روز لبیک یا حسین
چشمانم را باز می کنم و به خودم تکانی می دهم. حالم از شب گذشته خیلی بهتر است، شبی که شاید سخت ترین ساعت های عمرم من را در خود داشت! بچه ها مشغول آماده سازی کلیپ مخصوص اربعین هستند. چند ثانیه ای طول می کشد تا متوجه شوم امروز دقیقا همان روز موعود است و من ذره ای نزدیک به خورشید هستم ... سالهای قبل را به یاد می آوردم آن روزهایی که صبح اربعین اولین کاری که می کردم غبطه خوردن به زائران خورشید بود...

غوغای بهشت ...

ورودی های شهر مملو از جمعیت است، تمام دنیا را انگار ریخته اند در کربلا! چشم مان هنوز از گنبد حرم عباس فرزند علی (ع) برداشته نشده است، اشک می ریزیم و البته سینا - که میدانم یک رگ آذری دارد! - پابرهنه به سوی حرم قدم بر می دارد... پابرهنه زیباتر است... کفش ها را در می آوریم و به سمت حرم قدم بر میداریم... سیل جمعیت به سمت بین الحرمین در حرکت است و ما دقیقا نمی دانیم که باید کجا برویم! خطوط ارتباطی و تلفن ها قطع است و ما در این شهر به ظاهر کسی را نداریم؛ گفتم به ظاهر چون همه کس و کار عالم امکان اینجا حرم دارد...

مسیر را بچسب!

صبح جمعه از راه می رسد در حالی که ما امشب را دیگر مثل شب قبل ناشیانه سپری نکرده ایم! صبح ساعت 4 گوشی ام زنگ می زند و بیدار می شوم، حس لذتی بخشی است که از گوشی دارای سیستم عامل اندرویدت فقط به عنوان دوربین و ساعت استفاده کنی! هوای سحر بیابان در عین سرما لذت بخش است،  قطره های شبنم روی مان نشسته است. بچه ها را بیدار می کنم تا مسیر را به سمت کربلا ادامه دهیم.

در پناه حسین ایم !

ساعت از نیمه شب گذشته است و ما سه نفر بیداریم!

البته افراد بیدار فقط ما نیستیم و خیلی ها هم شبانه دارند پیاده روی میکنند. قبلا هم گفته بودم که تمام طول مسیر در تمامی ساعات شبانه روز تردد وجود دارد حالا زیاد و کمش فرق میکند. آماده می شویم برای خواب و هنوز دست از خنده بر نداشته ایم! نمی دانم دلیل خنده هایمان چیست! شاید از خستگی زیاد باشد! بعد از چند دقیقه ی شاد(!) آرام میگیریم و من پتو را روی سرم میکشم تا گرم تر شوم که صدای آرام سینا به گوشم می رسد.

امانتی حرم کجاست؟!

از جایی که پیاده شده ایم تا حرم چند دقیقه ای راه است... فرصت خوبی است که خودم را آماده کنم برای دیدار پدر خلقت و خورشید بی همتای اهل بیت (ع). شهر بیش از حد شلوغ است.از دوستم می پرسم : ساک و وسایل رو چیکار کنیم؟ جوابش جالب است: "میدیم امانات حرم!" جوابش قانع کننده است ولی اصلا به آن خوشبین نیستم! از خیابانی می گذریم که آغاز مسیر پیاده روی اربعین است، جمعیت به سمت کربلا می روند... دل توی دلم نیست، می دانم که باید ابتدا از پدرش اجازه بگیریم...آن چند جوان تهرانی هنوز همراهمان هستند و با تعجب شهر را نگاه می کنند، اصلا مسیر را بلد نبودند و همراه جمعیت داشتند می رفتند طرف کربلا که صدایشان کردیم!

زائر ها دزدیده می شوند !!

به چند نفر از نزدیکانم پیامک "رد شدم" را ارسال می کنم، می دانم که این عملا آخرین ارتباط من با آنهاست. ساعت نزدیک ده شب می شود و مثل همه مردم باید راه بیافتیم سمت نجف. البته خیلی از مردم دفعه اولی است که اصلا حضور در جایی غیر از شهرشان را تجربه می کنند و به همین خاطر خیلی ها می روند طرف کربلا! یعنی پیاده روی اربعین را خیلی ها اصلا نشنیده اند...
و اما من راستش در عمق قلبم اینقدر خوشحال بودم که دلم می خواست فریاد بکشم! بعد از سالها دوری حالا دارم به سمت خورشیدی می روم که مدتهاست برای رفتن به سمت او بیتابم.. اینبار اما سبکبار مثل یک پر، مثل یک قطره وسط رودخانه...

سفرنامه کربلای معلا (پیاده روی اربعین حسینی) آذر ماه 1393

لازم نوشت :) : همیشه معتقد بودم که خورشید در آسمان نیست! در کربلاست. خورشیدی که جاذبه ای عجیب دارد و کافی ست که در معرض تابش همگانی اش قرار بگیری... آن وقت آن جاذبه تو را به طرف خود خواهد کشید.خورشیدی که در ایام اربعین آنچنان می درخشد که تمام دنیا برای چند روز معطل می ماند و نگاهش می کند. آنها که به طرف خورشید می روند ذره هایی نورانی اند که به سوی روشنایی راه افتاده اند. جاده های درخشان منتهی به کربلا پر است از ذره هایی که دیگر مال خود نیستند... نورند و به سمت منبع ابدی گرما و روشنایی حرکت می کنند.
و اما این نوشته.

نجف- به ما اطمینان می دهد که می توانیم به آنها اعتماد کنیم، گوشی را به من می دهد، آن طرف خط «عمو علی» سعی دارد من را راضی کند که امشب در منزل «نور» اقامت کنیم. به گزارش خبرنگار اعزامی مهر به عراق،  تاریکی شب شهر را فرا گرفته است، چند ایرانی آدرسی مطمئن می دهند برای اسکان ۳ خانم ولی گویا آدرس خارج از شهر است. از مردی عراقی که در موکب خدمت رسانی می کند جویای آدرس می شویم وقتی متوجه می شود که به دنبال جای خواب هستیم اصرار می کند که امشب را میهمان خانه او باشیم. قبول نمی کنیم به آدرس و شماره ای که داریم نگاه می کند، با شماره تماس می گیرد جای خواب پر شده است، اما گفتن این حرف به ما برای او که جز یکی دو کلمه فارسی نمی داند کار دشواری است در نهایت با تلفن همراهش در جست و جوی کسی است که فارسی بلد باشد.

راهپیمایی اربعین حسینی چند سالی است که به محلی برای نمایش حضور میلیونی و مشتاق عاشقان امام سوم شیعیان تبدیل شده است . در این جریان عظیم، پرشور و باشکوه نه تنها می‌توان در هر لحظه به تماشای هزاران هزار انسان واله و شیدا و عاشقی نشست که برای رساندن خود به یار سر از پانشناخته و هر کدام به نحوی؛ برخی با یک پا و عصایی در دست، برخی روی ویلچر، برخی با پشت خمیده برخی نوزاد در بغل و ... سختی یک پیاده‌روی طولانی را به جان خریده‌اند، بلکه اتحاد و همدلی و همکاری بین دستگاهی برای خدمات‌دهی به این کاروان عشق را هم می‌توان یکجا مشاهده کرد؛ همکاری و همدلی و وفاقی که در روزهای عادی سال کمتر می‌توان نظیرش را در کشورمان و هر جای دیگری مشاهده کرد.