احاديث , سخنان تصادفي امام رضا (ع)

آيا امام رضا عليه‏السلام با اهل بيت‌عليهم‌السلام و فرزندان خود به خراسان آمدند؟

مأمون، امام رضاعليه‏السلام و جمعي ازبزرگان آل ابي طالب را به اجبار از مدينه فرا خواند و سرانجام نيز جمعي از علويان، آن حضرت را همراهي كردند؛1 البته اين امر به معناي همراهي خاندان نزديك امام نيست؛ بلكه متون روايي ما از نيامدن خانواده و فرزند امام، گزارش مي‌دهد. امام رضاعليه‏السلام به حسن بن علي وشاء فرمود: زماني كه مي‏خواستم از مدينه خارج شوم، خانوادة خود را جمع كردم و از آنان خواستم كه براي من گريه كنند تا صداي آنان را بشنوم؛ سپس گفتم: «من ديگر هرگز به ميان خانواده‏ام باز نخواهم گشت».2
بيان اين نكته از زبان اميه بن علي نيز شنيدني است:
در سالي كه امام رضاعليه‏السلام حج‏ به جاي آورد، سپس‏ به خراسان رفت، من در مكه همراه امامعليه‏السلام بودم و امام جوادعليه‏السلام نيز همراهش‏ بود. امام عليه‏السلام با خانة كعبه وداع كرد و وقتي طوافش تمام شد، به طرف مقام ابراهيم رفت و در آن جا نماز گزارد و حضرت جوادعليه‏السلام بر دوش موفق (غلام حضرت) طواف داده مي‏شد. حضرت جوادعليه‏السلام به طرف حجر اسماعيل رفت؛ در آن جا نشست‏ و اين امر، مدتي طول كشيد. موفق به او گفت: جانم به فدايت ‏باد! برخيز. او فرمود: برنمي‏خيزم؛ تا وقتي كه خدا بخواهد و در چهره‏اش غم نمايان شد. موفق خدمت امام رضاعليه‏السلام آمد و گفت: جانم به فدايت‏ باد! جوادعليه‏السلام در حجر نشسته، برنمي‏خيزد. امام رضاعليه‏السلام به طرف حضرت جوادعليه‏السلام آمد و فرمود: برخيز اي حبيب من! حضرت جوادعليه‏السلام فرمود: چگونه برخيزم؛ در حالي كه شما با كعبه چنان وداع مي‏كنيد كه گويا هرگز به سويش باز نمي‏گرديد؟ [براي بار سوم] امام رضاعليه‏السلام فرمود: برخيز اي حبيب من! حضرت جوادعليه‏السلام برخاست.3

موسم حج رسيده بود و مسلمانان از راه هاي دور و نزديک خود را به خانه خدا رسانده بودند تا عبادتش را در جوار خانه اش به جاي آورند. در مسجدالحرام غوغايي بود و حضورجمعيت مسلمانان که همه در حال عبادت بودند، به آن حال و هوايي خاص داده بود. مرد همراه عده اي ديگر از مسلمانان به زيارت خانه خدا آمده بود. او هم مانند خيلي هاي ديگر حال و روز خوبي نداشت.
آن زمان، هنگامي بود که امام موسي کاظم(ع) به دست عباسيان مسموم و چراغ تابان زندگي اش در 55 سالگي خاموش شده بود.
امام رفته بود و خيلي ها را از فضل و دانش خود بي نصيب کرده بود و اين چيزي نبود که به فراموشي سپرده شود. مرد همان طور که دور خانه خدا مي چرخيد، امام رضا(ع) را ديد و در همان حال پرسشي از ذهن او گذشت: «آيا شخصي هست که اطاعت او بر ما واجب باشد؟»
براي لحظه اي خودش هم از سؤالي که از ذهنش گذشته بود، متعجب شده و مانده بود که چرا در آن لحظه اين سؤال به ذهنش رسيده بود. مي خواست قدمي ديگر بر دارد که نگاه مهربانانه امام او را به ايستادن واداشت. امام همان طور که با نگاه مهربانش او را از نظر مي گذراند، لب باز کرد و گفت: «به خداوند بزرگ سوگند، من آن کسي هستم که اطاعتش واجب است.»
مرد حالا متعجب امام را نگاه مي کرد. براي لحظه اي از گفتن باز مانده بود. از ذهنش گذشت که: «اين سؤال فقط از ذهن من گذشته بود و هيچ کس از آن خبر نداشت». مرد با خود انديشيد: «اين سؤال را شيطان در ذهن من انداخت، چرا اين سؤال را از خودم کردم» و بعد هم در حالي که مي شد پشيماني را در چهره اش ديد، به امام گفت: «آقا عذر خواهم، پشيماني ام را بپذيريد» و قبل از آنکه امام چيزي بگويد، سر بر شانه امام گذاشت و دانه هاي اشک صورتش را خيس کرد...

نقشه بزرگ شده است و وسيع آن قدر که پيدا کردن يک نقطه ديگر کار ساده اي نيست، حتي براي من که گذرم اين جا هميشگي است و دائم ... هوا سرد است، اما نسيم اين جا به همان اندازه که بهاري است به همان ميزان رخوت انگيز است و لطيف! ديگران را نمي دانم اما براي من اين جا هميشه همين قدر روشن بوده است...
نگاه مي کنم تا ورودي ها راهي نيست اما تا خودم چرا، اين هم از خاصيتهاي حرم است که هر کس و هر کجا که باشي، تو را از خودت فاصله مي اندازد، بايد مثل من چند سال تمام لذت دويدن توي صحن ها و رواق ها را تجربه کرده باشي تا حس کني نزديکي به او يعني فاصله از همه چيز...
***

 شش مدال رنگارنگ مسابقات مختلف اسكي توسط اسكي‌باز ملي‌پوش كشور به موزه‌ي مركزي آستان قدس رضوي اهداء شد.

 اين مدال‌ها كه توسط حسين كلهر به موزه آستان قدس رضوي اهداء شده يك نقره‌ و دو برنز جام‌هاي جهاني اسكي روي چمن در سال‌هاي1386، 1387و 1391 در ايران، برنز مسابقات بين‌المللي اسكي روي برف تركيه در رشته‌ي آلپاين(مارپيچ كوچك) متعلق به سال 1378 و هم‌چنين مدال‌هاي نقره و برنز مسابقات مقدماتي قهرماني دنيا در رشته‌ي مارپيچ بزرگ كه در سال 1384 و در ديزين تهران برگزار شد، را شامل مي‌شود.