نامه دین و فرهنگ

بعضی‌ها از «شخصیت» افراد حساب می‌برند و بعضی‌ دیگر از «شخص» ایشان. مثلا تا وقتی پیامبر اعظم «محمد امین» بود، همه او را می‌ستودند ولی وقتی «محمد رسول الله» شد، به تکذیبش پرداختند و مسخره‌اش کردند! چون آن یکی شخص بود و این یکی شخصیت. بعدها هم که پیامبر به قدرت رسید و حکومت تشکیل داد، خیلی‌ها مسلمان شدند و در ظاهر به او عشق ورزیدند ولی به محض این که از دنیا رفت، دو دستی افسار خلافت را چسبیدند و رهایش نکردند. انگار نه انگار که این شخصِ خدایی، یک شخصیتِ خدایی دارد و آن شخصیت را جز خودِ خدا، کسی به کسی نمی‌دهد. شاید به همین دلیل هم خدا در کتاب وحی‌اش مردم را از این اشتباه بزرگ هشدار می‌دهد:

وَ ما مُحَمَّدٌ إِلاَّ رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِ الرُّسُلُ أَ فَإِنْ ماتَ أَوْ قُتِلَ انْقَلَبْتُمْ عَلى‏ أَعْقابِكُمْ وَ مَنْ يَنْقَلِبْ عَلى‏ عَقِبَيْهِ فَلَنْ يَضُرَّ اللَّهَ شَيْئاً وَ سَيَجْزِي اللَّهُ الشَّاكِرينَ (آل‌عمران، 144)

بدانيد كه محمد جز فرستاده‌اى كه پيش از او نيز پيامبرانی آمدند و درگذشتند، نيست. آيا اگر او بميرد يا كشته شود، به عقب باز مى‌گرديد و از دين خدا روى برمى‌تابيد؟ هر كس از آيين خدا روى برتابد، بداند كه اندك زيانى به خدا نمى‌رساند. البتّه همه روى برنتافتند، بلكه در ميان شما سپاسگزارانى نيز وجود داشتند، و به زودى خدا سپاسگزاران را پاداش خواهد داد.

آیا می‌دانستید این آیه را حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) بعد از رحلت پیامبر اعظم (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، در خطبه فدکیه قرائت کردند؟