احاديث , سخنان تصادفي امام رضا (ع)

قرآن کريم، آخرين کتاب آسماني و کامل ترين متن فرود آمده از عالم قدس، براي هدايت افراد بشر از جانب خداي تعالي بر رسولگرامي اش است که در بردارنده روح کليه کتابهاي آسماني بوده، و به هيچ وجه خلل يا نقص و زيادتي هم در آن صورت نگرفته و نخواهد گرفت. عصر نزول اين کتاب نوراني، همزمان با کمال بلوغ بشر در ادبيات و شعر بود، به طوري که اين زمان را مي توان هنگامه طغيان معاني زيبا و ظريف درآوردگاه سخن دانست. اما همين که قرآن کريم نازل شد، با اشاره هاي مبارزه طلبانه خويش « و اگر شما را در قرآني که ما بر محمد بنده خود فرستاديم، شک و ترديدي داريد، اگر مي توانيد يک سوره مثل آن را بياوريد.» تمام غوغاي پيچيده در ذهن و قلب سخنوران عرب به خاموشي گراييد. افزون بر آن، بر دکان بلاغت و فصاحت ماندگار از عصر جاهلي هم قفل طاعت زد پيامبر(ص) همواره توصيه اين کتاب آسماني را نموده، تا جايي که در سخني فرمودند: «من دو چيز گرانبها را در ميان شما مي گذارم: يکي قرآن، و ديگري اهل بيتم.» علاوه بر آن نيز، وجود مبارک و مطهر حضرات معصومين(ع) بخصوص حضرت رضا(ع) هم سفارش به تدبر و خواندن، و حضور آن را در زندگي مسلمانان نموده اند.

شميم شمايل شادي، شبنم شورانگيز شيدايي، شيارهاي رنگين عاطفه بر چهره بشريت، شکوه شگرف و ژرف محبت، شب چهره هاي شفابخش مهر و ولا، جشن تولد خورشيد زيباي معنا، شکر شکر در باديه سينه ها، شاخص برجسته فرزانگي ها، شيريني پيوستن دل ها و جان ها به اقيانوس سرشار از برکت ولايت و هدايت و امامت، همه و همه از يک اتفاق بزرگ حکايت دارند. آن ها که روزها و شب ها، دل خويش را با گوهر صفا و انتظار و وفا، جلا داده اند، هم اينک در جست و جوي يافتن توفيق براي حضور در جشن ميلاد نور و پيوستن به متن و حاشيه سرورند! همه، دل هاي خويش را مهتابي کرده اند تا پيوستگي خويشتن خويش را به هشتمين خورشيد اعتلابخش آرمان مهر و اميد و آيين، به اثبات برسانند.
اکنون همه مردمان، دستهاي دل شان را به سمت آبي کاشي ها و تلالو آيينه ها و گنبد و ضريح طلا، بالا برده اند، تا از پرتو وجود شريف و نازنين فخر ايران زمين، امام و پيشواي اهل يقين، نورمبين، حضرت امام علي بن موسي الرضا عليه السلام بهره مند شوند.
قافله و دلهاي ما و شما در پيمايش اين وادي زيبا و با صفا، به راه و پابرجا باد!

ديروز با بابا بزرگ رفتم حرم امام رضا(ع). بابا بزرگ خيلي پير است و نمي تواند خوب راه برود، براي همين کمکش کردم تا يک گوشه بنشيند. بابا بزرگ خيلي پير شده و زود خسته مي شود، براي همين رفتم و يک ليوان آب برايش آوردم تا خستگي اش در برود. بابا بزرگ خنديد و آب را خورد و بعد گفت: من مي خواهم کمي زيارت نامه بخوانم.
من مي دانستم که چشم هاي بابا بزرگ خيلي ضعيف است و نمي تواند ببيند، براي همين گفتم: بگذاريد کمکتان کنم.
يک زيارت نامه برداشتم و با صداي بلند براي بابا بزرگ خواندم. بابا بزرگ هم گوش مي کرد و پشت سر من تکرار مي کرد. بعد از آن به بابا بزرگ کمک کردم براي نماز وضو بگيرد. وقتي نماز بابا بزرگ تمام شد، ديگر خيلي دير شده بود و بايد بر مي گشتيم خانه.
من دلم مي خواست بيشتر بمانم و بروم ضريح امام را زيارت کنم. اما بابا بزرگ خيلي پير بود و نمي توانست با من بيايد، براي همين قبول کردم با او به خانه برگردم. وقتي از حرم بر مي گشتيم، بابا بزرگ خيلي خوشحال بود و به من گفت: خيلي کمکم کردي پسرم! اميدوارم زيارتت قبول باشد.
با خوشحالي لبخند زدم و گفتم: ان شا ا...

