شعبی می‏گفت: از خطیبان بنی‏امیه می‏شنیدم علی (ع) را بر فراز منبرها سب می‏کرده و بد می‏گفتند و همان وقت احساس می‏کردم که گویا بازوی آن حضرت را گرفته و به جانب آسمانها بالا می‏برند و نیز از آنان می‏شنیدم که اجداد خود را در منابر می‏ستایند و می‏پنداشتم که گویا از مرداری توصیف می‏کنند.
ولید بن عبدالملک به فرزندان خود می‏گفت: یادگارهای من! تا می‏توانید دست از دین برندارید زیرا بنایی را که دین پایه گذاری نماید، دنیا نمی‏تواند آن را منهدم و ویران سازد و برعکس بنایی که به دست دنیا بنیان شود دین آن را ویران می‏سازد.
بسیاری از اوقات از یاران و کسان خود می‏شنیدم که از علی (ع) نکوهش می‏نمودند و فضایل او را زیر پا گذارده و مردم را به کینه او وا می‏داشتند در عین حال تمام زحمات آنان بی نتیجه می‏ماند و روز به روز مکانت او در دلها جا بگیرند، برخلاف انتظار از دلها می‏افتادند و از موقعیت‏شان می‏کاست. آری خوش بود مدح از زبان دشمنان. و در این که فضایل امیرالمؤمنین (ع) را پنهان می‏داشته و دانشمندان را از نشر آنها جلوگیری می‏کرده‏اند حرفی نیست و هیچ خردمندی شک و شبهه‏ای ندارد و به قدری در این باره پافشاری کرده و جدیت به خرج می‏دادند که اگر کسی می‏خواست روایتی از علی (ع) نقل کند نمی‏توانست آن روایت را به نام و نسب از آن جناب یاد نماید و ناچار می‏گفت مردی از اصحاب پیغمبر یا مردی از قریش چنین خبری نقل کرده و برخی می‏گفتند ابوزینب چنین مطلبی فرموده.
عکرمه حدیث وفات پیغمبر (ص) را از گفته عایشه چنین روایت کرده که نامبرده در ضمن حکایت به او گفت: رسول خدا (ص) هنگامی که با حال بیماری خواست از خانه به مسجد برود بر دو نفر از خاندان خود که یکی فضل بن عباس بود تکیه کرده بود. او که خدا نفرین پیغمبر (ص) را بر او روا سازد از شخصی دیگر نام نبرد.
عکرمه گوید: هنگامی که این قصه را از قول عایشه برای عبداللّه عباس نقل کردم، گفت: آیا آن مرد دیگر را می‏شناسی؟ گفتم: نه؟ عایشه از او نام نبرد. گفت: آن مرد علی بن ابی طالب بود و عایشه با آن که می‏توانست از وی به نیکی یاد کند لیکن کینه دیرین او را بر این داشت که از وی نام نبرد.
و حاکمان ستمگر هرگاه می‏فهمیدند کسی از علی (ع) به نیکی یاد می‏کند او را با تازیانه می‏زدند و بلکه برای عبرت دیگران سر او را جدا می‏کردند و مردم را به بیزاری جستن از او وادار می‏نمودند و بالاخره عادت بر این است که شخصی بدین پایه دشمن داشته باشد نبایستی از او نیکی باقی بماند تا چه رسد که فضایل و مناقب او زبانزد خاص و عام بوده و دلیل بر حق بودن او اقامه شود و چنان چه نوشتیم مناقب او همه جا منتشر شده و خاصه و عامه و دوست و دشمن از آنها نام می‏برند و از این جا معلوم می‏شود که رویه علی (ع) به طور عادی نبوده و معجزه آشکاری است.(222)