.
خیمه گاه محل پس دادن آموخته هی «احلی من العسل» است.
خیمه گاه، محل آزمون «انی سلم لمن سالمکم و حرب لمن حاربکم» است.
خیمه گاه، از آن روز برپا شد که خداوند پنج نام مقدس را به خطی از نور بر ساق عرش نوشت؛
آن روز که قامت آدم را به دست خویش برپا کرد؛
آن روز که شیطان در برابر حق گردن افراشت؛
آن روز که ابراهیم تبر به دست گرفت؛
آن روز که موسی قدم به نیل گذاشت؛
آن روز که نوح کشتی را به موج و طوفان سپرد؛ آن روز که یونس در دل ماهی نجوا کرد؛ آن روز که عیسی در مردگان آهنگ زندگی دمید و ...
و خیمه گاه ...
همچنان برپاست ...
«مقیدان تو از ذکر غیر خاموش اند
به خاطری که تویی دیگران فراموش اند
هزار سال گذشت از حکیت مجنون
هنوز مردم صحرا سیه پوش اند».
خیمه - اسفند 1381- شماره 1 - و خیمه گاه همچنان برپاست ...
