احاديث , سخنان تصادفي امام رضا (ع)

من حسن هستم؛ حسن‌بن‌علی‌الوشا. تمام دیشب را با خودم فكر می‌كردم، من به امامت ایشان یقین ندارم، شاید دلم می‌خواهد ایشان را محك بزنم. مدت‌هاست كه مسائل امامان(ع) را در كتابی نوشته و جمع‌آوری كرده‌ام. اگر ایشان امام هستند حتماً از مسائلی كه پدرانشان روایت كرده اند، مطلع‌اند.
كتاب را در آستینم پنهان كردم. در دلم غوغایی بود. بارها تا نیمه راه رفتم و خواستم برگردم، چند قدم به عقب برداشتم و باز به خود نهیب زدم:

چقدر این صدا را دوست داشت. صدای کوبیده شدن شانه بر رج‌های قالی دلش را تکان می‌داد.
این، یعنی یک رج دیگر هم بافته شد.صدیقه نگاهی به دستهای ننه آسیه کرد که لابه‌لای تارها می‌رفت و می‌آمد؛ آن‌قدر سریع که انگار تارها به انگشتانش چسبیده‌اند و همراه با آنها می‌رقصند. می‌دانست که ننه دیگر تاب ندارد و می‌خواهد هر چه زودتر قالی را تمام کند و بفروشد و با پولش به پابوسی آقا برود و دینش را ادا کند.

سعدبن عبدالله از آن حضرت نقل مى‌كند كه فرمود: اى سعد! آیا نزد شما خاندان قبرى از ما هست؟ گفتم: فدایت شوم قبر فاطمه دختر امام كاظم علیه السلام، فرمود: آرى، هر كه او را در حالى كه حقّش را بشناسد زیارت كند بهشت براى اوست. آن گاه كه به قبر رسیدى بالاى سر آن حضرت رو به قبله بایست و بعد از گفتن سى و چهار مرتبه «الله اكبر»، و سى و سه مرتبه «سبحان الله»، و سى و سه مرتبه «الحمدلله»، بگو:

حمدان نيشابوري مي گويد: از امام رضا عليه السلام درباره ي اين آيه قرآن پرسيدم:
«فمن يرد الله ان يهديه يشرح صدره للاسلام» (انعام: 124)

«و كسي را كه خدا خواسته باشد هدايت كند و سينه اش را براي پذيرفتن اسلام گشايش مي دهد»

اباصلت هروي مي گويد: از امام رضا عليه السلام شنيدم كه فرمود: هر كس قائل به جبر باشد به او از زكات چيزي ندهيد و شهادت او را نپذيريد.

خداوند متعال هيچ كس را جز به اندازه وسع و توانش تكليف نمي كند، و بيش از قدرتش به او تحميل نمي فرمايد هركس كاري كند و به حساب خودش محسوب مي شود و هيچ كس گناه ديگري را به دوش نمي كشد [1] .

عصمت و طهارت انبياء و پيامبران الهي، يكي از اعتقادات شيعه است. مبناي اين اعتقاد، آيات قرآن مي باشد كه در مناظره حضرت رضا عليه السلام با علماء ملل و فرق اسلامي، به آن اشاره شده است.

اباصلت هروي مي گويد:

مأمون، علماي فرق اسلامي و يهود و نصاري و مجوس و صابيين و ساير اهل علم و كلام را نزد آن حضرت گرد آورد، و هركس از جايي برخاسته و سخني گفت و جواب قاطع گرفت و ساكت شد، گويي سنگ در دهانش گذارده اند. در آخر علي بن محمد بن جهم برخاست و گفت: يا بن رسول الله آيا شما قائل به عصمت انبياء هستيد؟

ابراهيم بن ابي محمود مي گويد: از حضرت رضا عليه السلام درباره اين آيه سؤال كردم:

«و تركهم في ظلمات لايبصرون» (بقره: 17)

«آنها را در حالي كه هيچ نمي بينند در ظلمات رها مي كند.»

 حضرت رضا عليه السلام در جواب فرمود: برعكس مخلوقات، كه مي توان درباره آنها، الفاظ رها كردن و ترك نمودن را بكار برد. نمي توان با اين الفاظ، خداوند را وصف كرد. بلكه خدا وقتي مي داند كه آنها از كفر و ضلالت دست برنمي دارند، لطف و كمك خويش را از آنها منع مي كند، و آنها را به حال خودشان رها مي كند و كه هر كاري بخواهند، انجام دهند.

سليمان جعفري مي گويد: امام رضا عليه السلام نقل مي فرمايد: روزي هشام بن سايب كلبي بر امام صادق عليه السلام وارد شد. امام صادق عليه السلام به او فرمود: تويي كه قرآن تفسير مي كني؟ گفت آري. امام فرمود: بگو ببينم منظور از اين سخن خدا كه خطاب به پيامبر مي فرمايد: