خوش آمدید

من زمستانی را آرزو دارم که بارانش فقط برای شستن دلتنگی ها و غم های تو باشد .

ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺍ؛
ﯾﮏ ﺫﻫﻦ ﺁﺭﺍﻡ...
ﯾﮏ ﺗﻦ ﺳﺎﻟﻢ...
ﯾﮏ ﺧﯿﺎﻝ ﺭﺍﺣﺖ...
ﯾﮏ ﺭﻭﺯﻗﺸﻨﮓ...
ﯾﮏ ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺵ...
ﯾﮏ ﺧﻮﺷﯽ ﺍﺯ ﺗﻪ ﺩﻝ...
ﻧﺼﯿﺐ من و دوستاﻧﻢ ﮐﻦ،،،

امیدوارم هر برفی که از آسمون میاد یه غم از دلت کم کنه، انقدر که دیگه هیچ غمی نداشته باشی...
زمستان مبارک...

نمی خوام خش خش این برگا زیر پام تموم شه، نمی خوام نم نم بارون تو غروبای ابری تموم شه، نمی خوام غروبای نارنجی آسمون‌تموم شه...اما همه ی اینا یه طرف...اون خرپ خرپ برفی که تو زمستون با پوتین از روشون رد میشیم یه مزه دیگه داره....زمستان خوش آمدی...

چه ساده لوحانه به امید پایان پاییزیم. چه خوش باورانه می گوییم: چرا پاییز تمام نمیشود.

چه ساده لوحانه نمی دانیم پایان پاییز تازه اول زمستان است.

دوست دارم برگردم اون دوران که بابام بیدارم می کرد و می گفت:

پاشو ببین چه برفی اومده

زمستان مبارک

دوباره رسید فصل زمستان
بی برگم همچون درختان
راه میرم من زیر برفا 
می افتم باز یاد اون حرفا
عشق را کرده ای جمع یا که منها
این میان من مانده ام دوباره تنها

حرف تازه ای ندارم 
فقط زمستان درراه است....
کلاه بگذار سر خاطراتی که یخ زده اند
شاید یادت بیفتد جیبهایت را 
که وقتی دستهایم مهمانشان بودند

مـــــن خدای زمستون رو دوست دارم!

شبهای زمستون اينقدر طولانی هست كه آدم اين فرصت رو داره كه به آسمون نگاه كنه و خدا رو صدا كنه.
خدايی كه پنهان نيست، خدايی كه آشكار است.
خدايي كه همين نزديكی‌هاست و من می‌تونم صداش كنم، باهاش حرف بزنم و ازش چيزی بخوام بي آنكه خجالت بكشم.
مي تونم حضورش رو حس كنم و از حضورش گرم بشم. اميد بگيرم، انرژی بگيرم.
می‌تونم بي دريغ دوسش داشته باشم.
آن قدر كه هر وقت از دستش عصباني شدم، داد بكشم.
مــــــن خدای زمستونو دوســـــت دارم!
لایک لدفن...

امروز اولین یکشنبه 
زمستان است. 
سازت اگر عشق بنوازد
همه خلقت خواهند رقصید
زبانت اگر شیرین باشد
همه پروانه ها گرد تو خواهند آمد
قلبت دریای رحمت باشد
همه در آن جا خواهند گرفت
پس عشق را بنواز
با زبان شیرینت بخوان
و با قلبت پذیرا باش