شهادت “عبدالله بن عفیف” به دست “عبیدالله بن زیاد” (۶۱ ق) //
نخستین اعتراض آشکار نسبت به جنایت عبید الله بن زیاد در شهادت امام حسین (علیه السلام) ، از سوى یکى از شیعیان کوفه به نام عبدالله بن عفیف برخاست . عبید الله بن زیاد پس از آن که اسیران واقعه ى کربلا را در مجلس خود با کلمات درشت و خشن ، مورد اذیت و آزار قرار داد و آنان را سرزنش کرد ، عبدالله بن عفیف که از شیعیان دلیر امیر مؤمنان و از زاهدان و عبادت پیشه گان کوفه بود ، همین که نعره هاى نفرت انگیز عبید الله را شنید ، به خشم آمد و پاسخ عبیدالله را داد . عبیدالله بن زیاد که انتظار چنین پیش آمدى را نداشت و خیال مى کرد که دیگر نفس در سینه هاى دوستان اهل بیت حبس شده است ، با تکبر و خود خواهى تمام دستور داد او را دستگیر کرده و به نزدش ببرند . تلاش مأموران حکومتى براى دستگیرى وى به خاطر حمایت افراد قبیله عبدالله ناکام ماند اما ، ماموران عبید الله شبانگاه به سوى خانه عبدالله بن عفیف هجوم آورده و او را از خانه اش به بیرون کشیده و با ضربات شمشیر به شهادت رسانیدند . جنایت کاران حکومتى ، سرش را از بدن جدا کرده و بدن او را به دار آویختند . بدین گونه نخستین جرقه اى که مى رفت کوفه را بار دیگر به حرکت درآورد و جنبش عظیمى را پى افکند ، به دست مزدوران پلید اموى به خاموشى گرایید . ولى شش سال بعد ، شیعیان کوفه و دوستداران اهل بیت انتقام خونش را از عاملان جنایت کربلا گرفتند و آنان را به دست مختار بن ابى عبیده ثقفى به اشد مجازات رسانیدند.
