" به امید آنکه گل زیبای هیچ پیوند عاشقانه ای در سایه ی عادت و روزمرگی از یاد نرود "
تو حواست نبود !
تمام این سالها
این من بودم
که به آن گلدان بلوری پشت پنجره
میرسیدم ...
تو فراموشت شده !
من اما خوب یادم هست
روزی باهم این گل را کاشته بودیم
خیلی قبلتر از اینکه
تو حواست نباشد !
قبل روزهایی که
عادت نکرده بودیم
به هرروز دیدن و
داشتن همدیگر ...
روزهایی که سقف مشترک
بالای سرمان نداشتیم
و تقریباً هیچ چیز مشترک
دیگری غیر از آن گلدان !!
تو تازه جان گرفته بودی
از رویاهای شانزده سالگیم
بی اسب و لباس سپید
بیرون زده بودی !
درست همرنگ آرزوهایم ...
راستی از کی دیگر حواست نیست ؟؟
از کی دستهایم را گم کرده ای ؟؟
از کی ...؟؟
میدانم تو بی گناهی
تقصیر این همه قبض است و صاحب خانه و...
که حواست را ازمن و
گلدانمان دزدیده اند
کاش میشد دوباره برگردیم
به همان روزهای
بی هیچ چیز مشترک ...
کاش میشد