اگر به زيارت اهل قبور مي آييد هر قدم شما به سوي مزار اين بزرگواران اجر و پاداشي در نزد خداوند دارد» مردمک چشمانش از روي تک تک واژه هاي اين تابلو مي گذرد. نرم نرمک بايد راه برود تا حس باران شدن را در وقت نم نم باريدن بچشد. نگاهش را به زمين دوخته است. سرش را به زير مي اندازد. چشمان از بار گناهان باراني شده است. صداي چکه چکه قطرات باران را در دلش مي شنود. باور مي کند که بخشيده شده است. سرش را که بلند مي کند گنبدي را به شکوه آرزوها و دعاهايش مي بيند که انوارش، روزنه اميد را در دلش مي روياند و باور مي کند که بخشيده شده...
هميشه به خودش قول مي داد که با ادب به زيارت بيايد تا از پرتو اين ادب، روزنه معرفت جان بگيرد و قد بکشد؛ تا ارتفاع انسانيت. اين نه فقط حکايت او، بلکه حکايت خيلي هاست که به دنبال زيارت با معرفت هستند.علامه مجلسي مي گويد: زيارت حضرت رضا(ع) در روزهاي مقدس اسلامي افضل است؛ خصوصاً روزهايي که اختصاص به آن حضرت دارد. مثل روز ولادت( 11 ذي القعده) و روز شهادت آن حضرت (مطابق مشهور آخر ماه صفر) سپس از کتاب اقبال مرحوم سيد بن طاووس استحباب زيارت آن حضرت را در روز 23 ذي القعده (طبق روايتي روز شهادت آن حضرت) نيز نقل مي کند. روزي که به «روز زيارتي حضرت رضا(ع)» در فرهنگ مردم ما جا گرفته است.

حالا امام در شهر سرخس بود و البته روزها روزهاي خوبي نبود. امام تحت نظر بود و دوستان او نمي توانستند آزادانه به ديدار او بروند امام حالا چون پرنده اي بود در قفس مأمون. مأمون از امام مي ترسيد از اينکه امام روز به روز نزد مردم عزيزتر مي شد و از اينکه مردم آن همه امام را دوست داشتند. مأمون هر کاري مي توانست انجام مي داد تا او را نزد مردم بد جلوه دهد مي خواست مردم به امام بي اعتنا شوند و ديگر او را دوست نداشته باشند.

پرده‌ی اول؛ علی: دل من

تصمیم به ازدواج گرفته بودم ولی جرأت نمی‌کردم این مطلب را به سرورم بگویم، اما شب و روز در فکر آینده‌ی خود بودم،  ا اینکه یك روز كه پیش حبیبم بودم به من گفت: علی جان! با ازدواج چطوری؟ من كه سرم پایین بود، زیر چشمی می‌دیدم كه پیامبر چه لذت پدرانه‌ای می‌برند از اینكه به دامادی من فكر می كند. با خجالت، آهسته گفتم: رسول خدا خود داناتر است.  اما دلم عین سیر و سركه می‌جوشید، نگران بودم. آخر من دلم را به ناز دلبری باخته بود و می‌ترسیدم كه حضرت كسی دیگری را به من پیشنهاد دهد. در قبیله ما، قریش، دختر كم نبود، اما آنكه دل مرا برده بود از آنان نبود. نگران بودم.