خوش آمدید

اخلاق، يكى از مهمترین مباحث عمده دين و سیر إلی الله است و اینکه اسلام بر پایه سه اصل بسیار اساسی «احكام»، «اخلاق» و «اعتقاد» استوار بوده و تكميل ارزش‏هاى اخلاقى و رنگ و بوی الهی بخشيدن به صفات و رفتار انسان‏ها از اهداف عمده بعثت پیامبران الهی بوده است. تا جایی که پيامبر اعظم(صلى الله عليه و آله وسلم) نيز فرمودند: «انى بُعِثْتُ لُاتَمِّمَ مَكارِمَ الاخْلاقِ» یعنی؛ من مبعوث به رسالت شدم تا سطح اخلاق را بالا برده و کامل نمایم، بنابراین اخلاق و التزام به موازین اخلاقی طبق  روال و رویه پيامبران الهی است. مثل شكر حضرت داود و سليمان، صبر حضرت أيوب و زهد جناب زكريا و يحيى و عيسى، و صدق حضرت اسماعيل، و تضرع يونس و و نیز بقیه پیامبران(علیهم السلام)، که مرحوم طبرسی در مجمع البيان[1] ذیل تفسیر  آیه 90 سوره انعام[2] می فرماید: منظور از اقتدا نمودن آن حضرت است به صبر نمودن بر آزار و اذيت مردم جاهل و تبليغ رسالت نمودن چنان كه انبياء سلف صبر پیشه كردند و ابلاغ رسالت نمودند. و امام حسین(علیه السلام) نیز همانگونه که در زیارت وارث[3] بیان شده، وارث انبیاء الهی است.

اصلاح منش و کردار انسان­ها و پرورش كمالات اخلاقى و خصائص متعالى الهی در نهاد جان انسان‏ها، از مهمّ­ترین وظائف پیامبران و ائمه(علیهم  السلام) در رسالت و ابلاغ آنان بوده است. درس حقیقی اخلاق را از چه کسانی باید آموخت؟ از گفتار و کردار معصوم(علیه السلام). زیرا كه آنها اسوه‏اند و مظهر عالی­ترين خصال الهی ممکن در سرشت انسان. و مگر عاشورا غیر از  ظهور و تجلی خلق و خوى حسينى(علیه السلام) و مكارم اخلاق در کردار يك حجّت الهی و معصوم است؟!

واقعه كربلا و سخنان گهرباری که امام حسين(علیه السلام) و اهل بیت او داشتند و روحيات و خصلت­های نمودی كه از حماسه سازان جاوید عاشورا به یادگار است، منبع عظیمى براى تربیت نفوس و آموزش اخلاق و الگو گرفتن در زمينه تهذیب و خودسازى، سلوك دینی، سیاسی، اجتماعى و عالی­ترین نوع كرامت انسانى است.

مباحثی چون صبر و استقامت، توکّل، ايثار، شجاعت، فتوّت و جوانمردى، عزّت، وفا، وارستگى از تعلّقات دنیوی، همدردى، غیرت، جهاد اکبر، خداجويى و کرامت انسانی، تنها گوشه کوچکی از «پیامها و درس­های اخلاقی» در واقعه جاویدان عاشورا است و می­توان به جرأت گفت که عاشورا تجلی­گه عرفان و اخلاق الهی است که در این مورد شاید بتوان گفت که یکی از مصادیق قول محمد حسین صفای اصفهانی نیز باشد:

تجليگه خود کرد خدا ديده ما را                           درين ديده در آئيد و ببنيد خدا را
خدا در دل سودا زدگانست بجوئيد                       مجوئيد زمين را و مپوئيد سما را
گدايان در فقر و فنائيم و گرفتيم                          به پاداش سر و افسر سلطان بقا را
بلا را بپرستيم و برحمت بگزينيم                          اگر دوست پسنديد پسنديم بلا را
طبيبان خدائيم و بهر درد دوائيم                           به جائيکه بود درد فرستيم دوا را
ببنديد در مرگ وز مردن مگريزيد                      که ما باز نموديم در دار شفا را
گدايان سلوکيم و شهنشاه ملوکيم                        شهنشاه کند سلطنت فقر گدا را
حجاب رخ مقصود من و ما و شمائيد                                                                  شمائيد ببينيد من و ما و شما را[4]