بطور دقیق تر این ویژگی یک لیست اولویت دار از نام فونت های مختلف را برای استفاده عناصر تعریف می کند.

در حالت استاندارد باید فونتی که برای صفحه استفاده می شود فایلی مربوط به استایل italic و همینطور فایلی برای استایل oblique داشته باشد.

برای تعیین اندازه فونت می توان بصورت اندازه دهی مطلق یا نسبی عمل کرد.

روش مطلق از طریق واحدهای مطلق و کلمات کلیدی و روش نسبی از طریق استفاده از واحدهای نسبی و اندازه دهی درصدی می باشد.

ویژگی line-height ارتفاع ردیف هایی که نوشته در آن قرار می گیرد را برای یک عنصر تعیین می کند. یعنی اگر عنصری دارای چندین خط نوشته باشد فاصله خطوط مبنا یک عنصر توسط این ویژگی مشخص می شود.

با استفاده از ویژگی overflow-wrap می توان کلماتی که آنقدر طولانی هستند که از نگهدارنده خارج می شوند را به خط بعد شکست.

نام قبلی این ویژگی word-wrap می باشد و فعلا از آن به عنوان نام جایگزین استفاده می شود.

توسط ویژگی word-break می توان مشخص کرد در یک متن زمانی که به آخر خط می رسیم آخرین کلمه ای که در خط کنونی جا نمی شود بشکند یا نه.

white space یا همان فضای خالی می تواند یک تک فاصله ای باشد که توسط کلید space یا tab ایجاد شده است، یا یک سرخط باشد که توسط کلید enter ایجاد شده است.

ویژگی text-overflow به ما اجازه می دهد تا زمانی که متن از نگهدارنده اش سر ریز می کند کاربر را از این موضوع باخبر کنیم.

به بیان دیگر در نقطه ای که سرریز اتفاق می افتد چه چیزی نمایش داده شود.