یک فرضیه این است که عامل این بیماری ژنتیک است. مشاهده 50 مورد این بیماری نشان داد که این بیماری بیشتر در منطقه میِن متمرکز است. 14 مورد از این بیماری هم در 4 خانواده دیده شد. در یکی دیگر از موارد خانواده‌ای بودند که پدر، دو پسر و دو نوه این رفتار را نشان می‌دادند. همچنین این احتمال وجود دارد که این بیماری مربوط به یک شخصیت فرهنگی و عادت باشد. تمام بیماران چوب‌برهای کانادایی- فرانسوی بودند.

 این جامعه کوچک به آنها اجازه می‌داد برای تطبیق چنین واکنشی را نشان دهند. آنهایی که این اختلال نادر را دارند یک واکنش ترس بیش از اندازه دارند. به این معنی که پاسخ سیناپسی مغز آنها به صداهای بلند و ناگهانی باعث واکنشی می‌شود که موجب ترشح بیش از حد آدرنالین شده و باعث پرشی می‌شود که اغلب تجربه کرده‌‌اند. تعدادی مسیر عصبی در واکنش ترس وجود دارد و یکی از آنها می‌تواند مسئول این واکنش در افراد مبتلا به این بیماری باشد.

دکتر بیرد گزارش می‌دهد
به یکی از افراد مبتلا در حالی که نشسته بود و چاقو در دست داشت گفته شد چاقو را بیندازد و او خیلی سریع این کار را کرد. در همین لحظه او دوباره می‌خواست دستور را تکرار کند برای همین پیپش را انداخت. جالب است که لزومی ندارد این صدا از جانب انسان باشد. هر سر و صدای ناگهانی و غیرمنتظره مانند انفجار یا شلیک گلوله یا به هم خوردن پنجره موجب می‌شود این افراد تمام علائم یا بخشی از آن را نشان دهند. این موضوع زمانی که آنها تبر یا چاقو در دست دارند خطرناک است. تمام مبتلایان می‌گویند که در لحظه باید بپرند اما آنها از این موضوع ناراحت هستند.

هیچ چیز معلوم نیست!
در کل چیز زیادی درباره بیماری مردان فرانسوی معلوم نیست. تنها چیزی که معلوم است این است که این بیماری، یک بیماری بسیار نادر است که معلوم نیست از کجا آمده یا اینکه چه کسانی ممکن است به آن مبتلا شوند. شاید به دلیل همین هم هست که بعد از این همه سال نامش هنوز هم «مردان فرانسوی مین که می‌پرند» باقی‌مانده است.

وقتی می‌ترسند چه کار می‌کنند؟
علائم بیماری مردان فرانسوی معمولا از دوران نوجوانی بروز می‌کند. افرادی که مبتلا به این بیماری هستند واکنش‌های اغراق‌آمیز و غیرطبیعی از خود نشان می‌دهند، داد می‌زنند، دستان‌شان را حرکت می‌دهند،‌ می‌زنند یا اشیا را پرت می‌کنند. این واکنش‌ها بر اثر محرک‌های ناگهانی و غیرمنتظره مانند سروصدا یا تماس فیزیکی ایجاد می‌شود. در ادامه این واکنش فرد ممکن است کلماتی را تکرار کند یا به صورت غیرارادی حرکاتی را تقلید کند.

تشخیص و درمان بیماری چگونه است؟
تشخیص این اختلال براساس یک ارزیابی دقیق بالینی،‌ گرفتن سابقه بیمار و انواع آزمایش‌های تخصصی انجام می‌شود اما بعد از مشخص شدن بیماری متاسفانه هیچ درمان خاصی برای این افراد وجود ندارد. حذف عامل ایجاد ترس یا هیجان می‌تواند در کاهش این عوامل بسیار موثر باشد. نکته مهم آن است که با بالا رفتن سن این علائم کاهش پیدا می‌کند، هرچند با استرس و اضطراب تشدید می‌شود نظر شما چیست.