احاديث , سخنان تصادفي امام رضا (ع)

سلام امام رضا، امشب دلم گرفته بود خیلی گریه کردم و اشک ریختم

اقا جان دیگه خسته شدم،کم اوردم ،بریدم از زندگی .اگه هنوز دارم نفس میکشم و زنده ام فقط و فقط به خاطر عشق به شماست یا علی ابن موسی الرضا

اقا جان من اون ادمی نیستم که شما فکر میکنین ناشکر نیستم اما دیگه تحمل ندارم .خسته شدم از نشدن ها و نمیشه ها. ولی بازم اقا جان اگه تقدیر من اینه ، همیشه گفتم راضی ام به رضای شما ولی ازتون خواهشی دارم یا امام رضا تو رو به جان اقا امام جواد که امشب شب تولدشون هست یه ذره تحمل و صبر بهم بده که بتونم تحمل کنم ،که اروم بشم

خیلی گریه کردم ولی باز اروم نشدم.یعنی تا حرم نیام اروم نمیشم.

از راه دور با یه دنیا عشق و حسرت و البته دلتنگی میگم:

السلام علیک یا علی ابن موسی الرضا

عاشق شما: عاشق رضا

اولین ادب؛
غسل واجبی برعهده نداشتن و با وضو بودن

شست و شویی كن و آنگه به خرابات خرام / تا نگردد ز تو این دیر خراب آلوده

همان‌طور كه در آداب پیش از سفر ذكر شد مستحب است زائر پیش از تشرف غسل كند و وضو بگیرد. این غسل تطهیر وجود از معاصی با آب توبه و انابه است؛ شست و شوی نفس هزار چشم هزار نقش از پلیدی دنیا؛ «و جعلنا من الماء كل شی حی(1)» آبی كه مطهر عالم اجسام است و از آن در قرآن به «ماء معین»: تعبیر شده «قُلْ أَ رَأَیْتُمْ إِنْ أَصْبَحَ ماؤُكُمْ غَوْراً فَمَنْ یَأْتیكُمْ بِماءٍ مَعینٍ(2)».

دومین ادب از آداب حین تشرف، بر عتبه بوسه زدن و سر بر سجده شكر نهادن است.
زائر با شور و شعف وصف ناپذیر از وصال، پای بر خاك می‌نهد و آرام و مبهوت بر آستانه؛ حرم می‌ایستد؛ خاك‌نشین، عرش مقام می‌گردد و سر به نشانه تسلیم بر خاك فرود می‌آورد و سجده شكر، بوسه بر زمین می‌زند، همان شكر، كه پاسخ توفیقی است كه شامل حالش شده است؛ آنگاه گام بر حریم حرم می‌نهد. زائر بیدار دلی كه از لحظه حركت با خیال یار سر كرده و با اشتیاق دیدارش عزم سفر كرده، بار و بنه بسته و دل به سختی سفر نباخته و در لحظه ورود در قاب چشمانش عكس رخ یار را به نظاره می‌نشیند و در برابر آن همه بزرگی، سكوت و اشك تنها نشانه عجز و نیازش می‌گردد.

ما در پیاله عكس رخ یار دیده‌ایم
ای بی خبر ز لذت شرب مدام ما

ان عدة الشهور عندالله اثناعشر شهرا فی کتاب الله یوم خلق السموات و الأرض منهآ أربعة حرم ذلک الدین القیم فلا تظلموا فیهن أنفسکم و قاتلوا المشرکین کآفة کما یقاتلونکم کآفة و اعلموآ أن الله مع المتقین(توبه 36)

ترجمه: براستی تعداد ماهها نزد خداوند، در کتاب الهی، از آن روز که آسمانها و زمین را آفریده، دوازده ماه است؛ که چهار ماه از آنها، ماه حرام (دارای حرمت) است؛ این، آئین ثابت و پابرجا(ی الهی) است. بنابراین در (مورد) آنها به خود ستم نکنید.

سؤال: مقصود حقیقی و واقعی ماههای دوازده‏گانه [اثنی عشر شهرا]، که:

نقل کرده است آنچه حاصلش این است که در وقتی که حمویه امیر و رئیس قشون خراسان بود فرمان داد تا در بیرون شهر نیشابور بیمارستانی بنا نمایند. 

پس در زمانی که مشغول بنیاد آن بودند روزی برای تماشا و دیدن آن بیمارستان از شهر بیرون آمده بود در بین راه که می‏رفت چشمش به مردی افتاد.  

در عیون است، که محمد بن احمد نیشابوری گفته است که من در خدمت امیر ابی‏نصر که صاحب جیش بود بسیار مقرب بودم و او به صحبت من خیلی راغب بود. 

و از این جهت که مرا احترام و اکرام می‏کرد دیگران بر من حسد می‏بردند تا اینکه اتفاقا وقتی امیر کیسه‏ای که در آن سه هزار درهم داشت و مهر خود را بر آن زده بود به من داد که به خزانه برسانم و من آن کیسه را با خود برداشته از نزد امیر بیرون آمدم.  

شیخ صدوق رضوان الله علیه نقل فرموده است: 

که مردی از اهل بلخ با غلام خود حرکت نمود به قصد زیارت حضرت رضا علیه‏السلام تا اینکه مشرف شدند و در حرم مطهر مشغول زیارت گردیدند و بعد از فراغ از زیارت شخص بلخی رفت به جانب سر مقدس امام علیه‏السلام مشغول نماز گردید.