خوش آمدید

ابو خیثمه گوید:

کانَ الْحَسَنُ بْنُ عَلىٍّ علیهماالسلام اِذا قامَ اِلَى‏الصَّلاةِ لَبِسَ أَجْوَدَ ثِیابِهِ…

امام حسن علیه‏ السلام وقتى به نماز مى‏ایستاد بهترین لباسهایش را مى‏پوشید. سؤال شد: چرا بهترین لباسهایتان را مى‏پوشید؟ فرمودند: خداوند زیباست و زیبایى را دوست دارد.

بحارالانوار، ج 83 ص 175 ح 2

امّ موسى گوید:

کانَ الْحَسَنُ بْنُ عَلىٍّ علیهماالسلام اِذا آوى اِلى فِراشِهِ بِاللَّیْلِ اَتى بِلَوْحٍ مَنْقُوشٍ فیهِ سُورَةُ الْکَهْفِ فَیَقْرَأُها.

امام حسن علیه‏ السلام وقتى شب به رختخواب خود مى‏ رفت، لوح منقوشى مى‏ آورد که سوره کهف در آن نوشته شده بود و آن را مى‏ خواند.

تاریخ ابن عساکر، ص 144

عمیر بن اسحاق گوید:

ما تَکَلَّمَ عِنْدى أَحَدٌ أَحَبَّ اِلَىَّ اِذا تَکَلَّمَ أَنْ لایَسْکُتَ مِنَ الْحَسَنِ بْنِ عَلِىٍّ علیهماالسلام وَ ما سَمِعْتُ مِنْهُ کَلِمَةَ فُحْشٍ قَـطُّ.

کسى نزد من [نیکو گفتارتر] از امام حسن علیه‏ السلام نبود تا آنجا که هرگاه سخن مى‏ گفت دوست داشتم سخنش به پایان نرسد و سکوت نکند و هرگز کلمه زشتى از او نشنیده ‏ام.

نظم درر السمطین: 201

فیض کاشانى روایت مى‏کند که:

وَ کانَ الْحَسَنُ علیه‏ السلام یَمُرُّ بِالسُّؤّالِ وَ بَیْنَ أَیْدیهِمْ کَسْرٌ فَیَقُولُونَ هَلُمَّ إلَىَّ الْغَداءَ یَا ابْنَ رَسُولِ‏اللّه‏ِ وَ هُمْ جُلُوسٌ عَلَى الطَّریقِ، فَکانَ یَنْزِلُ عَلَى الطَّریقِ وَ یَأْکُلُ مَعَهُمْ وَ یَقُولُ: انَّ اللّه‏َ لایُحِبُّ الْمُسْتَکْبِرینَ.

حضرت امام حسن علیه‏ السلام گهگاهى در میانه راه به گدایان برخورد مى‏کردند که نشسته و چند تکه نان مى‏خوردند، آنان حضرت را دعوت مى‏کردند و امام حسن نیز مى‏نشست و از غذاى آنان مى‏خورد و مى‏فرمودند: خدا مستکبران را دوست ندارد.

محجة البیضاء ج 4 ص 33

ابن شهر آشوب نقل مى‏کند که:

کانَ الْحَسَنُ علیه‏ السلام اِذا بَلَغَ بابَ الْمَسْجدِ رَفَعَ رَأْسَهُ وَ یَقُولُ: اِلهى ضَیْفُکَ بِبابِکَ، یا مُحْسِنُ قَدْ أَتاکَ الْمُسى‏ءُ، فَتَجاوَزْ عَنْ قَبیحِ ما عِنْدى بِجَمیلِ ما عِنْدَکَ، یاکَریمُ.

هرگاه امام حسن علیه‏ السلام به درب مسجد مى‏رسیدند، سرشان را بلند کرده مى‏گفتند: خدایا میهمانت درِ خانه‏ات ایستاده، اى احسان‏کننده! گناهکار نزد تو آمده، از گناهان زشتى که در نزد من است به آن زیبایى که در نزد توست در گذر، اى بخشنده.

مناقب، ج 3 ص 180، بحارالانوار، ح 43 ص 339

راوندى گوید:

اِنَّ الْحَسَنَ علیه‏ السلام کانَ اِذا فَرَغَ مِنَ الْفَجْرِ لَمْ یَتَکَلَّمْ حَتّى تَطْلَعَ الشَّمْسُ.

