بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
در مدینه یکی از مسلمانان بنام «ثوبان» بسیار پیامبر (صلی اللّه علیه و آله) را دوست داشت به گونه‏ای که شیفته و شیدای جمال و کمال پیامبر (صلی اللّه علیه و آله) بود، هر وقت پیامبر (صلی اللّه علیه و آله) را نمی‏دید، پریشان می‏شد.
روزی با پریشانی و رنگ پریدگی و اندوه، به حضور پیامبر (ص) آمد، پیامبر (ص) از قیافه او دریافت که پریشان است، علت آن را پرسید، او عرض کرد: «من هر وقت از شما دور می‏شوم و شما را نمی‏بینم، پریشان می‏گردم، امروز در این فکر افتادم که اگر فردای قیامت من اهل بهشت باشم، مسلماً در جایگاه شما نخواهم بود و درنتیجه شما را نخواهم دید، و اگر اهل بهشت نباشم که هرگز شما را نخواهم دید، از این رو سخت پریشان شدم، بنابراین با این حال چرا افسرده نباشم؟
در این هنگام آیه 69 و 70 سوره نساء نازل شد:
و من یطع اللّه و الرسول فاولئک مع الذین انعم اللّه علیهم من النبیین والصدیقین والشهداء والصالحین و حسن اولئک رفیقاً ذلک الفضل من اللّه و کفی باللّه علیماً.
ترجمه :
«و کسی که خدا و رسول خدا (ص) را پیروی کند (در قیامت) همنشین کسانی خواهد بود که خداوند نعمتش را بر آنها کامل کرده (یعنی) از پیامبران و صدیقان و شهیدان و صالحان، و آنها رفیقهای خوبی هستند» - «این موهبتی است از طرف خدا و کافی است که خدا به (حال و اعمال بندگان) آگاه است».
به این ترتیب «ثوابان» و سایر مسلمانان دریافتند که اگر بخواهند در روز قیامت همنشین پیامبر (صلی اللّه علیه و آله) باشند، با پیروی از آنحضرت و ایمان و عمل صالح، می‏توانند به این موهبت عظمای الهی دست یابند.
در این هنگام پیامبر (صلی اللّه علیه و آله) فرمود: «سوگند به خدا بنده‏ای به ایمان (کامل) دست نمی‏یابد مگر اینکه من در نزد او محبوبتر از جان و پدر و مادر و همسر و فرزندان و سایر مردم، هستم».
بعضی نقل کرده‏اند: پیامبر (صلی اللّه علیه و آله) آنچنان در دل اصحابش جای گرفته بود که آنها گفتند اگر از ما جدا گردی ما تو را جز در دنیا نمی‏توانیم زیارت کنیم، اما در آخرت، چون مقام تو بسیار بلند است، تو را نخواهیم دید، آیات فوق نازل شد.