بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ‏
جون در مدینه غلام و برده بود، حضرت علی (ع) او را از صاحبش خرید و به ابوذر غفاری بخشید، او درخدمت ابوذر بود، و پس از شهادت ابوذر در تبعیدگاه ربذه، در خدمت امام حسن (ع) بود، و پس از شهادت امام حسن (ع) در خدمت امام حسین (ع) بود، و همراه کاروان حسینی از مدینه به سوی کربلا آمد.
جون، در روز عاشورا به حضور امام حسین (ع) آمد و اجازه رفتن به میدان برای جنگ با دشمن را طلبید، امام به او فرمود:
«ای جون، تو بخاطر آسایش در زندگی، به ما پیوسته‏ای، اینک آسایشی در میان نیست، اجازه داری که از اینجا بروی و خود را از معرکه نجات دهی».
جون خود را روی دو پای امام حسین علیه‏السّلام انداخت و پاهای آن حضرت را می‏بوسید و می‏گفت: «ای پسر پیامبر! آیا سزاوار است که من در رفاه، کنار سفره شما بنشینم و اکنون شما را رها سازم، بدن من بدبو، و خاندانم ناشناخته، و رنگ بدنم سیاه است، به من لطفی کن، آیا می‏خواهی شایستگی بهشت را نیابم و در نتیجه بدنم خوشبو، و سفید و خاندانم شریف نگردند؟! سوگند به خدا از شما جدا نمی‏شوم، تا خون سیاه من با خون شما درآمیزد».
وقتی که امام حسین (ع) آمادگی جون را دریافت، به او اجازه رفتن به میدان را داد.
جون چون قهرمانی بی‏بدیل به سوی میدان تاخت و همچنان پیاپی بر دشمن حمله می‏کرد و می‏جنگید، به گونه‏ای که بیست و پنج نفر را به هلاکت رساند، سپس به شهادت رسید.
امام حسین (ع) به بالین او رفت و در کنار جسد پاک و بخون طپیده‏اش این دعا را کرد: «خدایا چهره جون را زیبا، و پیکرش را خوشبو گردان و او را با محمد و آلش (ع) محشور فرما و بین او و محمد و آلش آشنائی بیشتر عطا کن».
به برکت دعای امام، آنچنان بدن پاکش خوشبو شد، که در قتلگاه، بوی خوش پیکر او خوشبوتر از مشک و عنبر به مشام می‏رسید.
و از امام سجاد (ع) نقل شده فرمود: «آن قبیله‏ای که پیکرهای شهدای کربلا را دفن کردند، بعد از ده روز، بدن جون را یافتند که بوی مشک از آن ساطع بود».
این بود حماسه یک غلام سیاه، و سرانجام درخشان و نورانی او.