امام حسن علیه‏ السلام بعد از فراغت از نماز صبح تا طلوع آفتاب با کسى صحبت نمى‏کردند[مشغول عبادت و ذکر بود.]

مناقب، ج 4 ص 14، بحارالانوار، ج 43 ص 339

امام حسن علیه‏ السلام فرمودند:

عَلَّمَنى جَدّى رَسُولُ اللّه‏ِ صلى ‏الله ‏علیه‏ و ‏آله کَلِماتٍ أَقُولُهُنَّ فى‏الْوَتْرِ: 
«اَللّهُمَّ اهْدِنى فیمَنْ هَدَیْتَ، و عافِنى فیمَنْ عافَیْتَ، وَ بارِکَ لى فیما أَعْطَیْتَ...»

جدّم رسول اللّه‏ صلى‏ الله‏ علیه ‏و ‏آله کلماتى به من آموخت که در قنوت نماز وتر مى ‏خوانم: 
«خدایا مرا هدایت کن در میان کسانى که هدایت کردى، و عافیت ده در میان کسانى که عافیت دادى و آنچه به من عطا کردى مبارک گردان...»

معجم الکبیر، ج 3 ص 73 ح 2703

نجیج گوید:

رَاَیْتُ الْحَسَنَ بْنَ عَلىٍّ علیه‏ السلام یَاکُلُ وَ بَیْنَ یَدَیْهِ کَلْبٌ، کُلَّما أَکَلَ لُقْمَةً طَرَحَ لِلْکَلْبِ مِثْلَها، فَقُلْتُ لَهُ: یَا بْنَ‏رَسُولِ‏اللّه‏ِ أَلا أَرْجِمُ هذَا الْکَلْبَ عَنْ طَعامِکَ؟ قالَ علیه‏ السلام : دَعْهُ اِنّى لاََسْتَحْیى مِنَ‏اللّه‏ِ أَنْ یَکُونَ ذُورُوحٍ یَنْظُرُ فى‏وَجْهى وَ أَنَا آکُلُ ثُمَّ لا أُطْعِمُهُ.

دیدم امام حسن علیه‏ السلام غذا مى‏خورد و سگى مقابلش بود، هر لقمه‏اى که حضرت میل مى فرمود، لقمه‏اى نیز براى سگ مى‏انداخت، عرض کردم: اى فرزند پیامبر آیا این سگ را برانم ؟ فرمودند: رهایش کن. از خدا حیا دارم که طعامى بخورم و جاندارى مقابلم ایستاده باشد و نگاه کند و بـه آن غذا ندهم.

مسند امام مجتبى علیه‏ السلام، ص 130

امام حسن علیه‏ السلام زیاد به این شعر تمثّل مى‏ فرمودند:

یا أَهْلَ لَذّاتِ دُنْیا لابَقاءَ لَها 
اِنَّ اغْتِرارا بِظِلٍّ زائلٍ حُمُقٌ

اى آنان که دنبال لذات ناپایدار دنیا هستید، 
فریب خوردن و مغرور شدن به سایه ناپایدار، حماقت و بى‏خردى است.

بحارالانوار، ج 73 ص 123 ح 111

شیخ مفید مى‏ گوید:

لَمَّا اسْتَقَرَّ الصُّلحُ بَیْنَ الْحَسَنِ علیه‏ السلام وَ بَیْنَ مُعاوِیَةَ خَرَجَ الْحَسَنُ علیه‏ السلام إلَى الْمَدینَةِ فَأَقامَ بِها کاظِماً غَیظَهُ، لازِماً بَیتَهُ، مُنْتَظِراً لاِرِ رَبِّهِ عَزَّوَجَلَّ إلى أَنْ تَمَّ لِمُعاوِیَةَ عَشْرُ سِنینَ مِنْ إمارَتِهِ.

بعد از صلح امام حسن علیه‏ السلام و معاویه، حضرت به مدینه برگشت و مدت ده سال از حکومتش را در آنجا اقامت گزید در حالی که خشمش را فرو برده و در خانه نشسته و منتظر تقدیر الهى بود

ارشاد 191، بحارالانوار 44: 157 ح 26